Merhabalar Heracım;
Öncelikle seni yürekten kutluyorum...
Pazar sabahı eşim uyuyor ben erken uyandım kahvemi yaptım pc açtım...
senin topiğine rastladım saatlerdir tek tek okuyorum..
okurken kendimi buldum.
Şuan hamile değilim,ama endişelerim seninkiyle aynı ve hastane - doğum fobim.
22 yaşımdayım,8 aylık evliyim.eşim 30 yaşında ve artık baba olmak istediğinisöylüyor.
evliliğim daha çok yeni,yaşım daha küçük,tam anlamıyla evliliğede alışmış değilim vs.vs.
Kistelerim var tedavi görüyorum bayramdan sonra kontrolüm var ve iyileşmiş olmam bekleniyor...
Eşim şimdiden planlıyor,eğerki iyileşmişsem çocuk istediğini net bir şekılde dile getirdi.
Hergün kistlerim geçsin iyileşmiş olayım Allahım diye dua ediyorum..çok acı çekiyorum çünkü.
Ama bebek fikri benide derinden sarsıyor,korkuyorum o sorumluğu kaldıramayacağımı düşünüyorum.
Çevremdekiler ''çok büyük konuşuyorsun,şimdi istemiyorsun,yarın sen istersin allah vermez'' diyorlar.
Baskı altındayım yani...
Aklım öylesine karışık ki,senin korkularını diğer arkadaşların destek yorumlarını okurken çok ağladım.
Şuan erken diyorum ama biliyorum ki 2 sene sonrada ben yine hazır değilim diyeceğim.
Umarım bende bu duygulardan kurtulurum 
çok uzattım belki ama yazmak istedim sadece yazmak..
artık çok bunaldım,sürekli bunları düşünmekten bi hal oldum..
kocaman sevgilerimi yolluyorum sana canım,Allah kucağına almayıda nasip etsin öpüyorum!
Öncelikle geçmiş olsun cnm inş en kısa zamanda sağlığına kavuşursun.Evet aynı duyguları,endişeleri,psikolojik baskıyı ve git gelleri yaşamışız.Biz eşimle 3,5yıllık bi flört dönemi sonrasında evlendik ve ben bu konuları düşünerek bikaç kez ilişkimi bitirmiştim.Evliliğe baştan beri hazır değildim eşimi çok sevmeme rağmen evlilik beni korkutuyordu.Ailemde çok rahat yetiştiğim için evliliği kaldıramam ve eşim ne kdr iddia etse de ben illa ki az ya da çok değişeceğini düşünüyordum bi sonraki konu evlenirsek eşimde kısa zamanda oluşacak çocuk arzusu endişesiydi çünkü o çok hevesliydi ve benden 6yaş büyüktü.Derken eşimle o dönemlerde uzun uzun konuştuk anlaştık ve nihayetinde evlendik.İlk yıl ne eşimden ne çevreden herhangi bi baskı görmedim amaaa 2.yıl eşim başladı bebek istemeye.Tabi ben hiç düşünmüyorum,çok erken benm için.O bana duygularını anlatıyodu, ben ona ve o da haklıydı kendi cephesine.Onu anlıyordum ama elimden gelen bişi yoktu.Onun isteğiyle evlenmiştim ama onun isteğiyle o sorumluluğa giremezdim,anne olmaya hazır değildim hiç bir yönden.Annelik bambaşka bişeydi.Ben memnundum hayatımdan.Aklımıza geleni yapar,rahat yaşardık.Bizim bu konudaki konuşmalarımız bikaç kez tartışmayla sonlandı.Eşimden ayrılmayı bile düşündüm onunda hakkıydı baba olmak ve benim yüzümden olamıyor,herkesin bebeğini uzaktan seviyor,baba olan arkadaşlarına gıptayla bakıyordu.1yıl sonrasına kendimi hazırlayacağım kanısına vararak eşimle konuştum kararımı anlattım ve tabi duygularımı.Ayrılma düşünceme eşim çok şaşırdı,ciddi tepkiler verdi ve 1yıl sonrası için anlaştık tabi eşim üzgündü o ayrı ama ben rahatlamıştım konuyu kapattığımız için.Bazende ya olmazsa istediğimiz zaman diye düşünmeden de kendimi alamıyordum.Yine de rahatlamıştı içim orta yolu bulduğumuz için bana kalsa ben 2sene daha düşünmüyordum.Eşimde bikaç kez gayri ihtiyari olarak 2.senemizi bitirince,yıldönümümüzde olsa ne iyi olur demişti ve dediği gibi de oldu.Bu arada çevreden de baskılar geliyordu ama ben önemsemiyordum sonuçta bu bizim hayatımızdı ve kimse müdahil olmamalıydı.Hiç aklımda yokken,böle bişey yaşayacağıma ihtimal vermezken bi anda bu durumla karşı karşıya kaldım.Hikayenin gerisini biliyosun cnm.İlk bir ay ağladım sürekli eşimde çok şaşkındı ama mutluydu burukta olsa...Sanki başıma çok kötü bi olay gelmiş gibi hissediyordum hep.Artık hiç bişey eskisi gibi olamayacaktı.Her gün doğum yaparken görüyordum kendimi ve ağlayarak,bağırarak uyanıyordum sonrasında saatlerce ağlama krizi geçiriyordum.İnan bir gün alışacağım,mutlu olacağım,karnımı okşayacağım aklıma gelmezdi dualar ederdim hep ama bunları yaşayacağımı düşünmezdim.Buradaki arkadaşlarımın desteği ,ailemin ve arkadaşlarımın motivasyonu,psikolog,eşimin çabaları üzüntüsü aynı zamanda sevinci derken ama en önemlisi hayatımda hiç bir değişikliğin olmadığını farketmem ve ilk üç ayda kişiyi karamsarlığa iten hormonların da gitmesiyle şükürler olsun iyiym artık ve hamile olduğum için mutluyum.Ama asıl adaptasyonu vu duygu karmaşasını bebeğimin büyümüş ve hareketlenmiş halini görünce yaşadım.O anda hıçkıra hıçkıra ağladım,içimi boşalttım içimden bişeyler aktı gitti.O kdr garip ve tatlı oluyomuş ki o anlar,onu görmek çok ilginç ya içinden bişeyler kopuyor resmen..
Gerçekten cnm deneyimlerini anlatanlar haklı çıktı zamanla alışıyosun ve mutlu oluyosun hatta ki ben daha hareketlerini bile hissetmiyorum herkesin dediği bi hisset o zmn tekrar görüşelim oluyor bakalım o zmn ne olucak bende merak ediyorum.Şimdi daha güçlüyüm,gelecekten daha bi umutluyum,tam olarak ifade edemesemde içimde ayrı bi kıpırtı var tanımlanamz bişey bu...Hayatım aynen devam ediyor ama eşin daha bi ilgili oluyor bu dönemde,çevren ailen herkes daha bi hassas yaklaşıyor ve bu durum okuşuyor insanın gururunu,mutlu ediyor.Canım annem zorla bebek mağazasına götürdü beni ve bişeyler aldık bebiş için cinsiyet bile bilmezken saolsun herkes beni adapte etmek için seferber oldu,Allah razı olsun buradaki arkadaşlardan,ailemden,dostlarımdan ve tabi ki eşimden....Herşey bitmedi tabi cnm daha öncede ifade ettiğim gibi iğne,hastane fobisi,sgra olayı maalesef devam ediyor bu iki konuda o kdr acizim ki hala kan aldırırken titriyor,bayılacak gibi oluyorum ve kara kara düşünmekten kendimi alamıyorum.Allahım büyük bunları da aştırcak bana inş.Bu hafta havuza ve egzersize başlıyorum doğum için elimden geleni yapıcam,mücadele edicem yenerim ya da yenilirim bilmiyorum ama bana düşenler için çabalıcam.Oğlum için....
