Arkadaşlar benim hiç ama hiç güveneceğim kimsem yok. Travmalarımı anlatacağım, içimi dökeceğim birisine ihtiyacım var ama maalesef ya önemsenmiyorum yada laf alıp dedikodu yapmak istiyorlar. Her şeyi içime ata ata bunalıma girdim. Kocamla bile konuşamıyorum çünkü ‘Buna mı takıldın şimdi, boş ver vs vs’ gibi şeyler söylüyor. Anneme hep kızardım onu suçlardım ama insanın yine de en güvenli limanı annesiymiş, ondan laf çıkmayacağını bildiğimden bazen ararım ona içimi dökerim.(farklı ülkelerdeyiz) eşimin peşine takılıp farklı bir ülkeye yerleştik, kimsesiz kaldım, onun arkadaşları onun akrabaları onun bişryleri var sadece. Ben koca bir yalnızlığın içine düştüm. Görüdğüm insanlar sadece kalabalık ve kuru gürültü. Gerçekten çok bunaldım, yıllardır bu foruma üyeyim ilk defa burada dertleşmek için insan aramaya başladım.