- 20 Şubat 2011
- 40
- 1
- Konu Sahibi oznurali1603
- #1
Merhaba öncelikle. Beni çok sinir eden bu durumu paylaşmak istedim ve yardımlarınızı da bekliyorum 
Ben ilkokuldayken durumumuz iyi değildi. Ne maddi ne manevi. Ama buna rağmen ailemizde güven tamdı. Herkes birbirine sonsuz güvenirdi. Konuşmayı bilirdi.
Ben şu an lise 2. sınıfta okuyorum. Bölümüm radyo televizyon ve inşallah üniversiteyi de bitirince hayatımı kurtaracağım. Bölümüm gereği radyo yayını kaydetmek, kısa film çekmek, senaryo yazmak gibi görevlerim daha doğrusu ödevlerim oluyor. Ve bunun içinde arkadaşlarımla buluşmam lazım çünkü grup ödevleri oluyor bunlar genelde. Ödev verilince de bir yerde buluşmak gerek. Bende dedem hasta olduğu için annem anneanneme gidiyor sabahları ev boş oluyor haliyle ve genelde evde yemek falan yemeyiz. Ev dağınık olur, gelen arkadaşlarım bişeyler isterler, evle de fazla uğraşılmaya vakit kalmadığından istediklerini veremem mahcup olurum diye bizde toplanılmazdı. Yanlış anlamayın kesinlikle ailemden gocunduğum, utandığım yok. Bizde toplanıldığı zaman anneme telefon etsem şu var mı anne lazım oldu desem " Niye geldi arkadaşların? Niye getirdin onları? Başka yer yok muydu? Diğer kızların anneleri izin vermemiş mi? Sen niye atlıyorsun hemen?" diye azarlar beni. Bu duruma düşmek istemiyorum artık o yüzden.
Her neyse bizde olmadığımız zamanlarda arkadaşlarıma gideceğim vakit binbir suratla gönderilirim. "Anne ben Esralara ders çalışmaya gideceğim haberin olsun". Annem bilgisayarın başına geçer yüzüme suratını asarak yanıt verir. Sonra ben yola koyulurum. Babam deseniz işi para kısmındadır. Hiçbir eksiğim yok herşeyimle ilgilenmiştir hakkını yiyemem. Ama o da son zamanlarda çok değişti. Benim okuldan bir erkek arkadaşım var. Yaklaşık 1.5 senedir çıkıyoruz ve herkes kıskanır bizim ilişkimizi. Ailem bunu biliyor hatta annem ve ablamla tanıştırdım.
Babam konusuna dönersek; okulda devamsızlık yapılınca her 5 günde bir eve bildirim kağıdı gelir ve mesaj yollanır gitmediği her gün. Bir gün eve 5. gün devamsızlık kağıdı gelmiş. Ve o gün müdür yardımcımız bir arkadaşımla numaramızı karıştırmış ve beni öğleden sonra yok yazmış. Tabii babama da mesaj gitmiş. Babam geldi bağırdı çağırdı. Arkadaşlarına uyup okuldan kaçma. O kağıdı önemsemiyorum tamam ama bu gelen mesaj ne sen ne yapıyorsun okulda falan. Aklı sıra erkek arkadaşımla öğleden sonra kaçtığımı sanıyor. Ki o günlerde sınav için izin almıştı erkek arkadaşım ve okulda yoktu bile.
Babam fazla sorun değil benim için ama annem bana hiç güvenmez. Geçenlerde benim çocukluk arkadaşım nişanlandı. Benden 1 yaş büyük. Hamileymiş sanırım. Ablam annemle konuşmuş. Annem "Ben kızıma güveniyorum ama o çocuğa hiç güvenmiyorum. Kızı çağırıp duruyor o da gidiyor" falan demiş. Ki bu yalan kesinlikle annem bana güvenmiyor. Sevgilimi bahane ediyor. Şu an yaklaşık 2 saattir bilgisayar başındayım annemin bilgisayar odasına girdiği sayıyı bilmiyorum. Her 5 dakikada geldi camdan dışarı baktı, eşofmanını giydi parça parça,benimle konuşurmuş gibi yaptı falan. Ve evet ben sinir oldum. Annemi pek sevmiyorum çünkü babamı aldattı hatta eski okulumun müdür yardımcısıyla. 3 ay önce yine aradığını gördüm o adamın ve aradım bağırdım çağırdım ikisi de yalan söyledi bana. Ve 3 seneden beri anneme karşı hiç bir sevgim kalmadı. Ablam deseniz çalıştığı için fazla görüşemiyoruz ama 3 ay önce onunla da saç baş giriştik ve anneannem bana öyle bir cephe aldı ki anlatamam. Her seferinde iğneledi beni tersledi. Teyzem psikolojik olarak sorunlu biraz. Ve ben teyzemi annem olarak görürdüm her soruna derde sanki onun derdiymiş gibi koşardı ve onu şimdi bu halde görmek çok gücüme gidiyor
Uzun oldu sanırım ama bunun gibi daha bir sürü olayım var. Dayımlarla aramız bozuktur. Dedem hastalandığından beri 1 kere geldiler ziyarete. Babam ona sinirli sövüp durur. Ve eskiye dayanan çok sorunumuz da vardır dayımlarla. Yani yengemin üstüne bıçakla yürüdüğümü biliyorum ben küçücük yaşta çok psikolojim bozulmuştu ve ben bile dayanamamıştım o zamanlar. Şimdi psikolojik tedavi görüyordum ama bıraktım çünkü ilaçlarla yaşamak bana göre değil kendimi rahatsız hissediyorum
Anneme karşı nasıl bir tavır işlemeliyim? bana hiç bir güvenleri yok. Annem için varsa yoksa bilgisayar,facebook falan. Ama bıktım artık. Onu yaptığı şeyden dolayı affedemiyorum annem diye sarılamıyorum. Hiç bişey konuşmak istemiyorum onunla
Ben ilkokuldayken durumumuz iyi değildi. Ne maddi ne manevi. Ama buna rağmen ailemizde güven tamdı. Herkes birbirine sonsuz güvenirdi. Konuşmayı bilirdi.
Ben şu an lise 2. sınıfta okuyorum. Bölümüm radyo televizyon ve inşallah üniversiteyi de bitirince hayatımı kurtaracağım. Bölümüm gereği radyo yayını kaydetmek, kısa film çekmek, senaryo yazmak gibi görevlerim daha doğrusu ödevlerim oluyor. Ve bunun içinde arkadaşlarımla buluşmam lazım çünkü grup ödevleri oluyor bunlar genelde. Ödev verilince de bir yerde buluşmak gerek. Bende dedem hasta olduğu için annem anneanneme gidiyor sabahları ev boş oluyor haliyle ve genelde evde yemek falan yemeyiz. Ev dağınık olur, gelen arkadaşlarım bişeyler isterler, evle de fazla uğraşılmaya vakit kalmadığından istediklerini veremem mahcup olurum diye bizde toplanılmazdı. Yanlış anlamayın kesinlikle ailemden gocunduğum, utandığım yok. Bizde toplanıldığı zaman anneme telefon etsem şu var mı anne lazım oldu desem " Niye geldi arkadaşların? Niye getirdin onları? Başka yer yok muydu? Diğer kızların anneleri izin vermemiş mi? Sen niye atlıyorsun hemen?" diye azarlar beni. Bu duruma düşmek istemiyorum artık o yüzden.
Her neyse bizde olmadığımız zamanlarda arkadaşlarıma gideceğim vakit binbir suratla gönderilirim. "Anne ben Esralara ders çalışmaya gideceğim haberin olsun". Annem bilgisayarın başına geçer yüzüme suratını asarak yanıt verir. Sonra ben yola koyulurum. Babam deseniz işi para kısmındadır. Hiçbir eksiğim yok herşeyimle ilgilenmiştir hakkını yiyemem. Ama o da son zamanlarda çok değişti. Benim okuldan bir erkek arkadaşım var. Yaklaşık 1.5 senedir çıkıyoruz ve herkes kıskanır bizim ilişkimizi. Ailem bunu biliyor hatta annem ve ablamla tanıştırdım.
Babam konusuna dönersek; okulda devamsızlık yapılınca her 5 günde bir eve bildirim kağıdı gelir ve mesaj yollanır gitmediği her gün. Bir gün eve 5. gün devamsızlık kağıdı gelmiş. Ve o gün müdür yardımcımız bir arkadaşımla numaramızı karıştırmış ve beni öğleden sonra yok yazmış. Tabii babama da mesaj gitmiş. Babam geldi bağırdı çağırdı. Arkadaşlarına uyup okuldan kaçma. O kağıdı önemsemiyorum tamam ama bu gelen mesaj ne sen ne yapıyorsun okulda falan. Aklı sıra erkek arkadaşımla öğleden sonra kaçtığımı sanıyor. Ki o günlerde sınav için izin almıştı erkek arkadaşım ve okulda yoktu bile.
Babam fazla sorun değil benim için ama annem bana hiç güvenmez. Geçenlerde benim çocukluk arkadaşım nişanlandı. Benden 1 yaş büyük. Hamileymiş sanırım. Ablam annemle konuşmuş. Annem "Ben kızıma güveniyorum ama o çocuğa hiç güvenmiyorum. Kızı çağırıp duruyor o da gidiyor" falan demiş. Ki bu yalan kesinlikle annem bana güvenmiyor. Sevgilimi bahane ediyor. Şu an yaklaşık 2 saattir bilgisayar başındayım annemin bilgisayar odasına girdiği sayıyı bilmiyorum. Her 5 dakikada geldi camdan dışarı baktı, eşofmanını giydi parça parça,benimle konuşurmuş gibi yaptı falan. Ve evet ben sinir oldum. Annemi pek sevmiyorum çünkü babamı aldattı hatta eski okulumun müdür yardımcısıyla. 3 ay önce yine aradığını gördüm o adamın ve aradım bağırdım çağırdım ikisi de yalan söyledi bana. Ve 3 seneden beri anneme karşı hiç bir sevgim kalmadı. Ablam deseniz çalıştığı için fazla görüşemiyoruz ama 3 ay önce onunla da saç baş giriştik ve anneannem bana öyle bir cephe aldı ki anlatamam. Her seferinde iğneledi beni tersledi. Teyzem psikolojik olarak sorunlu biraz. Ve ben teyzemi annem olarak görürdüm her soruna derde sanki onun derdiymiş gibi koşardı ve onu şimdi bu halde görmek çok gücüme gidiyor
Uzun oldu sanırım ama bunun gibi daha bir sürü olayım var. Dayımlarla aramız bozuktur. Dedem hastalandığından beri 1 kere geldiler ziyarete. Babam ona sinirli sövüp durur. Ve eskiye dayanan çok sorunumuz da vardır dayımlarla. Yani yengemin üstüne bıçakla yürüdüğümü biliyorum ben küçücük yaşta çok psikolojim bozulmuştu ve ben bile dayanamamıştım o zamanlar. Şimdi psikolojik tedavi görüyordum ama bıraktım çünkü ilaçlarla yaşamak bana göre değil kendimi rahatsız hissediyorum
Anneme karşı nasıl bir tavır işlemeliyim? bana hiç bir güvenleri yok. Annem için varsa yoksa bilgisayar,facebook falan. Ama bıktım artık. Onu yaptığı şeyden dolayı affedemiyorum annem diye sarılamıyorum.
Hiç bişey konuşmak istemiyorum onunla 
