Evlilikte eşimizin ailesi önemli midir...?

birderdimvartutamamicimde .!.:

Kizlar ben üç aylık nişanlıyım. Nişanlımla aramız iyi çok şükür. Fakat şöyle bir sorun var ki ben ailesi tarafından sevilmediğimi hissediyorum. Bariz belli. İlk aile tanışmasında bile dış görünüşümde bulunan bir kusurumu annesi yüzüme karşı şakayla karışık söylemişti, oğlumun boyunda bir kız istiyordum aslında diye. Benden yedi sekiz yaş küçük görümcelerimle boyumu kıyaslamak istedi yan yana durun bir diye.
Yemekten sonra ben mutfakta yokken aileme karşı da demiş yani şöyle olmuş; Ablam x çok güzel yemek yapar çok beğenerek yiyorum demiş. Kv de demiş ki tüm yemekleri sen yedin x'in boyu o yüzden mi o kadar kısa kalmış demiş ve gülmüş. Evet boyum biraz kısa kabul ediyorum ama yüzüme karşı da söylenmez o şekilde ayrıca cevrem tarafından da begenilen biriyim kızlar neden böyle oldu anlamıyorum. Kalbim çok kırılmıştı.

O ilk tanışmada sanki gelin görmeye değil normal misafirliğe sıradan birine gelmişler gibiydi, kendimi o gün normal bir misafir ağırlıyormuş gibi hissettim. Gelmelerini beklerken çok heyecanlıydım o günü unutamıyorum ama tavırlarını görünce buz gibi olmuştum. Suratları çok asıktı. Hatta bir ara annesinin bana ters ters baktığını gördüm.(nişanlım polis bu arada o görevi gereği tanışmada yoktu). Yani ne bileyim kızlar 3 ay oldu hep ben aradım. Sanki gönülsüz konuşuyorlar benimle. Kendimi oğullarıyla nişanlı bir kız gibi değil de öylesine biri, dış kapının dış mandalı gibi hissediyorum.
Nişanlıma da çok değer verirler bu arada oğulları çok değerlidir gözlerinde çok üstüne düşerler, ben haliyle beni de gelinlerini de severler diye düşünmüştüm ki nişanlım da derdi ailem seni çok sevecek tanıyınca vs. diye.
Böyle olunca kendimi değersiz hissediyorum. Yanlış anlaşılmasın onların tavırlarıyla değerimi ölçmüyorum ama ben hep eşim olacak kişinin ailesi beni sevsin en azından arasın sorsun isterdim. Ailesindeki herkes bana karşı çok soğuk. İlk tanışmadan beri bu böyleydi. Zaten o tanışmadan sonra kalbim o kadar kırıldı ki nişanlıma söyledim konu ayrılığa kadar gelmişti ama nişanlım bırakmadı beni ısrarla. Ailesini çekti konuştu ben sizi tanışmaya X'i görün tanıyın diye oraya gidin dedim siz niye güzel davranmadınız diye. Her şeye rağmen nişanlımı seviyorum diye devam ettim nişanımızı da yaptık fakat hâlâ bu durum içime dert oluyor. Bazen nişan atmayı dahi düşünüyorum. Mesela adetten olan bohça,hediye getirme,çarşıya çıkarma vs. olaylarını bilirsiniz kızlar bana o tarz şeyler de yapmadılar. Nişanımızı yaptık sonra sen sağ ben selamet. İşin orasinda da değilim maddi seylere takılmıyorum, birilerine söyleyince şaşırıyorlar öyle olmaz diye o yüzden belirttim. Ben sadece biraz olsun değer görmek isterdim.

Velhasıl kelam kızlar aramızda vardır illaki eşinin ailesi böyle olan. İlerde bunlar bir sorun haline geliyor mu? Zamanla alışır mıyım?

Genişletmek için tıkla...

mavi guldunya .!.:

Gülümseyerek, kendi biyografim gibi okudum bir an bazı yerleri.
Ben 159 boyunda 45 kilo insanım ve eşim de 197 boyunda dev gibi biri. Ailesi de uzun hep, babası da eşim boyunda, annesi ve kız kardeşi de 185 civarı, erkek kardeşi de eşim kadar yaklaşık. Bunu ilk zamanlar çok takmıştım kafama ama eşim bana sürekli bu düşüncenin saçma olduğunu ve abarttığımı anlattı ve ikna oldum. İlk zamanlar devasa topuklu ayakkabılar falan giydim ama gene de fark çoktu. Sonra gerçekten de bunu sorun yapmayı bıraktım ve hatta kendimle ben alay etmeye ve eğlenmeye başladım
İşte;
"Bak benim boyum kısa, burama çabuk geliyor"
"Boyum kısa diye mi güzel günleri göremiyorum" esprileri kendi aramızda eğlenceye dönüştü. Bana sarılmak için kucağına alıyor, bunun avantajı da çok fazla hem.
Ailenin seni sevmesi konusuna gelince; ben ne görümcemi gördüm, ne kaynımı, ne eltimi.
Bi anası ve babasını gördüm o da ilki tanışmak, ikincisi de nikahta oldu. Bana bohça falan yapmadılar nişan alışverişi yapmadılar demişsiniz, beni istemeye bile gelmediler. Hatta kayınvalide bir çeyrek altın bile takmadı bana:) tamam belki bizim ikinci evlilik tecrübemiz bu ama biz de bir anne evladıyız. Ben de kayınvalide denen kadını hayatımdan tamamen çıkardım. Eşim de bu konuda hep destekçim oldu. Bu dengeyi aranızda kurun.
Evlenen siz olacaksınız, sadece nişanlınız ve siz ailesiniz. Üçüncü şahısları uzak tutun ve onlardan önce siz kendiniz ile barışık yaşayın. Bodur tavuk her dem piliçtir derler
Dilerim anlayış içinde çok mutlu bir yaşantınız olur. Her şeyi nişanlınızla konuşun ama asla birini şikayet ederek değil, durumun sizde neler hissettirdiğini anlatın.
Senin annen çok densiz, benimle alay ediyor demek yerine, benim boyumun kısalığına yorum yapılması beni çok üzüyor deyin. Cümleler önemlidir.
Sevgiler.

Genişletmek için tıkla...

birderdimvartutamamicimde .!.:

Kizlar ben üç aylık nişanlıyım. Nişanlımla aramız iyi çok şükür. Fakat şöyle bir sorun var ki ben ailesi tarafından sevilmediğimi hissediyorum. Bariz belli. İlk aile tanışmasında bile dış görünüşümde bulunan bir kusurumu annesi yüzüme karşı şakayla karışık söylemişti, oğlumun boyunda bir kız istiyordum aslında diye. Benden yedi sekiz yaş küçük görümcelerimle boyumu kıyaslamak istedi yan yana durun bir diye.
Yemekten sonra ben mutfakta yokken aileme karşı da demiş yani şöyle olmuş; Ablam x çok güzel yemek yapar çok beğenerek yiyorum demiş. Kv de demiş ki tüm yemekleri sen yedin x'in boyu o yüzden mi o kadar kısa kalmış demiş ve gülmüş. Evet boyum biraz kısa kabul ediyorum ama yüzüme karşı da söylenmez o şekilde ayrıca cevrem tarafından da begenilen biriyim kızlar neden böyle oldu anlamıyorum. Kalbim çok kırılmıştı.

O ilk tanışmada sanki gelin görmeye değil normal misafirliğe sıradan birine gelmişler gibiydi, kendimi o gün normal bir misafir ağırlıyormuş gibi hissettim. Gelmelerini beklerken çok heyecanlıydım o günü unutamıyorum ama tavırlarını görünce buz gibi olmuştum. Suratları çok asıktı. Hatta bir ara annesinin bana ters ters baktığını gördüm.(nişanlım polis bu arada o görevi gereği tanışmada yoktu). Yani ne bileyim kızlar 3 ay oldu hep ben aradım. Sanki gönülsüz konuşuyorlar benimle. Kendimi oğullarıyla nişanlı bir kız gibi değil de öylesine biri, dış kapının dış mandalı gibi hissediyorum.
Nişanlıma da çok değer verirler bu arada oğulları çok değerlidir gözlerinde çok üstüne düşerler, ben haliyle beni de gelinlerini de severler diye düşünmüştüm ki nişanlım da derdi ailem seni çok sevecek tanıyınca vs. diye.
Böyle olunca kendimi değersiz hissediyorum. Yanlış anlaşılmasın onların tavırlarıyla değerimi ölçmüyorum ama ben hep eşim olacak kişinin ailesi beni sevsin en azından arasın sorsun isterdim. Ailesindeki herkes bana karşı çok soğuk. İlk tanışmadan beri bu böyleydi. Zaten o tanışmadan sonra kalbim o kadar kırıldı ki nişanlıma söyledim konu ayrılığa kadar gelmişti ama nişanlım bırakmadı beni ısrarla. Ailesini çekti konuştu ben sizi tanışmaya X'i görün tanıyın diye oraya gidin dedim siz niye güzel davranmadınız diye. Her şeye rağmen nişanlımı seviyorum diye devam ettim nişanımızı da yaptık fakat hâlâ bu durum içime dert oluyor. Bazen nişan atmayı dahi düşünüyorum. Mesela adetten olan bohça,hediye getirme,çarşıya çıkarma vs. olaylarını bilirsiniz kızlar bana o tarz şeyler de yapmadılar. Nişanımızı yaptık sonra sen sağ ben selamet. İşin orasinda da değilim maddi seylere takılmıyorum, birilerine söyleyince şaşırıyorlar öyle olmaz diye o yüzden belirttim. Ben sadece biraz olsun değer görmek isterdim.

Velhasıl kelam kızlar aramızda vardır illaki eşinin ailesi böyle olan. İlerde bunlar bir sorun haline geliyor mu? Zamanla alışır mıyım?

Genişletmek için tıkla...

hizuran .!.:

Tanışmayı nişanlınız olmadan yapmamalıydınız. Görücü usulü mü bu çok saçma direkt sizi hafife almışlar. Görevi vardiysa vardı, bitince yapardınız ne bu acele? Ayrıca sürekli arayıp sorup "gelinlik" yapmayın. Gerek yok. Onlar uzak duruyorsa siz de durun ve gözlemleyin. Nişanlınız nasıl davranıyor, size laf söz geliyor mu vs vs. Eğer o da onlara uyup annemi ara/ aramıyorsun derse de nişanı atın. Evlilikte basınız çok ağrır net.

Genişletmek için tıkla...