kendimi bildim bileli hep bir bebeğim olsun istedim. hayatımda beni üzen herkesi bebeğimi kucağıma aldığım gün affedecem demiştim. benim için bir dönüm noktası bu bebek. hayatımda en çok istediğim şey, en büyük hayalim.. bütün bunlara rağmen hamile kaldığımdan beri bütün bu korkuları, endişeleri, acaba yanlış mı yaptım düşüncelerini ben de yaşıyorum. ben hep 9 ay ağzım kulaklarımda mutlu ve huzurlu olcam sanırdım. ama öyle olmadı herşeyden önce hayat şartları ve hormonlar buna zaten engel oluyor. zaman zaman eşime şunu söylüyorum: dışardan her ne kadar mutsuz yorgun ve memnuniyetsiz görünsemde ben aslında çok mutlu ve heyecanlıyım. ama hormonlarım ve fiziksel sıkıntılarım yüzünden bunu pek gösteremiyorum....