Hamilelik anksiyete depresyon

Merhaba kızlar

Biraz dertleşmek istiyorum, 23 haftalık gebeyim, şu an bile ağlayarak yazıyorum, inanılmaz endişeli mutsuz ve huzursuzum, bunu yazarken utanıyorum ama zaman zaman keşke bebeğim olmasaydı içimde diyorum..
Hayatı boyunca hiç anne olmayı düşünmemiş bir kadındım. 2 . Evliliğimde yaşadığım yoğun aşk güven ve mutlulukla yine de plansız olan bebiş bize sürpriz geldi. İlk aylar zaten ne olduğunu anlayamadım, hareketlerini içimde hissetmeye başlayınca içim sıcacıktı oldu ama bu durum ne kaygılarımı ne gelgitlerimi yok etti. Çalışan bir kadınım, fazlaca sosyal ve enerjiktim. Şimdi kendimi ise yaramaz ve değersiz hissediyorum, anne olamayacakmışım yetersiz kalacakmısım gibi kaygılarım hiç bitmiyor, eşimle iliskim benim açımdan mahvoldu, benim açımdan diyorum çünkü o hiçbir şeyin farkında değil kendi içimde yaşıyorum hepsini. Bana çok ilgili özenli davranan bir eşim varken bir gün azıcık modu düşük olsa kendime yontuyorum. Kesin benden soğudu, kilo aldım, eskisi gibi enerjik ve çekici değilim, huysuzum vsr gibi saçma olduğunu bildiğim ama engel olamadığım düşüncelere giriyorum. Ne yersem yiyeyim bebeğimi besleyemediğimi, onun benden daha iyi bir anneyi hak ettiğini düşünüyorum. Çevremde hamile kadınlara bakıyorum öyle özenliler ki çocukları olacağı için benden çok çok daha fazla heyecanlılar, sanki hep ben de bir şey eksikmiş gibi... Nasıl bir mucize olduğundan bahsedip mutluluklarını anlatıyorlar onlara bakınca kendimi çok eksik hissediyorum. Kısacası aşırı kaygılı eksik ve mutsuzum, bu yaşta bu olgunlukta bile böyleysem anne olmayı hak etmiyorum sanırım .
Hamilelik böyle bir şey miydi ? Nerde o sevinçten havaya uçan film hamileleri
Şu an hamile olan hanımlar sizler ne durumdasınız?

Buraya kaynana dedikodusu yazsaydım, ya da aldatan terk eden eş bir sürü yazan olurdu. Ne kadar samimiyetsiz bir platformda dertleşmeye kalkmışım.

Bu isin uzmani değiliz, eşinle konusmamissin doktora gitmemissin, biz sana üzülme herşey yoluna girecek deyince dertlerin bitecek mi, evladına şükür edecek misin? Bizlik değil ki bu durum, uzmanla gorusmen lazım, bu durumu yaşayan çok hamile var, doktora gidip destek alıyorlar, yapman gereken millete kin kusmak değil kendine uygun yolu bulmak, eşinle konuşup destek istemek. Biz cozemeyiz bunu...

huzur cicegi .!.:

Buraya kaynana dedikodusu yazsaydım, ya da aldatan terk eden eş bir sürü yazan olurdu. Ne kadar samimiyetsiz bir platformda dertleşmeye kalkmışım.

Genişletmek için tıkla...

Bende 23 yaşındayım bazen bende öyle hissediyordum şuan 19 haftalık ama artık kendime güveniyorum yani erkek kardeşime hemen hemen ben büyüttüm bakabilirim. Eşim konusunda da evet bazen eşimle ilgili bende öyle düşünüyorum hatta eşim gobegimle dalga geciyo bazen benim göbeğim büyüdükçe onunki de büyüdü ben temmuzda dogururum çocuğumu kucağıma alırım sen ne zaman dogurursun da buyutursun orasını bilemem diye bende onunla dalga geçmeye başladım. Şuan tek sıkıntım genelde bebeğimin sağlık durumu oluyor acaba nasıl iyi mi elimden gelse her gün doktora gidicem şimdi detaylı ultrasona giricem ve hani sürekli acaba birşeyi var mi yok mu bi de burdaki yazılanları okudukça daha fazla endişe ediyorum. Bence sen güzel bir anne olacaksın hepimiz olacağız. İçini rahatlatmaya çalış.

huzur cicegi .!.:

Buraya kaynana dedikodusu yazsaydım, ya da aldatan terk eden eş bir sürü yazan olurdu. Ne kadar samimiyetsiz bir platformda dertleşmeye kalkmışım.

Genişletmek için tıkla...

Yazdıklarına şimdi denk geldim
Tıpkı seninki gibi hayatım vardı. Benim de 2.evliligim. Hayatımda her şey çok güzeldi , bu haberi alana kadar.
Bu haberi aldığımdan beri sağlık olarak iyi olamadım . 35 haftadır midem bulanıyor, kalp ritim bozukluğu çıktı. En son aşırı kanama ile plasenta erken ayrılması (dekolman) yaşadım. Hem ben hem bebek ölüyorduk.
O an sadece ya bir de engelli bir bebeğe annelik yapmam gerekirse ? Korkusu yaşadım .
Bu duyguyu havalara uçarak yaşayan kadınlara şaşırıyorum.
Sonra düşünüyorum 2 kedim var biri 12 yaşında biri 10.
Hayatımın ayrılmaz parçaları. Kendi yediklerimi onemsemem onlarin mamasını özenle seçer mutlaka içerik okurum .
Düzenli veterinere giderler, evde 2 dk kaybolsalar nereye gittiler derim.

Galiba bizim gibiler yaşarken seviyor. Büyütürken, ağlarken, gülerken. Ben bir hayali sevemedim henüz, içimdeki tekmeler bile artık havaya hoplatıyor. Ama ben sevmeyi bilen insanım, biliyorum. Her şeyi severim. Tabi ki kendi bebeğimi de seveceğim. Umarım . Tüm bu hengame ve bilinmezlik bittiğinde ...

Hamileliğimin 30. haftasında balkonda keyifle kahvemi içerken yakalandım bu hastalığa birden oldu zaten birden oluyormuş ne yapacağımı bilemedim içimde ki o sıkıntıyla ölürüm sandım o gece ölmedim hamileyim diye kimse beni doktora da götürmedi insanlar ne yaşadığımı anlamadı gerçi benim anlamam da uzun sürdü sonra nice böyle geceler yaşadım karnımda bebeğimle delirdiğimi düşünmeye başladım sonra hayattan keyif almayı bırakmıştım içim bomboş olmuş umuda dair hiç birseyim kalmamıştı oysa karnımda koca bir umut taşıyordum terapilere gittim haftalarca sonrası devam eden bir iyi bir kötü olma durumuyla hayal kırıklıklarım büyük oldu sonunda beni doktora götürün dedim ve psikiyatriye gittim ve bana gebelik depresyonu yaşadığımı iyi ki geldiğimi söyledi sonra hamilelerinde içebileceği bir antideprasana başladım zamanla daha iyi oldu daha yaşanır hale geldim sonra çok daha iyi oldum bebeğimi de sağlıkla kucağıma aldım hala da kullanıyorum süt verirken doktor kontrolüyle tabi ki çok az daha zamana ihtiyacım var benimde böyle olan hamileler varsa ne yaşadığını anlamayan ya da yeni anneler delirmiyorsunuz geçiyor geçmeyecek gibi geliyor ama geçiyor ve mutlu anne mutlu bebek her şeyden daha önemli ben çok umutsuzdum kimse iyi olmuş halini yazmamıştı belki bir anneye umut olurum

Tüm yorum yapanlara teşekkür ederim, ne kadar alınganlaşmısım ki cevap gelmeyince yazdığıma şu an utandım, ben ben olmaktan çıkmışım 30. Haftaya geldim biraz rahatladım ve yalnız değilmişim, sağolun kızlar

gunguzel1 .!.:

Bende 23 yaşındayım bazen bende öyle hissediyordum şuan 19 haftalık ama artık kendime güveniyorum yani erkek kardeşime hemen hemen ben büyüttüm bakabilirim. Eşim konusunda da evet bazen eşimle ilgili bende öyle düşünüyorum hatta eşim gobegimle dalga geciyo bazen benim göbeğim büyüdükçe onunki de büyüdü ben temmuzda dogururum çocuğumu kucağıma alırım sen ne zaman dogurursun da buyutursun orasını bilemem diye bende onunla dalga geçmeye başladım. Şuan tek sıkıntım genelde bebeğimin sağlık durumu oluyor acaba nasıl iyi mi elimden gelse her gün doktora gidicem şimdi detaylı ultrasona giricem ve hani sürekli acaba birşeyi var mi yok mu bi de burdaki yazılanları okudukça daha fazla endişe ediyorum. Bence sen güzel bir anne olacaksın hepimiz olacağız. İçini rahatlatmaya çalış.

Genişletmek için tıkla...

Yaaaa çok tatlısın, hemen hemen aynı zamanlarda anne olacağız Allah'ın izniyle, umarım şimdi sen de benim gibi daha iyisindir, inşallah güzel anneler oluruzz

cikibum .!.:

Yazdıklarına şimdi denk geldim
Tıpkı seninki gibi hayatım vardı. Benim de 2.evliligim. Hayatımda her şey çok güzeldi , bu haberi alana kadar.
Bu haberi aldığımdan beri sağlık olarak iyi olamadım . 35 haftadır midem bulanıyor, kalp ritim bozukluğu çıktı. En son aşırı kanama ile plasenta erken ayrılması (dekolman) yaşadım. Hem ben hem bebek ölüyorduk.
O an sadece ya bir de engelli bir bebeğe annelik yapmam gerekirse ? Korkusu yaşadım .
Bu duyguyu havalara uçarak yaşayan kadınlara şaşırıyorum.
Sonra düşünüyorum 2 kedim var biri 12 yaşında biri 10.
Hayatımın ayrılmaz parçaları. Kendi yediklerimi onemsemem onlarin mamasını özenle seçer mutlaka içerik okurum .
Düzenli veterinere giderler, evde 2 dk kaybolsalar nereye gittiler derim.

Galiba bizim gibiler yaşarken seviyor. Büyütürken, ağlarken, gülerken. Ben bir hayali sevemedim henüz, içimdeki tekmeler bile artık havaya hoplatıyor. Ama ben sevmeyi bilen insanım, biliyorum. Her şeyi severim. Tabi ki kendi bebeğimi de seveceğim. Umarım . Tüm bu hengame ve bilinmezlik bittiğinde ...

Genişletmek için tıkla...

Sağlıcakla kucağına almışsındır umarım bebisini, köpeğimden ve kedilerimden yola çıkarak ben de bunu söylüyorum sanırım haklısın biz de yaşadıkça sevenlerdeniz

tazeanne32 .!.:

Hamileliğimin 30. haftasında balkonda keyifle kahvemi içerken yakalandım bu hastalığa birden oldu zaten birden oluyormuş ne yapacağımı bilemedim içimde ki o sıkıntıyla ölürüm sandım o gece ölmedim hamileyim diye kimse beni doktora da götürmedi insanlar ne yaşadığımı anlamadı gerçi benim anlamam da uzun sürdü sonra nice böyle geceler yaşadım karnımda bebeğimle delirdiğimi düşünmeye başladım sonra hayattan keyif almayı bırakmıştım içim bomboş olmuş umuda dair hiç birseyim kalmamıştı oysa karnımda koca bir umut taşıyordum terapilere gittim haftalarca sonrası devam eden bir iyi bir kötü olma durumuyla hayal kırıklıklarım büyük oldu sonunda beni doktora götürün dedim ve psikiyatriye gittim ve bana gebelik depresyonu yaşadığımı iyi ki geldiğimi söyledi sonra hamilelerinde içebileceği bir antideprasana başladım zamanla daha iyi oldu daha yaşanır hale geldim sonra çok daha iyi oldum bebeğimi de sağlıkla kucağıma aldım hala da kullanıyorum süt verirken doktor kontrolüyle tabi ki çok az daha zamana ihtiyacım var benimde böyle olan hamileler varsa ne yaşadığını anlamayan ya da yeni anneler delirmiyorsunuz geçiyor geçmeyecek gibi geliyor ama geçiyor ve mutlu anne mutlu bebek her şeyden daha önemli ben çok umutsuzdum kimse iyi olmuş halini yazmamıştı belki bir anneye umut olurum

Genişletmek için tıkla...

Öyle umut oldu ki yazdıklarınız, ben de depresyondaymısım ama onu bile anlayamıyor insan kendini suçlamaktan, insanları geçtim ben bile kendimi suçlar olmuştum Allah'ın gücüne gidecek diye korka korka, şimdi biraz daha iyiyim ama tamamen geçmiş değil umarım sizin kadar yol katederim, daha da güzel mutlu günleriniz olsun

huzur cicegi .!.:

Yaaaa çok tatlısın, hemen hemen aynı zamanlarda anne olacağız Allah'ın izniyle, umarım şimdi sen de benim gibi daha iyisindir, inşallah güzel anneler oluruzz

Genişletmek için tıkla...

İnşallah inşallah bugün gittim de gayet saglikliyiz bakalım

huzur cicegi .!.:

Sağlıcakla kucağına almışsındır umarım bebisini, köpeğimden ve kedilerimden yola çıkarak ben de bunu söylüyorum sanırım haklısın biz de yaşadıkça sevenlerdeniz

Genişletmek için tıkla...

Bebeğim şu an kucağımda.
İlk gördüğümde şaşırdım. Gerçekten içimden bir canlıyı çıkarmış mıydım ?
Bu nasıl bir şeydi ?
Emzir dediler sonra. Bir baktım süt var memelerimde. Emiyor, minicik bir bebe.
Ağlıyor, benim kokumu duyunca boynuma yapışıyor hemen susuyor. Kimsede durmuyor hep beni, kokumu arıyor .

Bunca kadın niye sevmiş analığı ?
Klişe ama anne olunca insan anlıyor :)
Sağlıkla kavuşun birbirinize

huzur cicegi .!.:

Öyle umut oldu ki yazdıklarınız, ben de depresyondaymısım ama onu bile anlayamıyor insan kendini suçlamaktan, insanları geçtim ben bile kendimi suçlar olmuştum Allah'ın gücüne gidecek diye korka korka, şimdi biraz daha iyiyim ama tamamen geçmiş değil umarım sizin kadar yol katederim, daha da güzel mutlu günleriniz olsun

Genişletmek için tıkla...

Evet insan ne olduğunu anlayamıyor maalesef başkasına anlatmak en zoru ki anlamıyorlar zaten :) sizinde gecicek emin olun hemde tamamen mutlu günleriniz olsun