- 22 Kasım 2014
- 3.148
- 3.140
- 31
- Konu Sahibi kurk mantolu madonna
- #1
Merhabalar herkese. Birkaç zamandır aynen başlıktaki gibi hissediyorum. Bu kadar dusmus hissettiğim başka bir zaman olmamıştı. Daha kötüsü kafami toplayamiyorum.
Daha önce de anlatmıştım, bir ders yüzünden bir senem uzadı diye. Yatay geçiş öğrencisiydim, ikinci sınıftan itibaren toplaya toplaya geldim son sınıfa. Son dönem alttan tek alamadigim bir ders vardı o da son dönemin zorunlu dersiyle çakisti, birini alabildim, diğeri kaldı yaz okulunda da açılmıyor. İkinci dönem o ders için okula gidicem. Yani mezun gözükmüyorum şuan o ders yuzunden. Ben de bu ara boş durmak istemedim, bir magazada kasiyer olarak ise girdim. Uç ay olacak. Bu esnada akşam işten çıkıp İngilizce kursuna gidiyorum baya tempolu programım. Hayatım ev-is-kurs arasında geçip gidiyor..
Herneyse geçen bir arkadaşım linkedinden araştırma yapsana dedi iş için. Diğer arkadaşların profillerine bakayım dedim, ulan herkes ise girmiş ya.. iş için teselli verdiğim kaygılı arkadaslar dahil çoğu kişi ise girmiş. Sevindim ama içimde bir burukluk olmadı değil... yazin bir işe girmek için cok uğraşmıştım yine bir çalışana ulaşıp durumu anlatmıştım, ama o dersten, mezuniyet durumumdan dolayı olumsuz baktılar. O işe de unideki üc senelik sıra arkadaşım, ben gibi yatay geçişle okula gelen arkadaşım girmiş, ve ben bunu linkedinden öğreniyorum neyse..
Yaptığım iş çok yorucu, çalışma saatleri uzun bifiil musterilerle uğraşmak neler neler. Can sıkıcı çok olay oluyor da sonra gulup geçiyoruz işte. Ama işte ufak tefek yaptığım hatalar çok canımı sıkıyor, birkaç kez büyük hatalar da yaptım yaptığım iş sadece kasaya bakmak değil. Her neyse kafaya takıyorum herşeyi ve hoşuma gitmiyor işte.
Ve de yalnızım. Çok yalnızım. Duygusal manada da boşlukta hissediyorum. Karşılıkli sevip sevilmedim. Ya ben çok sevdim, beni üzdüler ya da ben sevildim sevmek istedim sevemedim. Duygusal manada boşlukta kalmak beni korkutuyor açıkçası, çünkü mantıklı kararlar alamıyorum. Yine üzülüyorum, garip bir döngü. Gerçekten hayatımda sevdiğim, sevildigim işte o dediğim, doğru insan olduğuna inanmak istediğim biri olsun istiyorum. Hep sanki yalnız kalcakmis gibi hissediyorum. Anlattığım olayin özeti bu aslında. Her manada sanki geride kalmış, geç kalmış gibi hissediyorum. Ve daha yaş 23 iken bu hisler içindeyim...
Uzun oldu biraz ama iç döktüm esasında, değerli yorum ve önerilerinizi bekliyorum:)
Daha önce de anlatmıştım, bir ders yüzünden bir senem uzadı diye. Yatay geçiş öğrencisiydim, ikinci sınıftan itibaren toplaya toplaya geldim son sınıfa. Son dönem alttan tek alamadigim bir ders vardı o da son dönemin zorunlu dersiyle çakisti, birini alabildim, diğeri kaldı yaz okulunda da açılmıyor. İkinci dönem o ders için okula gidicem. Yani mezun gözükmüyorum şuan o ders yuzunden. Ben de bu ara boş durmak istemedim, bir magazada kasiyer olarak ise girdim. Uç ay olacak. Bu esnada akşam işten çıkıp İngilizce kursuna gidiyorum baya tempolu programım. Hayatım ev-is-kurs arasında geçip gidiyor..
Herneyse geçen bir arkadaşım linkedinden araştırma yapsana dedi iş için. Diğer arkadaşların profillerine bakayım dedim, ulan herkes ise girmiş ya.. iş için teselli verdiğim kaygılı arkadaslar dahil çoğu kişi ise girmiş. Sevindim ama içimde bir burukluk olmadı değil... yazin bir işe girmek için cok uğraşmıştım yine bir çalışana ulaşıp durumu anlatmıştım, ama o dersten, mezuniyet durumumdan dolayı olumsuz baktılar. O işe de unideki üc senelik sıra arkadaşım, ben gibi yatay geçişle okula gelen arkadaşım girmiş, ve ben bunu linkedinden öğreniyorum neyse..
Yaptığım iş çok yorucu, çalışma saatleri uzun bifiil musterilerle uğraşmak neler neler. Can sıkıcı çok olay oluyor da sonra gulup geçiyoruz işte. Ama işte ufak tefek yaptığım hatalar çok canımı sıkıyor, birkaç kez büyük hatalar da yaptım yaptığım iş sadece kasaya bakmak değil. Her neyse kafaya takıyorum herşeyi ve hoşuma gitmiyor işte.
Ve de yalnızım. Çok yalnızım. Duygusal manada da boşlukta hissediyorum. Karşılıkli sevip sevilmedim. Ya ben çok sevdim, beni üzdüler ya da ben sevildim sevmek istedim sevemedim. Duygusal manada boşlukta kalmak beni korkutuyor açıkçası, çünkü mantıklı kararlar alamıyorum. Yine üzülüyorum, garip bir döngü. Gerçekten hayatımda sevdiğim, sevildigim işte o dediğim, doğru insan olduğuna inanmak istediğim biri olsun istiyorum. Hep sanki yalnız kalcakmis gibi hissediyorum. Anlattığım olayin özeti bu aslında. Her manada sanki geride kalmış, geç kalmış gibi hissediyorum. Ve daha yaş 23 iken bu hisler içindeyim...
Uzun oldu biraz ama iç döktüm esasında, değerli yorum ve önerilerinizi bekliyorum:)