Gitse mi? Kalsa mı?

Yorguncicek .!.:

Herkese Merhaba arkadaşlar.. Sanırım burada kendimi ifade etmek daha kolay olacak benim için. Kimsenin kimseyi tanımıyor oluşu şahane değil mi sizce de ? Zira tanıyanların hepsi yargılamaktan başka bir şey yapmıyor.
Mesela şimdi bu yazıyı okuduktan sonra kimse benim ismimin önüne belli sıfatlar ekleyip 5 çayında dedikodu malzemesi edemeyecek. Allahimmm çıldırırsın Bu yargılardan çok sıkıldım çok bıktım ve çok yoruldum. Gerçekten çok çirkin, kimsenin iç dünyasını bilmeden atıp tutmak. İşte bundan mütevelli buraya direk kendimi kötü ve umutsuz hissettiğim kimseye anlatmadığım anlatmak da istemedigim bir konudan bahsedeceğim. Hazır mıyız?




7 yıllık evliyim 5 yaşında bir oğlum ve çok gereksiz bir vicdanım var. Yaklaşık 3,5 aydır boşanma sürecindeyiz oğlumun babası ile. Ama ben bu süreçte defalarca kendi kendime vazgeçtim. Oğluna sarıldığında yalnız kalıcam artık diye laf arasında söylediğinde vs bunun gibi serzenişlerde hep kendime kızdım. Ev taşımasına yardım edecek arkadaşı yok yalnız başına uğraşıyor diye bile 2 gündür moralim ona bozuk sanki ne olmuş Ben onunlayken hep yalnızdım birşey olmuyor alışıyor insan tecrübeyle sabit. Yani ben her an bu üzülme mi acıma mi her ne zıkkım duygusu ise buna yenilmek istemiyorum. Seviyorsun o zaman demeyin ne olur sevmediğime adım kadar eminim. Bazen aman be diyorum gelmişsin 30 yaşına daha boşasan ne herifi boşamasan ne, böyle itekle dur işte ne istiyorsun daha. Ama gitmeyen yürümeyen temeli sağlam olmayan bir evi de ordan oraya itmekten de taşımaktan kollarım koptu artık.
Aynı evin içinde ki yalnızliktan da kendi içimde ki o yoğun ve gürültülü çığlıktan da tükendim. Yalnız ağlamaktan her şeyi tek başıma yapmaktan takdir edilmemekten saygı duyulmamaktan kendimi kend karakterimi unuttum. Her şey bir yana geldim 30 yaşına, bir kez olsun sevgiyle şefkatle saçım okşanmadan ölmek istemiyorum bee..

Genişletmek için tıkla...

Dasmeer .!.:

Tam olarak anlasamama nedeniniz nedir

Genişletmek için tıkla...

Yorguncicek .!.:

Herkese Merhaba arkadaşlar.. Sanırım burada kendimi ifade etmek daha kolay olacak benim için. Kimsenin kimseyi tanımıyor oluşu şahane değil mi sizce de ? Zira tanıyanların hepsi yargılamaktan başka bir şey yapmıyor.
Mesela şimdi bu yazıyı okuduktan sonra kimse benim ismimin önüne belli sıfatlar ekleyip 5 çayında dedikodu malzemesi edemeyecek. Allahimmm çıldırırsın Bu yargılardan çok sıkıldım çok bıktım ve çok yoruldum. Gerçekten çok çirkin, kimsenin iç dünyasını bilmeden atıp tutmak. İşte bundan mütevelli buraya direk kendimi kötü ve umutsuz hissettiğim kimseye anlatmadığım anlatmak da istemedigim bir konudan bahsedeceğim. Hazır mıyız?




7 yıllık evliyim 5 yaşında bir oğlum ve çok gereksiz bir vicdanım var. Yaklaşık 3,5 aydır boşanma sürecindeyiz oğlumun babası ile. Ama ben bu süreçte defalarca kendi kendime vazgeçtim. Oğluna sarıldığında yalnız kalıcam artık diye laf arasında söylediğinde vs bunun gibi serzenişlerde hep kendime kızdım. Ev taşımasına yardım edecek arkadaşı yok yalnız başına uğraşıyor diye bile 2 gündür moralim ona bozuk sanki ne olmuş Ben onunlayken hep yalnızdım birşey olmuyor alışıyor insan tecrübeyle sabit. Yani ben her an bu üzülme mi acıma mi her ne zıkkım duygusu ise buna yenilmek istemiyorum. Seviyorsun o zaman demeyin ne olur sevmediğime adım kadar eminim. Bazen aman be diyorum gelmişsin 30 yaşına daha boşasan ne herifi boşamasan ne, böyle itekle dur işte ne istiyorsun daha. Ama gitmeyen yürümeyen temeli sağlam olmayan bir evi de ordan oraya itmekten de taşımaktan kollarım koptu artık.
Aynı evin içinde ki yalnızliktan da kendi içimde ki o yoğun ve gürültülü çığlıktan da tükendim. Yalnız ağlamaktan her şeyi tek başıma yapmaktan takdir edilmemekten saygı duyulmamaktan kendimi kend karakterimi unuttum. Her şey bir yana geldim 30 yaşına, bir kez olsun sevgiyle şefkatle saçım okşanmadan ölmek istemiyorum bee..

Genişletmek için tıkla...