Hayat akıp giderken...

Size de oluyor mu bilmiyorum,ama ben böyle yaşıyorum: Mutsuz uyanıp gün boyu sürükleniyorum. Tüm gün ne yapıyorum? Koca bir hiç... Sürekli şikayetçi ve isyankar,hasta ve yaşlı,yorgun ve mutsuzum... Beni mutlu edebilen birkaç şey vardı,artık onlar bile zor geliyor. Yaşamak,nefes almak bile zor. Hep dipte sonda depresyonda,asla çevrenizde görmek istemeyeceğiniz tiplerden yani... O yüzden pek kimseye bulaşmıyorum,kıyıdan kıyıdan gidiyorum. Arkadaşlarımı aramaya aramaya onlar da aramaz oldu. Yalnız,yenik,ezik...
Uzatsam elimi, ayağa kalkıp koşsam yakalayacağım fırsatlar gözümün önünde kayıp giderken,tek yaptığım izlemek oluyor ve biliyorum bir daha gelmeyecekler...
O kadar boş vermişim ki,yıllar akıp giderken, fırsatlar tek tek kaçarken,dostlarım sırayla iş bulup evlenirken üzülüyordum,artık hiçbişey hissedemiyorum.
Sadece yalnız ve mutsuz,bir köşede ölme fikri korkutuyor beni... Çünkü böyle gidersem sonumun bu olacağını biliyorum...
Kendime acımak da istemiyorum artık. Pişmanlık,utanç,ezilme, kaçma saklanma,mutsuzluk ve terk ediilmişlik,başarısızlık... Bunların hiçbirini hissetmemek için düşüncesizce yaşıyorum ve daha da yuvarlanıyorum kara deliklere...
Sadece kağıtlara boşaltıyorum içimi,derdimi anlatamıyorum,çünkü anlamayaklar biliyorum.
Bir de burdan haykırmak istedim,rahatlatır belki içimi... Çünkü ben artık silinmek,yokolmak, ölüp gitmek istiyorum... Bir elin beni çekip kurtarma umudunu yitireli çok oldu ve kendimde de o gücü bulamıyorum artık. Toparlanamıyorum,çırpınmak da daha hızlı batırıyor. En iyisi dibi boylayayım diyorum...
sesimi duyan olur mu...

BarbieveKen .!.:

sesini duydum..
seni bu karamsar boşluklara atan şeyin nedeni ne? .. aşk mı işmi ailemi nedir sorun?
ailen yoksa hayvan besle sana bir can yoldaşı olsun.. işin yoksa ufakta olsa bir iş bul kendine gözünü yükseklerden indir.. arkdaşın yoksa bir kursa yazıl bir etkinliğe katıl bir arkadaş bul kendine.. aşk yoksa hayatında üzülme aşık olanlarda pek mutlu sayılmaz zaten
biliyormusun herşeyin nedenini kendimizde aramalıyız
sen kendi kendini sokuyorsun şuan bu durumlara biliyormusun..?.. ben pozitif düşünmenin insan psikolojisi ve sağlığı açısından inanılmaz etki ettiğini düşünüyorum.. mesela ben şuan hastayım hasta olduğumu düşündükçe dahada hasta hissediorum kendimi. ama2 dakka şuraya yazı yazarken hasta olduğum fikri aklımdan çıktıysa bi bakıorum daha iyiyim
senin ihtiyacın olan tek şey şöyleee bi silkinmek boshayallersmile
yazın gelmes pozitif bişey senin için.. çık dışarı dolaş incele bak.. seni mutlu ederse alışveriş yap.. her kadını eder genelde
ama kapanma eve, kapanma düşüncelere .. psikoloğa gidebilirsin ondanda yardım alabilirsin
unutma klişe ama doğru çaresizseniz çare sizsiniz sengözlerimebaksanab

Genişletmek için tıkla...

Yardımcı olmaya çalışmışsınız farkındayım ama bu saydıklarınızı depresyonun eşiğinde bi insan olarak ben bile okuyunca bile yoruldum ohaoldumsmile Normal hayatta normal insanların isteyerek yapacagı leyler aslında yazdıklarınız ama işte arkadaşın ruh halindeki bir insan haline gelince bu dediklerinizi yapmak o kadaaaaar zorr ki malesef. Yazın gelmesi, alışveriş yapmak falanlar filanlar normal insanları üzgünden mutluya çevirir .Depresyonun dibini boylamışalr için çok anlamsızdır. Çok yakınında çok sevdiği bir ya da bir kaç insan olsa epey faydası olurdu diye düşünüyorum ben. Eğer varsa öyle birileri, sürekli onlarla görüşüp, hiç değilse günlerini sohbetle ve bikaç meşgaleyle geçirse biraz daha düze çıkabilir belki. Allah yardımcısı olsun.

ben de aynı duygular içersindeyim...nereye elimi uzatsam tutamıyorum.......gelecekten korkuyorum...

nikahşekeri,

korktukça tutsak umut ettikçe özgürsünüzdür.

bilirmisin bu sözü.Hayata hedefler koy. onlar için uğraş ve dua et.
tutamadığın şeyler için -vardır bir hayır- de ve tekrar önüne bak.
küçük şeylerden mutlu olmaya bak.şükret canım.
faydasını göreceksin.

Bunun adı depresyon..canım yaşadığın hayal kırıklıkları sonucunda bir depresyon geçiriyorsun, böle hissetmen çok normal..seni üzen asıl şeylerden bahsedersen belki daha çok rahatlamış, yüreğindeki bu yükden azda olsun kurtulmuş olacaksın...

gunkurusu .!.:

Size de oluyor mu bilmiyorum,ama ben böyle yaşıyorum: Mutsuz uyanıp gün boyu sürükleniyorum. Tüm gün ne yapıyorum? Koca bir hiç... Sürekli şikayetçi ve isyankar,hasta ve yaşlı,yorgun ve mutsuzum... Beni mutlu edebilen birkaç şey vardı,artık onlar bile zor geliyor. Yaşamak,nefes almak bile zor. Hep dipte sonda depresyonda,asla çevrenizde görmek istemeyeceğiniz tiplerden yani... O yüzden pek kimseye bulaşmıyorum,kıyıdan kıyıdan gidiyorum. Arkadaşlarımı aramaya aramaya onlar da aramaz oldu. Yalnız,yenik,ezik...
Uzatsam elimi, ayağa kalkıp koşsam yakalayacağım fırsatlar gözümün önünde kayıp giderken,tek yaptığım izlemek oluyor ve biliyorum bir daha gelmeyecekler...
O kadar boş vermişim ki,yıllar akıp giderken, fırsatlar tek tek kaçarken,dostlarım sırayla iş bulup evlenirken üzülüyordum,artık hiçbişey hissedemiyorum.
Sadece yalnız ve mutsuz,bir köşede ölme fikri korkutuyor beni... Çünkü böyle gidersem sonumun bu olacağını biliyorum...
Kendime acımak da istemiyorum artık. Pişmanlık,utanç,ezilme, kaçma saklanma,mutsuzluk ve terk ediilmişlik,başarısızlık... Bunların hiçbirini hissetmemek için düşüncesizce yaşıyorum ve daha da yuvarlanıyorum kara deliklere...
Sadece kağıtlara boşaltıyorum içimi,derdimi anlatamıyorum,çünkü anlamayaklar biliyorum.
Bir de burdan haykırmak istedim,rahatlatır belki içimi... Çünkü ben artık silinmek,yokolmak, ölüp gitmek istiyorum... Bir elin beni çekip kurtarma umudunu yitireli çok oldu ve kendimde de o gücü bulamıyorum artık. Toparlanamıyorum,çırpınmak da daha hızlı batırıyor. En iyisi dibi boylayayım diyorum...
sesimi duyan olur mu...

Genişletmek için tıkla...

2 buçuk 3 sene önce hafif şekilde başlayan ama 2 sene önce giderek şiddetlenen şekliyle yaşadım bunları. Normalde evde duramayan sürekli bişeylerle uğraşan genç bir kızdım. Ama giderek ağırlaşan depresyon yüzünden yataktan çıkamaz bir hale geldim. Saçma sapan şeyler düşünmemek için sürekli uyuyan bir insan... Kendime yaşattığım bu sıkıntılar yüzünden fiziksel sağlığımda bozulmuştu. Ameliyat oldum... En sonunda doktor tanıdığımız vardı ona gidip bu derdimi açmak istedim. Cıvıl cıvıl olan yerinde duran ben resmen yaşayan bir ölüye dönmüştüm. Bütün derslerim kalmıştı. Halbuki o kadar kötü dönemde ailemin tamamen parçalandığı yıl zar zor çok iyi bir üniversite olmasa da istediğim bölüme girmiştim ama bitirebilmek hayal gibi gözüküyordu... Doktora gittiğimde ağır bir depresyon geçirdiğimi söyledi. 2 tane hap verip sıkıntılarını biliyorum canın ne yapmak istiyorsa onu yap hiçkimseye bakma ne derler diye hatta uzaklaşmak istiyorsan uzaklaş herşeyden demişti. İlaçları kullandım bi süre ama uzun zaman sonra öyle rüyalar görmeye başladım ki sabah sağlıklı uyanabilmek imkansızlaşmıştı. Gerçekle rüyayı karıştırmaya başladım. Başka bir etkisi de 10 kilo almıştım. Bigün artık iyice bunaldığımı hissederek şehir dışında okuyan kardeşimin yanına gittim. Orda çok fazla görüşmediğim halamda oturuyordu. Bi gece kuzenimle otururken farkında olmadan bana öyle şeyler söyledi ki resmen tutup ayağa kaldırdı beni. Çünkü kendisi de benim yaşadığım olaylara benzer sorunlar yaşamış ama okuluna işine tutunup çok güzel yerlere gelmişti. Ve bunu tek başına yapmıştı. Benim de yapmamam için bi sebep yoktu. Ertesi gün hapların hepsini çöpe attım. Artık babam ne yapmış kardeşim nasıl okuyacak annemin sağlığı nasıl etrafımdaki insanlar napmış ya da şunu istiyorum acaba ne düşünürler aman kimseyi kırmaların hepsini bir kenara attım. evet ben ailemden sorumluydum evet onları çok seviyordum ama herşeyi ben yüklenmiyecektim herkes sorumlu olacaktı. ve kendi isteklerimi gerçekleştircektim. şimdi bütün bıraktığım ve yeni aldığım derslerin hepsini temizledim. çok güzel giden bir ilişkim var ve gelecekten asla korkmuyorum. etrafımdaki insanlar için de eğer beni gerçekten tanıyıp biliyorsa ne demek istediğimi bilir ama farklı davranıyorlarsa sadece arkadaşımdır diyip etrafımı temizledim. farkettim ki kafamı bulandıran o kadar çok insan varmış ki. ve tek suçum iyi niyetli olmammış. şimdi istediğim hayatı kurmak için çalışıyorum. aynaya baktığımda eskisi gibi çalışmaktan korkmayan ne istediğini bilen ve çok çok daha mutlu karşısındakini de mutlu eden bir insan görüyorum. en güzeli de ne biliyormusun şöyle kafamı kaldırıp gökyüzüne baktığımda puslu görmüyorum heryer apaydınlık. bundan güzel başka bir haz olamaz.

BU HAYAT BİZE VERİLEN BİR ARMAĞAN VE HER SANİYE ALEYHİMİZE İŞLİYOR BİR DAHA GERİ GELMEYECEK. sana önerim bir an önce doktora gitmen. benim bünyem kaldırmadı belki ama en zor dönemimi geçirmemde yardımcı oldu. gerisi de düşünce gücü. eğer ben yaşayan bir ölüyken eski halimden çok daha mutlu olduysam bunu herkes başarır. lütfeen iyi bir doktora git ve bir yerden başla. eğer konuşup dertleşmek istersen de msj atabilirsin bana mailini eklerim ve her zaman yardımcı olabilirim. çünkü çok iyi biliyorum o duyguyu. nolur başla bi yerden...

Moonlight .!.:

nikahşekeri,

korktukça tutsak umut ettikçe özgürsünüzdür.

bilirmisin bu sözü.Hayata hedefler koy. onlar için uğraş ve dua et.
tutamadığın şeyler için -vardır bir hayır- de ve tekrar önüne bak.
küçük şeylerden mutlu olmaya bak.şükret canım.
faydasını göreceksin.

Genişletmek için tıkla...

çok güzel sözmüş canım...haklısın ama bazen zorlaşıyor.....hedef koymak bile zorlaşıyor.çünkü içine düştüğün durum herşeye engel oluyor...dediğin gibi korktukçada tutsak oluyorum......herşeye rağmen şükürler olsun...

insanları hayatan bıktıran seyler vardır bu hastalık yalnızlık olabılır bunu yasan anlar benımde ruh hallim böyle

bende aynı senin gibiydim canım doktora çıktım depresyon geçiriyormuşum.
eğer bu halin devam ederse geçikmeden sende git doktora.Birde sebebi varmı neden böyle oldun bize açılırsan iyi olur canım..insan içini dökünce çok iyi geliyor ben hep öyle yaptım kaydirigubbakcemile5
allah yardımcın olsun:a015:

ınsanı depresyondan uzak tutan en öneöli şey kafasının uyuştuğu arkadaşları, akrabaları ve eşi olması. Bunlar varsa kalabalığın içinde sürüklenip gidiyorsunuz zaten genelde. Ama sizi anlayacak ve enerji verecek kimseler yoksa işler zorlaşıyor. Yani aslında kendini bi topluluğa ait hissedebilen insanlar daha "biz" hissediyor ve depresyondan daha uzak duruyor.

Bir de maneviyatı güçlü insanlar genelde depresyondan uzak yaşıyor. Çünkü zaten dünyanın hepsi toptan yalan, oyun gibi görüp, azcık takılınca insan sevincini küçümsediği kadar üzüntüsünü de küçümsüyor.

çok güzel şeyler yazmışsın limonagacı.Maneviyatım güçlü değil o yüzdende bazı şeyleri kaldıramıyorum.
Arkadaş ve akrabalar konusunda çok haklısın ben çoğu sıkıntımı arkadaşlarımla gideriyorum akrabalarımdan hayır yok ne yazıkki bunada çok üzülüyorum içerliyorum işte insan istemezmi akrabasınlada dertleşsin ama olmuyor işte bazen yedi kat el insana daha yakın oluyor. allaha şükür şu an beni seven anlamaya çalışan arkadaşlarım, birde sizler varsınız rahatlıyorum canım olumunekankayizsmile