Her insanın hayattan beklentisi farklı. Ben 26 yaşındayım, evlilik çokta bana heycanlı gelmiyor. Bir eğlencesi yok.
Önemli olan duygusal anlamda karşılık şefkatli hisler beslediğin, böyle ömür boyu yanında en yakın dostunmuş gibi olacak biriyle tanışıp, onunla iyi kötü huzurlu yaşamak diye düşünüyorum. Yoksa evlilik kolay, ortalık bekar erkek kaynıyor. Al birini bas nikahı. İki güleryüze erkekler tavlanıyor.
Ben de ailemle yaşıyorum, çevremde böyle evlenen yaşıtlarımı duyunca, "iyy yazık" diyorum, sonra evde ayaklarımı uzatıp oturuyorum. Hiç kaynana maynana dırdırırı çekemem. Gidipte beyaz eşya, tabak seti seçmekle kendimi huzursuz edemem henüz. Çocuk konusu da hayatı yaşamadan olursa maalesef ayak bağı olur, çünkü hayat ona göre değişiyor. Bankada yüklü param olmadan herhalde ne evlenirim ne çocuk yaparım.