kızlar eşimle 2006 yılında evlendik. ikimizde çalışıyoruz kendi ayaklarımız üzerinde ve ailelerimizden ayrıyız.birde kızımız var rabbim bağışlarsa cocugumuzu büyütürken hiç kimseden yardım talebimiz olmadı aileler olarak kendi başımıza hallettik herşeyimizi.evlenirkende eşimle beraber aldık herşeyimizi .eşimin ailesi sagolsunlar evlenirkende birşeyimize karışmadılar ne maddi ne manevi yani karları da olmadı zararlarıda,ve kızımın doğumunda kayınvalidemin evimize olan 7 günlük ziyareti dışında evimize eşimin ailesinden henüz hiç kimse teşrif etmedi.eşimle kızıyorduk,neden gelmiyorlar hiç mi mrak etmiyorlar hep uzaklığı bahane gösteriyorlar diye ancak biz hiç saygıda kusur etmedik.kayınvalidemin o gittiğimiz dönemlerde ara ara laf sokmaları-ki hiç önemsemedim hep cahilliğine verdim-hariç hayatımızdan memnunuz.gelelim asıl konuya insanız herşey bizim için kayınvalidemin 2 ay önce kanser olduğunu öğrendik malesef.kendi bulundukları şehirde 2 görümcem ve bir eltim var ve ben buna rağmen duramadım eşime gidelim yanında olalım dedim. ve yıllık izin aldık ameliyat süresince hastanede ben kaldım yanında helal hoş olsun elimden geldiğince yanında oldum ve o onkoloji servisinde öyle çok şey gördümki aslında hiç kimseyi üzmeye değmiyor,görümcem dediki "ben dikiş yeri göremem , ben kan göremem, anneme sen bak"ve o an anladımki insan yükü çok ağır yeri geliyor evlat annesine bakmakta zorlanıyor ne acı. kayınvalidemin hastalığı çok ani oldu hiçbir sorunu yokken ortaya çıktı aniden ve hepimiz çok üzüldük. hayat çok kısa,gerçekten üzmeye değmiyor,ne insanlara sitem etmeye değer,ne kalp kırmaya..unutmayın insanız ve herşey bizim için bazı şeyleri görmezden gelelim.tabiki kötü niyetli insanlar çok ama biz onlardan olgun olalım derim ben gerçekten hayat çok kısa.herkese sağlıklı ve mutlu günler dilerim