kızlar hep annemı elestırırdım cok evhamlı dıye ama 2 yıldır cok kotu oldum hele son yılda daha kotu oldum hırsız gırecek kokusu cocuguma bırsey olacak korkusu nefesını kontrol edıyorum oksurse kosuyorum kalbım gum gum atıyor bagırsa kalbım ucuyor 1 hafta annemle sehır dısına gıttı 2 kılo verdım sureklı carpıntım oldu mıdem bulandı kızım gecen sene okul konusunda sorun yasattı bana 10 gun kustu agladı gonderemedım bu yıl anasınıfına baslıycak 1 sene boyunca motıve etmeye calıstım bu surec benı cok olmusuz etkıledı evhamlı oldum cok korkuyorum Allah esırgesın cocuklarımızı ama bır hata yaptıımda bıle cocgumudan cıkarsa korkusu yasıyorum ya bır gun ona bısey olursa dıye akımdan atamıyorum bu duygulardan kurtulmam lazım onceden cok rahat bırıydım ama boyle oldum
canım benim ben de aynı senin gibi bir dönem geçirdim şu an atlattım sayılır. 1,5 sene boyunca hayat burnumdan geldi. erkek arkadaşım, annem vs telefonunu açmasın hemen ayılıp bayılırdım ağlardım titrerdim kendimden geçerdim, kesin bişey oldu diye akla hayale gelmicek senaryolar kurup kafamda buna inanıp olmuş gibi tepkiler verirdim.
ben biraz eskiden beri ya çok telaşlı ya çok gamsız davranan biriydim ama böylesi değildi tabiki bu çok farklı bişey.
ben ilkokuldayken, 15 yaşındaki kuzenimin kanser olduğunu öğrendik 2 sene mücadele verdi ama 17 yaşındayken kaybettik. o olaydan çok fazla etkilendim ben.
sonrada, yaklaşık 17 ay önce anneannemin kanser olduğunu öğrendik çok mücadele içinde bir 14 ay geçirdik. beni anneannem büyütmüştü ve onsuz tek bir yazım bile geçmemişti. sürekli ondaydım yada o bizdeydi.
o nedenle bu haberi duyunca yıkıldım bir an, o günden sonra da paniklerim, endişeli evhamlı hallerim başladı. teyzem, annem kuzenlerim nöbetleşe anneannemde kalıyorduk hastalığı boyunca ve benim kaldığım günlerde olsun evde kaldığım günlerde olsun farketmiyordu birden bişeyim yokken mütiş bir endişe duymaya başlayıp ya şöle olursa ya böle olursa ya eve hırsız girerde kardeşime bişey yaparsa ya annem eve gelirken kaza geçirirse ya anneanneme ben yokken bişey olursa diye daha sayamayacağım senaryolar endişeler....
kendimi günlerce toparlayamıyordum bu endişeleri bu evhamları bu ruh halini yenemiyordum. uyurken bile birden kalp çarpıntısı yla sıçrayarak uykularımdan uyanıp ağlıyordum. sürekli sevdiklerime bişey olursa korkusu beni mahvetti.
en sonunda bunu kendi kendime yenebileceğime inandırdım kendimi. çok çabaladım. çoook uğraştım. ama işe yaradı. çünkü doktora gitmek istemedim. teyzem panik atak tedavisi gördü onun gibi sürekli uyuyup sersem gibi dolaşmak istemedim ilaçların etkisinden.
sonraları gördümki yol katediyorum. sakin kalmayı başarabiliyorum.
öncelikle duygusal müzik dinlemeyi bi kenara bıraktım, felaket tellalı olan insanlarla arama mesafe koydum, eğer çok yakın arkadaşım bana kötü negatif şeyler anlatıyorsa geçiştirdim yada dinlemedim dinliyor gibi yaptım.
bi kere bunları yapacaksın bencil olmayı öğreneceksin bazı konularda.
panik haline geleceğimi hissettiğim anda kendime şunları tekrarladım;
"bunlar yalnızca senin aklının hayal ürünleri, böyle bir şey yok, allahın izniyle olmayacakta, herşey çok güzel olacak, şu an aklın sana oyun oynuyor yarım saate bu histen eser kalmıcak sakin ol" dedim ve neşeli şeyler açıp izledim. gittim annemin yanına kardeşimin yanına alakasız konulardan konuştum. sonunda baktımki unutmuşum bile.
ilk başlarda çok zorlanacaksın ama işe yarayacak kendin yenebilrsin bunu güçlü olmalısın. bunu bütün bunu yaşayanlara söylüyorum.
hikayenin sonuna gelince;
2009 kurban bayramı arifesinde anneannemi kaybettik. çok iyiyken birden bilincini yitirdi ve üç gün boyunca öylece yattı. hepimiz başındaydık. 3 gün boyunca başından ayrılmadım hastalığında da öncesinde de olduğu gibi.. ve hep düşündüm.
herşey ne kadar boştu. yanına tek kalan güldüklerin, eğlendiklerin, dolu dolu geçirdiğin günlerdi.
anneannemi kaybettikten sonra bende inanılmaz bir sakinlik, durgunluk geldi. 4 ay geçti bu olayın üstünden ve geçici olmadığını anladım.
yani o yaşadığım 1,5 sene ve son 3 günü bana çok şey öğretmişti.
bu rahatsızlığı yaşayan bütün arkadaşlarımıza sesleniyorum.
bunu kendinizde yenebilirsiniz, hemen doktora başvurmadan önce benim tavsiyem kendi kendinizi telkin etmeniz. güçlü durmanız. çünkü bunlar yalnız aklımızın oyunları.
((
