- 23 Ocak 2019
- 79
- 23
- 26
Hanımlar herkesin derdi kendine göre biliyorum şükretmem gerek biliyorum.
Ama artık yapamıyorum gibi. Aşamıyorum kafamın içiyle baş edemiyorum beynim agrıyor düşünmekten sorgulamaktan çıkmazda gibiyim.
Annemle babam ben çok küçükken ayrıldı , iki zıt karakter babamın şiddet yanlısı olması sonucunda, yıllarca annem depresyondaydı onun “melegi” bendim yanında, ablam yazları memlekette olurdu ben koca şehirde tek annemleydim.
Sonra annem yıllar geçtikçe fiziksel olarak çöktü her yeri hasta , görseniz fit bakımlı duruyor dersiniz ama kadının bir tane düzgün işleyen organı yok nerdeyse.. hastanelerde günümüz geçmişti 2 yıl, ama inanın o günlerde bile umudum vardı hayata, hastanede ortamında dahi insanlarla neşeli uyumluydum.
Babam derseniz kendini çok iyi baba görüyor, tamam babadır haklıdır da... ayrıldıklarından beri bizi senede veya altı ayda bir görür. Sadece maddi yardım.. onu da başımıza vurup duruyor.
Annem öğretmen bunca yıl bize baktı. Ama ben aşamıyorum bazı şeyleri mesela hiç özgüven vermedi ablamla bana, babamın gidişini hep başka şeylere yordu sürekli kendini kıyasladı güzellik takıntısı içerisindeydi, halbuki de her gören begenir annemi
Küçüklükte önemsemiyordum hep moral veriyordum anneme, olgundum. Ama yıllar geçti ergenlikten sonra koptu olaylar bende.
Annemin tıpkısı olmuş gibi hissediyorum, her şeyin dış görünüşten oldugunu düşünüyorum bazen annemin gençken düşündüğü gibi. Aşırı bir özgüvensizlik var 100 kişi iyi bir şey desin 1 kişinin negatif veya negatif sayılan lafına takıyorum. Kendimi ruhen de boşladım bu yüzden bomboş bir insan oldum üni bitiyor.
Ben de haketmeyecek kişilerin gözünde sevgi aradım, çok bağlandım takıntı yaptım. Kimse için sevmiyorsa sevmesin diyemedim.
Sevgi bu kadar mı önemli bir şey ? Sevgi olmadan neden bu hayatım sürmüyor.
Çok suistimal edildim bu yüzden. çok uzun oldu ama kusura bakmayın çok doldum. Ne dertler var biliyorum ama güçsüz oldugum için sürekli aglıyorum cidden iyi degilim kaç yıldır ve bunu kimse görmüyor. İlaçlarını iç deyip çıkıyorlar işin içinden. Ama ruhum sancılı neden böyle ruhum neden böyle normal olamıyor?
Kırmızı oda Nazlı’nın hikayesini bilen varsa eğer, annemle ilişkim aynı o şekilde.
Ama artık yapamıyorum gibi. Aşamıyorum kafamın içiyle baş edemiyorum beynim agrıyor düşünmekten sorgulamaktan çıkmazda gibiyim.
Annemle babam ben çok küçükken ayrıldı , iki zıt karakter babamın şiddet yanlısı olması sonucunda, yıllarca annem depresyondaydı onun “melegi” bendim yanında, ablam yazları memlekette olurdu ben koca şehirde tek annemleydim.
Sonra annem yıllar geçtikçe fiziksel olarak çöktü her yeri hasta , görseniz fit bakımlı duruyor dersiniz ama kadının bir tane düzgün işleyen organı yok nerdeyse.. hastanelerde günümüz geçmişti 2 yıl, ama inanın o günlerde bile umudum vardı hayata, hastanede ortamında dahi insanlarla neşeli uyumluydum.
Babam derseniz kendini çok iyi baba görüyor, tamam babadır haklıdır da... ayrıldıklarından beri bizi senede veya altı ayda bir görür. Sadece maddi yardım.. onu da başımıza vurup duruyor.
Annem öğretmen bunca yıl bize baktı. Ama ben aşamıyorum bazı şeyleri mesela hiç özgüven vermedi ablamla bana, babamın gidişini hep başka şeylere yordu sürekli kendini kıyasladı güzellik takıntısı içerisindeydi, halbuki de her gören begenir annemi
Küçüklükte önemsemiyordum hep moral veriyordum anneme, olgundum. Ama yıllar geçti ergenlikten sonra koptu olaylar bende.
Annemin tıpkısı olmuş gibi hissediyorum, her şeyin dış görünüşten oldugunu düşünüyorum bazen annemin gençken düşündüğü gibi. Aşırı bir özgüvensizlik var 100 kişi iyi bir şey desin 1 kişinin negatif veya negatif sayılan lafına takıyorum. Kendimi ruhen de boşladım bu yüzden bomboş bir insan oldum üni bitiyor.
Ben de haketmeyecek kişilerin gözünde sevgi aradım, çok bağlandım takıntı yaptım. Kimse için sevmiyorsa sevmesin diyemedim.
Sevgi bu kadar mı önemli bir şey ? Sevgi olmadan neden bu hayatım sürmüyor.
Çok suistimal edildim bu yüzden. çok uzun oldu ama kusura bakmayın çok doldum. Ne dertler var biliyorum ama güçsüz oldugum için sürekli aglıyorum cidden iyi degilim kaç yıldır ve bunu kimse görmüyor. İlaçlarını iç deyip çıkıyorlar işin içinden. Ama ruhum sancılı neden böyle ruhum neden böyle normal olamıyor?
Kırmızı oda Nazlı’nın hikayesini bilen varsa eğer, annemle ilişkim aynı o şekilde.