Bende aileme bağlı, duygusal bir insanım. Herkes ailesini sever, bağlıdır elbette ama benim annem ben 17 yaşındayken ben servisi beklerken benimle beklerdi her sabah, vefat etmeden önce kardeşim işe gidiyor çok yağmur yağdığından elinde şemsiyeyle kardeşimi tramwaya kadar götürüyordu, ki biz kazık kadar insanız. Çok ağladığım olmuştur ben onların olmadığı bir evde yeni bir güne nasıl merhaba diyebilirim diye?
Sonra annemi ani bir şekilde kaybettik, endişelerim daha da arttı boyut değiştirerek. Artık annem yoktu, babam, kardeşlerim ve ben vardık. Daha da bağlandım aileme, erkek kardeşimi bebeğim gibi severim. Onun da nazı bana geçer, kız kardeşimle hiç mi hiç anlaşamazlar sürekli hır gür kavga içindeler, zaten çok kıskanıyor beni öyle hissediyorum.
Hani düşünüyorum ben evleneceğim, kız kardeşim evlenecek ne olacak babamla erkek kardeşim? Tek başlarına, hadi erkek kardeşim genç, evde pek durmuyor zaten ama babam? Babam annem vefat edince aşırı hassaslaştı, kendini çok çaresiz hissediyor mesela. Odamıza çekilsek yapayalnızım, çocuklar kendi hallerinde diye anlatıyor eşe dosta, kalabalığı ve sohbeti çok seven bir adam. Evde biz yoksak eğer duramaz, hemen nerdesiniz? gelmiyor musunuz? diye arar. Bu yönünü bildiğimizden birimiz dışarı çıkarsak birimiz evde kalır.
Şimdi kalkta düşünme? Güle oynaya evlen..