Merhabalar,
Biraz uzun ama farklı fikirlere ihtiyacım var.
Esimle surekli küsüyorduk. 2 hafta küs bir hafta iyi geciyordu. Son 4-5 gün konuşmaya baslamistik ki 2 hafta önce bana avm de cocugumuzun (2 yaş) montunu agliyor istemiyor diye giydiremedik. Zorla giydirmeye calisirken bana bağırdı. Hasta olursa sorarim falan diye. Üstelik iki yigeni de vardi. İnsanlar durup bize baktı. Apar topar eve döndük sustum yigenlerine, aksam cocuklari almaya gelince ablasina falan belli etmemeye çalıştım. İs yerinde de sıkıntılarım vardı. 3 gün gectikten sonra isten ayrılıp memlekete gidecegimi soyledim sadece nasil gitçen dedi. Babami cagiririm dedim. Grip oldum rapor aldim. Hiç ilgilenmedi, sormadi bile ben bu arada elimden geldigince çocukla evle ilgilendim. Bir haftanin sonunda gece memlekete gidip donmeyecegimi soyledim. Donmeyip napacaksin dedi. Burda napiyim boyle olmicak belliki dedim Zaten düşman gibi bakiyordu bana konusmamiz bu kadardı. Ertesi gün isten ayrildim. Babami çağırdım. Cocugu kresten aldim. Ve mesaj attim. Biz eve döndük. Babam geliyor akşam gidecegiz dedim. Eve gelince iftari beraber yaptik. Babamla arasi iyidi. Babama beni sikayet etmiş üç gün katlanilmaz bu kadin burnunun dikine gidiyor, evle ilgilenmiyor vs diye babam sakin kaldi. Hic konusmadan ayrıldık. Sikayetlerini sonra ogrendim. Ustelik gittigi gibi gelir bayrama kadar gelmezse biter demiş. 5 yıldır evliyiz ilk yildan sonra değişti falan demis. Çok kırıldım. Evi terk etmekte hatalimiydim bilmiyorum ama bir hafta yıl gibi geldi. Daha önce oldugunda da buna katlanamadigimi ve sorunlari konusmazsak gideceğimi söylemiştim. Çocuğum icin kendimi suçlu hissediyorum. Ama böyle de yasanir mi?
Hakkınızda hayırlısı.
