- 1 Ağustos 2017
- 1
- 0
- 6
- 22
- Konu Sahibi duygusuzbirilerivar
- #1
Arkadaşlar 16 yaşına yeni gireceğim. Bir türlü doğru düzgün oturup biriyle konuşamadım bu konuyu çekingenlikten. Yardım ederseniz minnettar olurum. Başlıyorum.
Küçüklükten beri çekingen ve utangaç olarak yetiştim. Belki aile ortamından, bilemiyorum. Çünkü annem ve babam sürekli bir kavga içindeydi. Basit kavgalardan da değildi. Şuan hangisini söylesem bilmiyorum. Kafam o kadar karışık ki..O kadar yalnızdım ki hayatım boyunca. Okul hayatımda bile doğru düzgün ilgilenen yoktu. Annem okuma yazma bilmediği halde elimden tutup yazdırırdı. Hakkımı ödeyemem. Babam ise bilemediğim zaman döverek anlatırdı. Alkolikti. Ayrıca esrar ve uyuşturucu içiyordu. Şuan sadece esrar içiyor. Herneyse.. Okul ortamında hep ezildim. Tipimden tutun çalışmama kadar. Notlarım baya yuksekti. ( Şuan 425 puanla yerleştiği lisede birinciyim.) Ama o kadar safmışım ki. Bana kötülük yapsalar, ben yine iyilik yapardım. Öyle biriydim yani.. Git gide yalnızlaştım ve kendime hobiler edindim. Resim ve müzik - Eğitim almadım bu arada-. Gitar çalıyordum. Farkında olmadan o kadar geliştim ki.. Üniversite okuyan kuzenimin mimarlık çizimlerini yapıyordum. Kendi yapmış gibi gösteriyordu. Profesörler büyük yetenek derdi hep. Hayır yapamam demeyi hiçbir zaman öğrenemedim. İçerleniyordum, çünkü elimden tutan kimse yoktu. Hala da öyle. Böyleydi işte hayatım. Bu yıl lise biri bitirdim birincilikle. Herkesin kötülediği kişi yine bendim. Çalışıyordum çünkü. Günlerim böyle geçti ama bir şey oldu ki hayatımda bu kadar yaralandığımı hatırlamıyorum. Birine aşık oldum hemde ilk defa. Kıvırcık saçlı bir çocuk... Resmini çizdim onun. ( çoooook uzun konu bu çocuk. Başka bir başlıkta anlatırım.) Edebiyatla ilgilenmeye başladım ondan sonra. Tonla kitap okuyordum. Denemeler şiirler yazmaya başladım ona. . Ve içimden gelenleri yazdım. Bir gün beni azcık ta olsa anlayan birine gösterdim. Yeteneğimi olduğunu söyledi. Hocalarıma okutturduğum zaman çok beğendiler. Ailemin tutun aşkımdan yazı yazdığımdan haberleri bile yok. Bi resim yeteneğimi biliyorlar işte. Destekleri de yok tabi. Boş görüyorlar resim çizmeyi. Muhafazakar bi ailede yetiştim. İstediğimi giyemiyorum mesela, makyaj yapamıyorum, dışarı çıkamıyorum. Arkadaşımla bile buluşamıyorum. Saçımın boyunu ve şeklini bile ben belirleyemiyorum. Arkadaşlar bana yardım edin. Kendimi öldürmek gibi bi istek var içimde. Sürekli ağlıyorum ve artık kafayı yemek üzereyim.
Küçüklükten beri çekingen ve utangaç olarak yetiştim. Belki aile ortamından, bilemiyorum. Çünkü annem ve babam sürekli bir kavga içindeydi. Basit kavgalardan da değildi. Şuan hangisini söylesem bilmiyorum. Kafam o kadar karışık ki..O kadar yalnızdım ki hayatım boyunca. Okul hayatımda bile doğru düzgün ilgilenen yoktu. Annem okuma yazma bilmediği halde elimden tutup yazdırırdı. Hakkımı ödeyemem. Babam ise bilemediğim zaman döverek anlatırdı. Alkolikti. Ayrıca esrar ve uyuşturucu içiyordu. Şuan sadece esrar içiyor. Herneyse.. Okul ortamında hep ezildim. Tipimden tutun çalışmama kadar. Notlarım baya yuksekti. ( Şuan 425 puanla yerleştiği lisede birinciyim.) Ama o kadar safmışım ki. Bana kötülük yapsalar, ben yine iyilik yapardım. Öyle biriydim yani.. Git gide yalnızlaştım ve kendime hobiler edindim. Resim ve müzik - Eğitim almadım bu arada-. Gitar çalıyordum. Farkında olmadan o kadar geliştim ki.. Üniversite okuyan kuzenimin mimarlık çizimlerini yapıyordum. Kendi yapmış gibi gösteriyordu. Profesörler büyük yetenek derdi hep. Hayır yapamam demeyi hiçbir zaman öğrenemedim. İçerleniyordum, çünkü elimden tutan kimse yoktu. Hala da öyle. Böyleydi işte hayatım. Bu yıl lise biri bitirdim birincilikle. Herkesin kötülediği kişi yine bendim. Çalışıyordum çünkü. Günlerim böyle geçti ama bir şey oldu ki hayatımda bu kadar yaralandığımı hatırlamıyorum. Birine aşık oldum hemde ilk defa. Kıvırcık saçlı bir çocuk... Resmini çizdim onun. ( çoooook uzun konu bu çocuk. Başka bir başlıkta anlatırım.) Edebiyatla ilgilenmeye başladım ondan sonra. Tonla kitap okuyordum. Denemeler şiirler yazmaya başladım ona. . Ve içimden gelenleri yazdım. Bir gün beni azcık ta olsa anlayan birine gösterdim. Yeteneğimi olduğunu söyledi. Hocalarıma okutturduğum zaman çok beğendiler. Ailemin tutun aşkımdan yazı yazdığımdan haberleri bile yok. Bi resim yeteneğimi biliyorlar işte. Destekleri de yok tabi. Boş görüyorlar resim çizmeyi. Muhafazakar bi ailede yetiştim. İstediğimi giyemiyorum mesela, makyaj yapamıyorum, dışarı çıkamıyorum. Arkadaşımla bile buluşamıyorum. Saçımın boyunu ve şeklini bile ben belirleyemiyorum. Arkadaşlar bana yardım edin. Kendimi öldürmek gibi bi istek var içimde. Sürekli ağlıyorum ve artık kafayı yemek üzereyim.
