- 26 Haziran 2010
- 689
- 1.409
- Konu Sahibi overyoursmile
- #61
Birkaç yıl önce bir akrabımız evlenmişti eşini defalarca gördük sonra aynı siteye taşındılar. Bi akşam kapı çaldı kuzum ağrı kesici var mı başım çatlıyo dedi kapıdaki kadın, üç senedir her hafta gördüğüm kadını tanıyamamıştım bi süre baktık yüzüne sonra heeee sen ayşesiiin demişim :))) Bu çok garip geliyor bana, ben de makyajlı kendimi daha çok beğeniyorum ama canım istemezse yapmıyorum, canım istemeyebiliyor çünkü makyajsız da ben benim yani ne fark eder ki? Hele ki nişanlınızın sizi makyajsız hiç görmemesi çok garip bence, ben sizin yerinizde olsa bu durumu yenmeye çalışırım. Bu konudaki hassasiyetinizi de nişanlınıza çok belli etmeyin bence makyaj özgüven değildir, canınız isterse yaparsınız yani.Herkese huzurlu geceler dilerim. Direkt problemimden bahsetmek istiyorum. Makyaj yapmayı çok seviyorum ve kendime yakıştırıyorum. Ve makyaj beni gerçekten çok değiştiriyor. Bazı insanlar sadece bir göz kalemi sürer ve tüm havası değişir ya, beni de her tür makyaj malzemesi anında değiştiriyor. Ailem dışında beni kimse makyajsız görmemiştir, nişanlımda dahil. Sadece yıllar önce birkaç arkadaşım görmüştü, tanıyamadılar ilk Evliliğe de aylar kala daha da kafama takmaya başladım. Beni hiç makyajsız görmedi, evde nasıl dolaşacağım, ya kötü bir tepki verirse gibi gibi şeyler düşünüp uyuyamıyorum. Her zaman çok güzel olduğumu söylüyor ve sürekli ben güzel değilim, makyaj beni güzelleştiriyor haberin olsun diyorum. Çünkü gerçekten makyajsız çok soluk ve hasta gibiyim. Aynaya bile bakamıyorum, inanılmaz derecede öz güvenim düşük. Anında makyaja sığınıyorum.
Abartı derecede makyaj yapmıyorum, fondöten kullanmıyorum. Ama geri kalan tüm malzemeleri dozunda kullanıyorum. Evlenecek olmasam makyajımla mutlu mesut yaşarım ama beni makyajsız görüp beğenmeyecek olması beni çok üzecek. Onun beğenmesini de boşveriyorum, kendim beğensem yetecek. Düşüncelerinizi ve çözüm önerilerinizi bekliyorum.