Arkadaşlar bu aralar ruh durumum çok karışık, evlilikten ve hayattan beklentilerim konusundaki sorunları sizle paylaşmak istiyorum.
Bizim sorunumuz eşimin iş olaylarından ve benim çok stresli, aşırı sorumluluk sahibi bir insan olmamdan kaynaklanıyor. Özellikle maddi konularda problemler var.
Öncelikle eşim kendi halinde, çok uyumlu birisidir. Hiç bir kötü alışkanlığı yoktur.
Bütün parasını ortak hesabımıza koyar oradan harcarız.
Şimdi biz evlenince benim bekarken kullandığım arabayı değiştirdik ve kullanmaya başladık.
Sonra eşim çalıştığı yerde sorunlar yaşamaya başladı.
Patronu ile anlaşamadı, burada kendisinin de biraz sorumsuzluğu vardı. Yeni bir iş bularak oradan ayrıldı.
Biz evlenmeden önce doktoraya başlamıştı. Hem çalışıp hem doktora yapınca hafta sonları felan ders çalışıyordu.
Bu süreç benim için de onun için de yıpratıcı oldu. Kendimize hiç zaman kalmadı.
Benim daha çok isteğimle kredi çekerek ev aldık biraz borca girdik.
Eşim arabayı da değiştirmek istedi. Bu arada ben bekarlığımdan arabaya alışkın olduğum için kendime araba parası biriktirmiştim.
Zaten işim uzak araba bana da lazım.
Neyse dedim paramı ona verdim arabayı da değiştirdik.
Sonra eşim tezinde sona yaklaştı iyice çalışmaları yoğunlaştı, kariyeri için önemliydi bu doktora .
İşle birlikte çok zor olunca işten ayrıldı bir kaç ay alesinin de desteğiyle idare ettik.
Tabii bu arada zaman geçti, evlliğimizde 5.yıla girdik.
Benim yaşım ilerlediği için çocuk düşünmeye başladım.
Ama eşim şimdi de arkadaşlarıyla kendi işini kurmak istiyor.
Kendi işini kurması maddi yükümlülüğün yine benim üzerimde kalması demek, bir süre daha hayatımızın düzene girmesi için beklemek demek.
Ben bu yaşıma kadar hep çalıştım, yokluktan resmen tırnaklarımla kazıyarak geldim.
Şu anda da çok iyi bir işim var. Severek çalışıyorum. Ama bu kadar çabadan sonra birazcık daha rahat bir hayatım olmalıydı diyorum.
Bekarken olan bir arabam bile yok(o zamanda çalışıp kendim almıştım), çocuk yapmak istiyorum ama çocuk olsa eşimin bu durumunda işten ayrılıp biraz çocuğa bile bakamam.
Eşimi de seviyorum, hiç bir sorunumuz yok başka. Ancak bu iş konusunda ne yapacağını bilmez hali beni çok yıpratıyor.
Üzerimde maddi manevi çok yük hissediyorum.
Bunu onunla da paylaşıyorum.
Biraz daha sabretmemi istiyor. Denemezsem içimde kalır diyor. Bende onun hayatına engel olmak istemiyorum.
Ama çevremde arkadaşlarımın çocukları oluyor, rahat rahat takılıyorlar.
Ben bunlara hiç cesaret edemiyorum.
Sizlerden desteğinizi istiyorum. Evliliğimizde bu fedakarlıkları yapsam daha iyi mi olur yoksa artık benim de isteklerime sıra gelmeli mi?
(Umarım anlaşılır yazabilmişimdir çünkü kafam gerçekten karışık)
Bizim sorunumuz eşimin iş olaylarından ve benim çok stresli, aşırı sorumluluk sahibi bir insan olmamdan kaynaklanıyor. Özellikle maddi konularda problemler var.
Öncelikle eşim kendi halinde, çok uyumlu birisidir. Hiç bir kötü alışkanlığı yoktur.
Bütün parasını ortak hesabımıza koyar oradan harcarız.
Şimdi biz evlenince benim bekarken kullandığım arabayı değiştirdik ve kullanmaya başladık.
Sonra eşim çalıştığı yerde sorunlar yaşamaya başladı.
Patronu ile anlaşamadı, burada kendisinin de biraz sorumsuzluğu vardı. Yeni bir iş bularak oradan ayrıldı.
Biz evlenmeden önce doktoraya başlamıştı. Hem çalışıp hem doktora yapınca hafta sonları felan ders çalışıyordu.
Bu süreç benim için de onun için de yıpratıcı oldu. Kendimize hiç zaman kalmadı.
Benim daha çok isteğimle kredi çekerek ev aldık biraz borca girdik.
Eşim arabayı da değiştirmek istedi. Bu arada ben bekarlığımdan arabaya alışkın olduğum için kendime araba parası biriktirmiştim.
Zaten işim uzak araba bana da lazım.
Neyse dedim paramı ona verdim arabayı da değiştirdik.
Sonra eşim tezinde sona yaklaştı iyice çalışmaları yoğunlaştı, kariyeri için önemliydi bu doktora .
İşle birlikte çok zor olunca işten ayrıldı bir kaç ay alesinin de desteğiyle idare ettik.
Tabii bu arada zaman geçti, evlliğimizde 5.yıla girdik.
Benim yaşım ilerlediği için çocuk düşünmeye başladım.
Ama eşim şimdi de arkadaşlarıyla kendi işini kurmak istiyor.
Kendi işini kurması maddi yükümlülüğün yine benim üzerimde kalması demek, bir süre daha hayatımızın düzene girmesi için beklemek demek.
Ben bu yaşıma kadar hep çalıştım, yokluktan resmen tırnaklarımla kazıyarak geldim.
Şu anda da çok iyi bir işim var. Severek çalışıyorum. Ama bu kadar çabadan sonra birazcık daha rahat bir hayatım olmalıydı diyorum.
Bekarken olan bir arabam bile yok(o zamanda çalışıp kendim almıştım), çocuk yapmak istiyorum ama çocuk olsa eşimin bu durumunda işten ayrılıp biraz çocuğa bile bakamam.
Eşimi de seviyorum, hiç bir sorunumuz yok başka. Ancak bu iş konusunda ne yapacağını bilmez hali beni çok yıpratıyor.
Üzerimde maddi manevi çok yük hissediyorum.
Bunu onunla da paylaşıyorum.
Biraz daha sabretmemi istiyor. Denemezsem içimde kalır diyor. Bende onun hayatına engel olmak istemiyorum.
Ama çevremde arkadaşlarımın çocukları oluyor, rahat rahat takılıyorlar.
Ben bunlara hiç cesaret edemiyorum.
Sizlerden desteğinizi istiyorum. Evliliğimizde bu fedakarlıkları yapsam daha iyi mi olur yoksa artık benim de isteklerime sıra gelmeli mi?
(Umarım anlaşılır yazabilmişimdir çünkü kafam gerçekten karışık)
Son düzenleyen: Moderatör:
Bana kızma olur mu? 
Evlilik karşılıklı fedakarlık gerektirir ama kendindende sürekli taviz vermemelisin tabi 
darılmayın ama iki taraflı olarak hata buluyorum ben.daha 5 yıllık evlisiniz 2 kez araba değiştirip bir de ev borcuna girmişsiniz..aceleniz neydi ki bu kadar sıkıntı yaşıyorsunuz? hepsi zamanla olacak şeyler aslında,bu anlamda bir fedakarlık göremiyorum.ama sonraki süreçte siz daha çok çabalamışsınız belli.erkekler biraz benciller ve önce hep kendi istedikleri olsun diyorlar.sizin yerizinde olsam 1-2 yıl daha aynı işte çalışmasını söylerdim.ve çocuk sadece kadının istediği bir şey olmamalı,eşler bu konuda hemfikir olmalı.yoksa bu seferde çocuğun sorumluluğunu tek başınıza üstleneceksiniz.bir sorun olduğunda da " ben sana istemiyorum demiştim" olacak..eşinizle oturup bu konuyu detaylıca konuşun,anne olmak en doğal hakkınız.
(eşini de fazla maceracı. birbirinizi böylemi dengeliyorsunuz acaba? doktora yapması çok güzel onu tebrik ederim. ama ticaret için doktoraya ihtiyacı yok. akademik kariyer yapacaksa çok güzel. diğer türlü neden zaman kaybediyor? sanki henüz ne yapmak istediğine tam olarak karar verememiş. biri bir şeyler deyince önünü ardını düşünmeden hemen atlar gibi. iş kurarsa yapabileceğin ve yapamayacağın fedakarlıkları bence önce içinde hallet. sonra da kırılır vs düşünmeden ona net bir şekilde söyle. senin maaşına güvenerek, tutmazsa senin nasıl olsa evi geçindirebileceğin fikrinden uzaklaştır onu. asla istemiyorsan da ben bu işte yokum deyip, maddi destek veremeyeceğini, daha fazla uğraşmak istemediğini söyle. açıkça konuştuktan sonra da olayları akışına bırak canım.
