Merhabalar. 27 yaşında, çiçeği burnunda bir öğretmenim. Yaklaşık 1 senedir görüştüğüm biri var. Annem bunu biliyordu en başından beri, ancak babam daha dün öğrendi. Evlenmek istediğimi babama söylemesini rica ettim annemden ve konuyu açtı dün. Başta 'ben hazır değilim maddi olarak' dese de, sonra hayırlısı olsun demiş. Ben konuşamadım babamla, çünkü ne yazık ki fazlasıyla çekiniyorum. Sadece bu konuda da değil, birçok konuyu babamla konuşamam. Her neyse, dün konu öylece kapandı. Bir yandan benimle bu konu hakkında herhangi bir şey konuşmaması üzse de, bir yandan omuzlarımdaki yükün hafiflediğini hissediyordum, ta ki bir saat öncesine kadar. Bugün seminerlerin son günüydü ve okuldan eve geldiğimde erkek kardeşimle konuştuk. Babam bir şey dedi mi öğlen vs. diye. Direkt konuyla alakalı bir şey dememiş olsa da, "benim babam da çocuklarının kazancını yiyemedi, ben de.." dediğini, "bana bir şey soran yok zaten, ben de bir şey demeyeceğim madem öyle" diye de eklediğini öğrendim. Anlam veremedim çünkü gerçekten böyle bir durum yok, babamın her şeyden muhakkak haberi olur, bu yaşıma kadar ondan habersiz bir şey yapmadım, bir yere gitmedim. İlk cümlesi ise oldukça üzdü. Karşılık bekleyerek mi bir şeyler yaptı bunca zaman benim için, sorusu kemiriyor içimi resmen. Yaşım küçük değil, ben daha ne kadar beklemeliyim... Sırf ailemle beraber olayım diye baska şehir bile yazmadım tercih listeme, kendi memleketime atandım, onlara daha çok destek olayım diye maddi manevi. Ama şimdi babamın böyle düşünmesi beni çok yaralıyor... En mutlu zamanlarımın zehir olmasını istemiyorum, kalbimin kırılmasına da engel olamıyorum. Ne yapmalıyım bilmiyorum, buraya yazmak istedim... Ben nasıl konuşmalıyım, konuyu şimdi tekrar açan ben mi olmalıyım...
ev mi alıcakmışsın, araba mı çekecekmişsin ?
