- 31 Mart 2012
- 10.869
- 7.480
- 448
- Konu Sahibi askitotomsu
-
- #1
Selam kizlar,
Koronanin stresi mi, iki küçük çocuğun sorumluluğu mu sıkıntımı olduğundan büyük hissettiriyor bilmiyorum. Koca (!) kişisi ve ailesiyle çözülmeyen sorunlarım var biliyorsunuz. Evet ne yapsam çözemedim. Gerekli tepkiyi vermedigim için aynı şeyleri yaptıklarıni söylediniz. Bu yüzden tepkimin dozunu da artırdım. En son ailesiyle telde ilk kez kavga etmiştik, hakarete vardı. Esim ona rağmen her hafta yanlarına gitmeyi, sık sık telefon açmayı ihmal etmedi. İki aydır eşimle gerekmedikçe iletişim kurmuyoruz birbirimizle. Kızım bu süreçte çok etkilendi. Biraz daha hoş iletişim kurmaya çalışayım dedim. Bir iki hafta buna uğraşırken beyfendi ailesinden dönerken yemek getirmiş. Defalarca söylemiştim korona zamanı yemek getirme diye. Çünkü tuvaletten çıkıp elini sabunlamadigina şahit olduğum biri anası. O elleriyle disini karıştırır, ayağını ovar, ağzından bir şey çıkarıp avucunda tutar ama yıkamaz elini. Üstelik bana hakaret eden insanların yemeğini istemiyorum. Hem yollayıp hem zıkkım olsun dediklerini düşünüyorum. Ayrıca büyüden korkuyorum. Çünkü babası ve halası daha önce evimize arapça yazılı kağıtları sarıp sarmalayip getirmişlerdi duvara asalım diye. Akrabaları da hep birbirini suçlar bu konuda. O suna büyü yaptı, bu buna yaptı diye. İster istemez insanın içine şüphe düşüyor.
Neyse güzellikle tekrar söyleyeyim dedim ama eşim yemekleri ben yemesem de o ve çocukların yiyeceğini söyledi. Sonra da annesinin ben seviyorum diye yaptigini söyledi. Tam bu cümlede benim gözüm gerçekten karardı, sartel atmış gibi. "Beni düşünen insan telefonu yüzüme kapatıp şikayet etmek için seni arar mi? Bana salak terbiyesiz der mi? Sen kör müsün? Bana bildiklerini yapıp sana farklı gösteriyorlar kendilerini. Ben kötü olayım da kendileri mağdur görünsün diye. Saman mi var kafanın içinde? Allah senin de ananın da belasını versin." diye bağırıp kollarina vurdugumu hatırlıyorum. Sonra fark ettim kolu kanamisti, cizmisim galiba. Kızımın çığlık atıp ağlamasına kendime geldim. Ne olacak benim halim? Ayrılmayi düşünüyorum ama daha beter dibe vurmaktan korkuyorum. Çünkü görüyorsunuz psikolojim bozulmuş. Kontrolü kaybedip çocuklarla ilgilenememekten, onlara psikolojik eziyet etmekten korkuyorum.
Bugün sadece dertleşmek için yazdım. Bu suratsız nemrut iki aydır sıfır iletişime rağmen iyileştirici bir şey yapmıyor. Aksine bazen ofkesini kızımdan çıkarıyor kızarak. Çok bunaldım
Koronanin stresi mi, iki küçük çocuğun sorumluluğu mu sıkıntımı olduğundan büyük hissettiriyor bilmiyorum. Koca (!) kişisi ve ailesiyle çözülmeyen sorunlarım var biliyorsunuz. Evet ne yapsam çözemedim. Gerekli tepkiyi vermedigim için aynı şeyleri yaptıklarıni söylediniz. Bu yüzden tepkimin dozunu da artırdım. En son ailesiyle telde ilk kez kavga etmiştik, hakarete vardı. Esim ona rağmen her hafta yanlarına gitmeyi, sık sık telefon açmayı ihmal etmedi. İki aydır eşimle gerekmedikçe iletişim kurmuyoruz birbirimizle. Kızım bu süreçte çok etkilendi. Biraz daha hoş iletişim kurmaya çalışayım dedim. Bir iki hafta buna uğraşırken beyfendi ailesinden dönerken yemek getirmiş. Defalarca söylemiştim korona zamanı yemek getirme diye. Çünkü tuvaletten çıkıp elini sabunlamadigina şahit olduğum biri anası. O elleriyle disini karıştırır, ayağını ovar, ağzından bir şey çıkarıp avucunda tutar ama yıkamaz elini. Üstelik bana hakaret eden insanların yemeğini istemiyorum. Hem yollayıp hem zıkkım olsun dediklerini düşünüyorum. Ayrıca büyüden korkuyorum. Çünkü babası ve halası daha önce evimize arapça yazılı kağıtları sarıp sarmalayip getirmişlerdi duvara asalım diye. Akrabaları da hep birbirini suçlar bu konuda. O suna büyü yaptı, bu buna yaptı diye. İster istemez insanın içine şüphe düşüyor.
Neyse güzellikle tekrar söyleyeyim dedim ama eşim yemekleri ben yemesem de o ve çocukların yiyeceğini söyledi. Sonra da annesinin ben seviyorum diye yaptigini söyledi. Tam bu cümlede benim gözüm gerçekten karardı, sartel atmış gibi. "Beni düşünen insan telefonu yüzüme kapatıp şikayet etmek için seni arar mi? Bana salak terbiyesiz der mi? Sen kör müsün? Bana bildiklerini yapıp sana farklı gösteriyorlar kendilerini. Ben kötü olayım da kendileri mağdur görünsün diye. Saman mi var kafanın içinde? Allah senin de ananın da belasını versin." diye bağırıp kollarina vurdugumu hatırlıyorum. Sonra fark ettim kolu kanamisti, cizmisim galiba. Kızımın çığlık atıp ağlamasına kendime geldim. Ne olacak benim halim? Ayrılmayi düşünüyorum ama daha beter dibe vurmaktan korkuyorum. Çünkü görüyorsunuz psikolojim bozulmuş. Kontrolü kaybedip çocuklarla ilgilenememekten, onlara psikolojik eziyet etmekten korkuyorum.
Bugün sadece dertleşmek için yazdım. Bu suratsız nemrut iki aydır sıfır iletişime rağmen iyileştirici bir şey yapmıyor. Aksine bazen ofkesini kızımdan çıkarıyor kızarak. Çok bunaldım