- 14 Ağustos 2015
- 1.308
- 1.023
- 133
Merhaba kızlar,
Yaklaşık 2 sene önce ayrıldığım erkek arkadaşımı çok özlüyorum. Mükemmel bir ilişkimiz vardı, 3 sene birlikteydik, beni hiç kimse o kadar iyi tamamlamamıştı, hiç kimseyle o kadar kafalarımız uyuşmamıştı. Ama o sonradan memleketine dönme kararı aldı (bir geleceğimizin olması imkansız gibi bir şeydi çünkü onunla olmak için mesleğimi komple bırakmam gerekecekti, o sırf istanbul’da büro açmak daha zor orada çevresi var diye memleketine döndü, burada çalışıyordu zaten), bu kısımları burada çok anlatmıştım, çok acı çekerek ayrıldık barışıp tekrar ayrıldık çok kötü bir süreçti. En sonunda tekrar barışıp son 1 senenin 6 ayı onu askerliğinde bekledim, sonra da taşındı gitti zaten 6 ay uzaktan götürmeyi denedik ama o yaşanan süreç, istanbulda kalmayı seçmemesinin bana hissettirdikleri, geleceğimiz yok ve bunu bu hale o getirdi kaygısı, çok güçsüz davranması vs aşamadım ve ondan buz gibi soğudum. Sevgi kırıntısı dahi hissetmiyordum ayrılırken. Sanki her şeyi tüketmiştik. Hemen yeni insanlarla görüşmeye başladım adapte de oldum bu duruma. Onu çok uzun süre hiç özlemedim. Ancak sonradan hayatıma girmiş kişilerle onla olan uyumu hiç bulamadım. Bu, eski sevgilimle aramızda ne kadar değerli ne kadar bulunması zor bir şey olduğunu hatırlattı bana. O zaten gittiği için hep pişmandı ve barışmak için çok çabaladı istemedim. Nadiren konuşuyoruz ve unutamadığını söylüyor. Ama barışsak o yine orada yaşıyor ben burada (yaşadım gördüm orada olmayı tercih ederim dönerim ben diyor ama dönse bile mutlu olacağını sanmam, orada işleri çok iyi). Zorluklar yaşadığımızda yine güçsüz davranıp benim sinirimi bozma ihtimali çok yüksek. Aynı sorunlarla karşılaşacağız yani.... Ne yapmalı bilemedim?
güncelleme:
Kendi konumu kendim hortlatıyorum fakat aradan 1 sene daha geçti ben hala aynı... kendi kendime konuşmak istedim biraz... bazen hiiç aklıma gelmiyor ama bazen çok vuruyor o güzel günlerin anısı. Ben hayatımda hiç o kadar mutlu olmadım, o kadar tamamlanmış hissetmedim daha önce ama şuan tekrar başlasak aynısı olmaz biliyorum... hem araya başkaları girdi, hem o hala orada, gelse mutlu olur mu yine aynı şeyler olur mu korkuları olur bende... işin garibi yaşarken o kadar güzel gelmiyordu yaşadıklarımız (tamam yine çok güzeldi ama efsanevi gelmiyordu) şuan efsanevi bir aşkmış gibi hissediyorum. Aklımda düşünüp de kurulacağım hiç bir kötü anı yok. Bu arada onun elini tutmayı onu öpmeyi koklamayı hiç özlemiyorum hatta düşününce kötü bile geliyor, ama o arkadaşlığını, birbirimizi çok sevmemizi, o kafa uyumumuzu, gülmekten ölmelerimizi, gezmelerimizi, eğlenmelerimizi, tatillerimizi, birbirimize ne de yakışıyor olmamızı vs. hiç unutamıyorum...
Çok komiktir ki ilişkimizin son 6-8 ayı ondan çok soğumuştum beni çok boğuyordu hatta beraber gittiğimiz son tatilimizde vs bitse de dönsek diye hissediyordum, cinsel hiç bir şey istemiyordum hep yokuşa da sürdüm. Ondan ayrılınca bir sürü kişiyle de görüştüm. Şuan bunları niye hissediyorum ve bu hiç geçmeyecek mi?...
Yaklaşık 2 sene önce ayrıldığım erkek arkadaşımı çok özlüyorum. Mükemmel bir ilişkimiz vardı, 3 sene birlikteydik, beni hiç kimse o kadar iyi tamamlamamıştı, hiç kimseyle o kadar kafalarımız uyuşmamıştı. Ama o sonradan memleketine dönme kararı aldı (bir geleceğimizin olması imkansız gibi bir şeydi çünkü onunla olmak için mesleğimi komple bırakmam gerekecekti, o sırf istanbul’da büro açmak daha zor orada çevresi var diye memleketine döndü, burada çalışıyordu zaten), bu kısımları burada çok anlatmıştım, çok acı çekerek ayrıldık barışıp tekrar ayrıldık çok kötü bir süreçti. En sonunda tekrar barışıp son 1 senenin 6 ayı onu askerliğinde bekledim, sonra da taşındı gitti zaten 6 ay uzaktan götürmeyi denedik ama o yaşanan süreç, istanbulda kalmayı seçmemesinin bana hissettirdikleri, geleceğimiz yok ve bunu bu hale o getirdi kaygısı, çok güçsüz davranması vs aşamadım ve ondan buz gibi soğudum. Sevgi kırıntısı dahi hissetmiyordum ayrılırken. Sanki her şeyi tüketmiştik. Hemen yeni insanlarla görüşmeye başladım adapte de oldum bu duruma. Onu çok uzun süre hiç özlemedim. Ancak sonradan hayatıma girmiş kişilerle onla olan uyumu hiç bulamadım. Bu, eski sevgilimle aramızda ne kadar değerli ne kadar bulunması zor bir şey olduğunu hatırlattı bana. O zaten gittiği için hep pişmandı ve barışmak için çok çabaladı istemedim. Nadiren konuşuyoruz ve unutamadığını söylüyor. Ama barışsak o yine orada yaşıyor ben burada (yaşadım gördüm orada olmayı tercih ederim dönerim ben diyor ama dönse bile mutlu olacağını sanmam, orada işleri çok iyi). Zorluklar yaşadığımızda yine güçsüz davranıp benim sinirimi bozma ihtimali çok yüksek. Aynı sorunlarla karşılaşacağız yani.... Ne yapmalı bilemedim?
güncelleme:
Kendi konumu kendim hortlatıyorum fakat aradan 1 sene daha geçti ben hala aynı... kendi kendime konuşmak istedim biraz...
bazen hiiç aklıma gelmiyor ama bazen çok vuruyor o güzel günlerin anısı. Ben hayatımda hiç o kadar mutlu olmadım, o kadar tamamlanmış hissetmedim daha önce ama şuan tekrar başlasak aynısı olmaz biliyorum... hem araya başkaları girdi, hem o hala orada, gelse mutlu olur mu yine aynı şeyler olur mu korkuları olur bende... işin garibi yaşarken o kadar güzel gelmiyordu yaşadıklarımız (tamam yine çok güzeldi ama efsanevi gelmiyordu) şuan efsanevi bir aşkmış gibi hissediyorum. Aklımda düşünüp de kurulacağım hiç bir kötü anı yok. Bu arada onun elini tutmayı onu öpmeyi koklamayı hiç özlemiyorum hatta düşününce kötü bile geliyor, ama o arkadaşlığını, birbirimizi çok sevmemizi, o kafa uyumumuzu, gülmekten ölmelerimizi, gezmelerimizi, eğlenmelerimizi, tatillerimizi, birbirimize ne de yakışıyor olmamızı vs. hiç unutamıyorum...Çok komiktir ki ilişkimizin son 6-8 ayı ondan çok soğumuştum beni çok boğuyordu hatta beraber gittiğimiz son tatilimizde vs bitse de dönsek diye hissediyordum, cinsel hiç bir şey istemiyordum hep yokuşa da sürdüm. Ondan ayrılınca bir sürü kişiyle de görüştüm. Şuan bunları niye hissediyorum ve bu hiç geçmeyecek mi?...
Son düzenleme:
