katılmamak mümkün değil. çocuğumun halası yok, hala sevgisinden mahrum, kayınvalidem yok babaanne sevgisinden mahrum diye cümle kuranlar nasıl bir dünyada yaşıyorlar çok merak ettim gerçekten de. neden yanlış olduğunu bile bile sırf laf olsun diye her şeyi kabullenme eğilimindesiniz anlamıyorum ki. benim babaannem vardı da nooldu, rahmetli anneme dünyayı dar etti, yıllarca babamı sömürdü. aaa ama babaanne sevgisinden mahrum kalmadım. halam da vardı. ikiyüzlülükte, kötülükte son noktadır kendisi. ama çok iyi caım varlığı, hala sevgisinden mahrum kalmadım. batsın onların sevgisi! öte yandan, dayımın eşi olan yengem var, annemin yokluğunu bana en çok unutturan, içimi açan insan o. yenge olunca aynı şey olmuyordu ama değil mi, pardon! gerçek yıllaaaaaar evvel anneannem ölmüş, üvey demenin hakaret olacağı bir anneannem vardı, Allah rahmet eylesin. ölümü beni yıktı, o da içimi açardı. neymiş, demek ki, kimsenin unvanı değil, herkesin kişiliği, karakteri, içindeki iyilik önemliymiş.
eşimin ablası ve abisi de sıkıcı derecede çok görüşüyorlar. ablası yani, abisinin çocuklarının halası çok sıcak görünüyor çocuklara karşı ama, kaç kez şahit oldum o çocukları aslında sevmediğine. hepsi görünüşte. sürekli kendi kızıyla abinin küçük kızını kıyaslıyor. sürekli minnacık çocuğa laf dokunduruyor. ne hala ama, aman Allah eksik etmesin!
Yok, halası yokmuş da hala sevgisinden mahrum kalırmış. ne komiksiniz ya! hayatta sapla samanı asla ayıramamak ve bunu da farkında olamamak ne acı bir şey...