Anlıyorum zor durumdasınız ama bizden ne beklediğinizi anlayamadım.Yol göstermemizi istiyorsanız zaten belli,çocuk esirgeme kurumuna başvurmanız lazım.Yoksa buradan bebeğine bir anne mi bulmak istiyorsun?İşte buna kızarım.Bebeğinin kokusunu duysan eminim böyle düşünmezsin.Ne olursa olsun savaşmalısın.Böyle pes edemezsin.Elinde mutlaka bir imkan vardır.Hiç bir şey yapamazsan kadın sığınma evlerine başvur.Böyle pes etmene açıkçası kızdım kusura bakma.Allah yardımcın olsun.mrb arkadaşlar ben 7 aylık hamileyim kocam beni amcamın kızıyla aldattı ve ailem benim evlenip ayrıldıgımı bilmiyo ortada kalmış durum dayım bebegimi evlatlık vermek istiyorum çok zor durum dayım cvp larınız bekliyorum en kısa zmanda
mrb arkadaşlar ben 7 aylık hamileyim kocam beni amcamın kızıyla aldattı ve ailem benim evlenip ayrıldıgımı bilmiyo ortada kalmış durum dayım bebegimi evlatlık vermek istiyorum çok zor durum dayım cvp larınız bekliyorum en kısa zmanda
eşimde benimle aynı fikirde çünkü o da çok merhametlidir. Yalnız eşimin ailesi kesinlikle kabul etmeyecektir. Burda biraz problem yaşarız gibi geliyor. Oğluma iyi davranıpta ona ilgisiz kalırlarsa çok üzülürüm heralde. Henüz düşünce aşamasında eşimle internette araştırma yapıyoruz. Böyle bir tecrübesi olan birileri olsaydı bize daha çok yardımcı olacaktı ama yok galiba. Ben üstesinden geliriz diye düşünüyorum çünkü biz zaten memlekette değiliz ve dönme ihtimalimizde yok. Senede bir defa ailelerle görüşüyoruz o dönemide bi şekilde geçiririz diye düşünüyorum ama yinede nelerle karşılaşılır bilemiyorum. Hiç olmazsa koruyucu aile oluruz. Zaten bunu kesinlikle düşünüyoruz. Ama ben herşeyiyle ilgilenmeyi istiyorum. Yani bi gün gideceğini düşünmeden tamamen bize ait olsun istiyorum. Bu yüzden anne babası ölmüş bir çocuk olursa daha iyi olur. çünkü bir iki gün bile bizimle geçirse vazgeçmek zor olur heralde. Dediğim gibi şu anda araştırıyoruz hayırlısı bakalım
evlat edinme benim de savunduğum, hatta bu konuda kendimi anlatamamaktan yakındığım bir konu.
Orta okul sıralarında meslek seçimimi yaparken başka etkenlerle birlikte, bir gün anne olursam çocuğuma yeterince zaman ayırabilmeliyim düşüncesi de vardı. öğretmen olmak bu konuda en uygun meslekti.
19 yaşında evlendiğimde, okulum bittikten sonra bebek sahibi olma planımız vardı. Adı bile hazırdı. O zamanlar gençliğin de verdiği güçle hastalıklarımla baş ediyor gibiydim. Zaten sayısı da daha azdı.eski eşim beni dengeleyecek güçteydi,sağlıklıydı. 1yıl sonra ayrıldık.
Aradan yıllar geçti. Ben de her sene yeni bir rahatsızlık çıkmaya başladı. ömür boyu sürecek hastalıklar. Onlara alışmam, onlarla yaşamayı öğrenmem gerekiyordu. O zaman düşünmeye başladım. Hamilelik 9 ay, çok zor olsa da bir şekilde belki geçirebilir insan o süreyi. Ama ya sonra???
çocuk doğduktan sonra, yerde yuvarlayarak bakılmıyor. Onu düştüğünde kaldıracak, sevmek için kucağına, havaya kaldıracak, omzunda taşıyacak, hastalandığında kucaklayıp hastaneye götürecek anne-babaya ihtiyacı olacak. Kaldı ki sürekli sağlık sorunlarıyla boğuşan, sabırlı-anlayışlı olmayı zorlaştıran rahatsızlıklarla bir çocuğa nasıl işkence çektirilir.
Hayatımdaki insanla şaşırtıcı derecede ortak hastalıklarımız. Ikimiz de enine-boyuna düşündüğümüzde bunun, yani çocuk yapmanın yanlış olduğunda hemfikir olduk. Tabii ki yıllar ne getirir bilemeyiz. Belki yıllar geçtikçe tıp ilerleyecek, ya da biz hastalıklarımızı mucizelerle hafifleteceğiz.
Ruh halimizi hazır hissedersek bir gün, neden bir çocuğun ailesi olmayalım. Kendisine sorulmadan dünyaya getirilmiş, ve sadece o anne-babanın çocuğu olduğu için o anda ailesiz, yalnız olan bir çocuğa çocuk sevgisini, insan sevgisini vermenin çok da anlamlı olduğu düşüncesindeyim. En azından fiziksel olarak kendini toparlamış, okula başlayacak ya da başlamış olabilir mesela.
Birkaç arkadaşın da dediği gibi "kan bağı" kavramına inanmıyorum. Etrafımda bir sürü yaşlı başlı kardeşin miras kavgası yüzünden küs olduğunu, birbirinin kuyusunu kazdığını gördükten sonra, öz evlatlar annelerini bilezikleri uğruna öldürdükten sonra, öz babalar kızlarına tecavüz ettikten sonra, lütfen kimse bana "kan bağı"ndan bahsetmesin! önemli olan insanlık bağıdır, sevgi-gönül bağıdır.
Düşünün bir kere, neden eşimiz-dostumuz olur çoğu zaman yanı başımızda bir derdimiz olduğunda. çünkü aynı sülaleden- aileden geliyoruz diye değil, birbirimizi sevdiğimiz için ilişkideyiz onlarla!
canım çok zor bi karar benim hiç çocuğum olmamasına rağmen kabul edemiyorum en basidi biliyorsunki eşinde sorun olanlar başkasının spermleriyle kendi çocuğunu doğurabiliyor ama işte onu bile ben kabullenemiyorum çünkü o tek benim çocuğum olucak ve sevdiğim adamdan olmuycak ben ikimizin bi parçası olmasını istiyorum işallah senin için hayırlısı olur bianda karar verme şunu düşün kardeşinin çocuğumu senin çocuğun mu hangisi senin için daha önemli ?
öz çocukla üvey çocuk hayatta olmaz diyenler acaba öz kardeşler hiç huzursuzluk çıkarmıyor mu ? hani çok mu güllük gülistanlıklar ? ben 17 yaşındayım daha ama kendi paramı kazanabildiğimde koruyucu aile olucam ve ilerde de Allah nasip ederse evlatlık alıcam...evde bi çocuk daha olsun ama ben yapmöayım diyenler tabiki ayırır o çocukları ama o çocuğuda kendi çocuğu gibi sayarsa hiçte birşey olmaz..ben bu yaşta böyle düşünebiliyorsam daha büyükler daha iyi düşünebilmeli .
Bir tane oğlun varmış..Hiç şansını deneme..Evde olan huzurunu bozarsın..Bir tane öz bir tane evlatlık olan evlerde huzur hangi ailede görülmüş.
cocuyum olmasa düsünürdün ben ama bir cocuyum varsa ve tekrar yapabilme imkanım varsa cocuyuma aynı kanı tasıyan bir kardeş daha yapardım sevğiler
Bence de iyi düşün.Sonuçta kendi çocuğun var,ileride ikisi arasında sorun olur mutlaka.Yine sen üzülürsün.
cnm benim teyzemde evlet edinmişti sonradan kendi çocuğu da oldu. Ayırım yapmıyorum diyor ama ister istemez yapıyor. Kendi öz çocuklarına daha farklı davranıyor. Kan çeker derler ya sanırım öyle bir şey. her ailede tartışma olur ama onlar tartıştığında kızı ben evlatlık olduğum için böyle davranıyorsun deyip duruyor.Normal şeyleri bile büyütebiliyor. Dengeyi çok iyi korumak lazım.
öz çocugunuz oldugu halde uvey kardeş almayın sonradan çok sorun çıkıyor. yakın arkadaşım da kendi öz çocukları oldugu halde o aile tarafından evlatlık alınmış ve mutlu değil kesinlikle.
cok güzel bir düsünce fakat yine de cocugunuz oldugu icin bir degil iki degil 5 hatta 15 kez düsünüp öyle karar vermeniz gerek.
ayrica buna tam anlamiyla karar verdikten sonra da baska bir acidan yaklasmak gerek... cocuk esirgeme kurumuna birakilan cocuklardan cok az bir kismi evlatlik verilebiliyor... cogunun ailesi islerimi düzeltip geri alacagim dedigi icin evlatlik verilemiyor... yani o tv lerde gördügünüz yuvalardaki cocuklarin cogu evlatlik verilemiyor...
evlat edinmek icin kuruma basvurup yillarca beklemeniz gerekiyor... inanin evlat hasretiyle yanip tutusan kendi cocugu olmamis veya olamiyacak olan o kadar cok kisi sirada bekliyor ki, sizin cocugunuz oldugu icin sira gelecegini sanmam.. bildigim kadariyla öncelikle cocugu olmayan ve cocuk sahibi olmasi muhtemel görünmeyen kisilere öncelik taniniyor ve onlar da yillarca sira bekliyor... 2-3 yil ortalama hatta iline göre 4 yil bekleyen bile biliyorum...
umudunuzu ve sevkinizi kirmak istemem ama karar vermeye calisirken iyice arastirip ona göre karar verin ki sonunda hayal kirikligi olmasin...
hatta benim fikrim - lütfen kizmayin ama - madem ki cocuk sahibi olmaniz icin bir engel yok kendi meleginizi kendiniz dünyaya getirin... ve hic bir zaman cocugu olamayacagi icin yillarca sira bekleyecek olan birinin misler gibi bebek kokusunu koklamasina engel olmayin...
ama illaki ben iyilik olsun ihtiyaci olan bir cocukla ilgilenmek büyütmek istiyorum diyorsaniz da evlat edinmek yerine koruyucu aile olun... ailesi tarafindan durumum düselince alicam denilen cocuklar ancak koruyucu aileye veriliyor aile tekrar geri alan kadar...