- 31 Ekim 2010
- 2.417
- 3.346
-
- Konu Sahibi flower_rose
- #1
Öncelikle depremde hayatını kaybedenlere başsağlığı geride kalanlara ise sabır diliyorum.
Deprem bölgesinde yaşıyorum. Yani İzmirdeyim burada da her an olabilir diyorlar. Maraştada yakınlarım vardı canları sağ ama ne yapacakları belirsiz. Bir sürü eşlerini dostlarını kaybettiler. Yani teselli edilemezler. Çok zor herşey.
Ben de Burada bir şey olursa diye uyku uyuyamıyorum. Sürekli hazırlıklı olun deniliyor. İyi de nasıl olalım? Kiralar almış başını gitmişken, ev fiyatlarının hali ortadayken ne gibi bir önlem alalım. Düşündükçe içim daralıyor. Annemleyiz burada. Ben çok severdim İzmiri. Zamanında keşke ablamın yanına tayin isteseydim diyorum. Bir şey olursa kendimi affedemem sanırım. Gece uyanıp oradakilere ağlıyorum. Burada ne yaparız diyorum. Hayata dair hiç umudum kalmadı sanırım. Arkadaşlarımın neler yaşadığını gördükçe buradan bir şey yapamadıkça kahroluşum geliyor aklıma. Belki bencilce şuan düşündüklerim. Ama işte engel olamıyorum.
Sadece içimi döktüm. Her gün bir sürü psikolog vs dinliyorum. Anneme belli etmemeye çalışsam da yansıyor. Bilmiyorum nasıl geçer? Nasıl atlatırız? Çok zor
Günlük işlerimi yapmak için gayret ediyorum. Ama enerjim yetmiyor kimi zaman. Ev işleri yetişmiyor. Haber, sosyal medyadan uzak kalamıyorum pek. Aslında uzaklaşmam gerek ama olmuyor. Kendimce elimin el verdiğince yardımda yapmaya çalışıyorum. Ama duş alırken bile oradakiler aklıma geliyor ve ağlıyorum. Arkadaşlarımla konuştuğumda ne yapacağız bundan sonra dediklerinde çok zor ne diyebilirim ki?
Uzun oldu kusura bakmayın
Deprem bölgesinde yaşıyorum. Yani İzmirdeyim burada da her an olabilir diyorlar. Maraştada yakınlarım vardı canları sağ ama ne yapacakları belirsiz. Bir sürü eşlerini dostlarını kaybettiler. Yani teselli edilemezler. Çok zor herşey.
Ben de Burada bir şey olursa diye uyku uyuyamıyorum. Sürekli hazırlıklı olun deniliyor. İyi de nasıl olalım? Kiralar almış başını gitmişken, ev fiyatlarının hali ortadayken ne gibi bir önlem alalım. Düşündükçe içim daralıyor. Annemleyiz burada. Ben çok severdim İzmiri. Zamanında keşke ablamın yanına tayin isteseydim diyorum. Bir şey olursa kendimi affedemem sanırım. Gece uyanıp oradakilere ağlıyorum. Burada ne yaparız diyorum. Hayata dair hiç umudum kalmadı sanırım. Arkadaşlarımın neler yaşadığını gördükçe buradan bir şey yapamadıkça kahroluşum geliyor aklıma. Belki bencilce şuan düşündüklerim. Ama işte engel olamıyorum.
Sadece içimi döktüm. Her gün bir sürü psikolog vs dinliyorum. Anneme belli etmemeye çalışsam da yansıyor. Bilmiyorum nasıl geçer? Nasıl atlatırız? Çok zor
Günlük işlerimi yapmak için gayret ediyorum. Ama enerjim yetmiyor kimi zaman. Ev işleri yetişmiyor. Haber, sosyal medyadan uzak kalamıyorum pek. Aslında uzaklaşmam gerek ama olmuyor. Kendimce elimin el verdiğince yardımda yapmaya çalışıyorum. Ama duş alırken bile oradakiler aklıma geliyor ve ağlıyorum. Arkadaşlarımla konuştuğumda ne yapacağız bundan sonra dediklerinde çok zor ne diyebilirim ki?
Uzun oldu kusura bakmayın