Okuduğunuz için simdiden teşekkür ederim. Hayatımda her şey kötüye gidiyor.24üme yeni girdim yeni mezunum şu an kpss calışıyorum. Ailemin evindeyim ve özgürlüğüm kısıtlı. İnstagramda arkadaşlarıma bakıyorum. Hepsi geziyor,çalışıyor,okuyor,özgürler kısaca herkes yoluna bakıyor. Üniversitede cok güzel bir hayatım vardı aile evine gelince boşluğa düştüm. Her seyden geride kalmışım gibi hissediyorum. Velev ki bu sene kpssden iyi puan aldım atandım diyelim calısmaya baslayana kadar 25 olacağım. Her seye geç kalmışım yaşlanmışım gibi geliyor.
Erkek arkadaşım var 3.5 senelik ama iliskimde mutlu değilim. İnsanlık olarak çok iyi biri ama sevgili olarak aradığım kişi değil. Seviyorum o da seviyor. Ama bazı olaylar neticesinde inanın hiç heyecanım,aşkım kalmadı çabalamaktan yoruldum,bezdim. Artık alışkanlık sanki benimkisi. Bana istediklerimi vermiyor. Geleceğe dair isteklerimiz,beklentilerimiz farklı. Onu seviyorum ama onunla bir gelecek düşünemiyorum. Bırakmakta istemiyorum yalnız kalmak istemiyorum,bencillik diyeceksiniz ama hayatımın en zor dönemlerinden birindeyim birine ihtiyacım var. Ve bırakırsam bir yanım hep onda kalacak başkasıyla mutlu olamayacağım gibi geliyor. Güzelim,alımlıyım ama başkasıyla kendimi hayal edemiyorum. Başkasıyla mutlu olamazmışım,başkası beni sevemez gibi geliyor. Bir de daha önceki iliskilerimin neredeyse hepsinde aldatılma veya aldatılmaya yeltenme sorunum oldu. Bu yüzden cok ciddi güven problemim de var. Yalnız kalma fobim de var galiba. En fazla 3-4 ay yalnız kalabiliyorum sonra biriyle sevgili oluyorum. Sevsem de sevmesem de gittiği yere kadar götürüyorum,zorluyorum.
Kafesteki kuş gibi esir gibi hissediyorum. Elim kolum bağlı sanki.Sadece yabancı dizi izlerken mutlu oluyorum. O hayatlara özeniyorum.Mutsuzum cok mutsuzum ne yapacağım bu psikolojiden nasıl çıkacağım tavsiyelerinize ihtiyacım var.
