- 26 Şubat 2019
- 2.014
- 1.577
Bu konuyu açsam mı açmasam mı çok düşündüm ama objektif olarak birilerinden fikir almam lazım.
Eşim son zamanlarda yoğun çalışmaya başladı. Eve bazen geç geliyor, bazen erken. Erken gelse de pek bir şey değişmiyor çünkü telefon sürekli elinde. Aramalar, yazışmalar devam. İşle ilgili bir şey yoksa bu seferde instagrama bakıyor. Bizim yanımızda ama aslında yok gibi. İki gün önce artık dayanamadım ve konuyu açtım. Aramızda duygusal bir bağ kaldığını hissedemiyorum. Yanımdasın ama yok gibisin dedim. Biliyorum artık bende farkındayım bende üzülüyorum dedi. Neyse konu başka yerlere gitti ben kendimi tutamadım. Çocukla ilgilenmek ve işe gitmek dışında ne benimle ne evle ilgileniyorsun. İş dışında muhabbetin yok. Ben bu evliliği niye sürdürüyorum dedim. Ama biliyorum sen de pişmansın asıl sorun burda dedim çocuk olmasa ben zaten durmazdım bu evde biterdi dedim o da orası zaten öyle dedi. Şoka girdim. Çocuğumuz olmuyordu ben boşanmak istiyorum dediğimde ben seni bırakmam diye ağlamıştı karşımda. Belki de yanlışı başta yaptık. Başa dönsek ne sen benimle evlenirdin ne ben seninle dedim. Karakterlerimiz çok farklı dedim. Evet dedi. O zaman öyle gelişti durumlar dedi. Sana açıkça soracağım hissettiğim şey beni artık sevmediğin ve hatta başka birisine duygusal bir şeyler hissettiğini düşünüyorum dedim. Düşünerek yoo yok öyle bişey dedi. Ben seni seviyorum sen de beni seviyorsun niye başkasını seviyim dedi.
Ben içimi rahatlatmak için yaptığım konuşmadan daha beter durumda çıktım. Boşanalım o zaman neyi zorluyoruz dedim çocuğumuz var bunlar halledilmeyecek şeyler değil dedi. Soruyorum sizce de öyle mi?
Malesef boşansam kızıma bu imkanları sağlayamam. Böyle anlatıyorum ama genelde sakin insanlarız mutlu bir ortamda büyüyor. Kavgalarımız oldu yanında ama telafi ettik sonra. Ne olduysa son bir kaç aydır eşimin işinin yoğunlaşmasıyla oldu. Kızım olmasa çekip gitmek istiyorum bu laflardan sonra ama buna gücüm de yok açıkçası. Büyütüyor muyum bilmiyorum..
Eşim son zamanlarda yoğun çalışmaya başladı. Eve bazen geç geliyor, bazen erken. Erken gelse de pek bir şey değişmiyor çünkü telefon sürekli elinde. Aramalar, yazışmalar devam. İşle ilgili bir şey yoksa bu seferde instagrama bakıyor. Bizim yanımızda ama aslında yok gibi. İki gün önce artık dayanamadım ve konuyu açtım. Aramızda duygusal bir bağ kaldığını hissedemiyorum. Yanımdasın ama yok gibisin dedim. Biliyorum artık bende farkındayım bende üzülüyorum dedi. Neyse konu başka yerlere gitti ben kendimi tutamadım. Çocukla ilgilenmek ve işe gitmek dışında ne benimle ne evle ilgileniyorsun. İş dışında muhabbetin yok. Ben bu evliliği niye sürdürüyorum dedim. Ama biliyorum sen de pişmansın asıl sorun burda dedim çocuk olmasa ben zaten durmazdım bu evde biterdi dedim o da orası zaten öyle dedi. Şoka girdim. Çocuğumuz olmuyordu ben boşanmak istiyorum dediğimde ben seni bırakmam diye ağlamıştı karşımda. Belki de yanlışı başta yaptık. Başa dönsek ne sen benimle evlenirdin ne ben seninle dedim. Karakterlerimiz çok farklı dedim. Evet dedi. O zaman öyle gelişti durumlar dedi. Sana açıkça soracağım hissettiğim şey beni artık sevmediğin ve hatta başka birisine duygusal bir şeyler hissettiğini düşünüyorum dedim. Düşünerek yoo yok öyle bişey dedi. Ben seni seviyorum sen de beni seviyorsun niye başkasını seviyim dedi.
Ben içimi rahatlatmak için yaptığım konuşmadan daha beter durumda çıktım. Boşanalım o zaman neyi zorluyoruz dedim çocuğumuz var bunlar halledilmeyecek şeyler değil dedi. Soruyorum sizce de öyle mi?
Malesef boşansam kızıma bu imkanları sağlayamam. Böyle anlatıyorum ama genelde sakin insanlarız mutlu bir ortamda büyüyor. Kavgalarımız oldu yanında ama telafi ettik sonra. Ne olduysa son bir kaç aydır eşimin işinin yoğunlaşmasıyla oldu. Kızım olmasa çekip gitmek istiyorum bu laflardan sonra ama buna gücüm de yok açıkçası. Büyütüyor muyum bilmiyorum..
