Merhaba sevgili kadınlar. Bu forumda çok olgun, nitelikli ve tecrübeli kadınlar toplanıyor, o yüzden beni en iyi siz anlarsınız diye buraya yazıyorum, bir yandan da sizden akıl almak istiyorum. Evet... tabiki de konu eşimin isteksizliği.
2 yıldır evliyiz, 35 yaşlardayız. İlk başlarda çok tutkulu ilişkimiz vardı, neredeyse her gün ilişkiye girerdik ve gündüz gece farketmezdi. Sonra İstanbul'dan İzmir'e taşınma durumumuz oldu deprem korkusu yüzünden esas. Bu arada İstanbul'da Kadıköy merkezde oturuyorduk ve çok neşeli hayatımız vardı, sosyal, etkinliklerle dolu vs. Eşim esnaftı, dükkanı kapattı geldi İzmir'de yeni işler denemey başladı, olmadı. Sonra Fethiye'de bir dükkan devraldı ve 2 aydır Fethiye'deyiz, buraya yerleştik. İşler de yavaştan düzelmeye başladı.
Gelelim çocuk durumumuza; hiçbir zaman çok çocuk isteyen çift olmadık, hatta çocuk olsun mu olmasın mı diye kararsızdık. Sonra ben evliliğimizin 3.ayında pat diye hamile kaldım dikkatsizlik yüzünden. Ama ilk aylarda biz yeni alışma döneminde çok kavgalar ediyorduk, anlaşamama gibi durumlarımız söz konusuydu, yine de seviyorduk bir birimizi. Neyse bu dedi ki bana çocuk istemiyorum, şuan çok yeni evliyiz daha vs. hazır değilim gibi. Tamam dedim içim burkuldu ama bu durumda babası istemeyen çocuğu doğurmak istemedim, eş desteğim de yoktu kalbim de kırıldı diye gittim sapasağlam çocuğumu aldırdım 8. haftamda. Sonrasında çok depresyonlar geçirdik, sonra büyük deprem olayı oldu vs. taşınma ile hayatımıza devam ettik.
İzmir'e geldikten sonra birden o çocuğa okay duruma geldi. Bana dedi korunmayı kessek mi acaba. Ben çok sevindim tabi, sevinçten göğlere uçuyordum, ilk aydan hamile kalacağımı düşünüyordum hatta ama olmadı, 4. ayda hamile kaldım yine de. Çok sevinçliytik ikimiz de. Ama kızımı 5.5 aylıkken anomali yüzünden erken doğurmak zorunda kaldım, yani hamileliği sonlandırdım. Çok travmatik bir olaydı herkes için. Ama ben hala atlatamadım. Mayıs ayından beri hala toparlanamadım, etkisinden çıkamıyorum, hergün aklımda...
Neyse bu olaylar içerisinde tabi bizim bir sürü kavgalarımız oldu. Esasen de eşimin işlerinin yolunda gidememesi, kazanç elde edememesi yüzünden depresyonda ve bana ilgisi isteği tutkusu azaldı baya. (Ha bu arada ben uzaktan çalışıyorum yurtdışı firmasında ve bize yetecek kadar kazanıyorum, bu da ayrı bir not)
Şimdi şöyle ki; eskiden bana kendisi yaklaşırken, ilişkiyi başlatırken son 1 yıldır bunu çoook nadiren yapıyor. Hep ben teşvik ediyorum, başlatıyorum. Seksi gecelik giyorum mesela, ondan sonra yaklaşıyor. Veya işte kendim adım atıyorum. Kısacası; sadece ben istediğimde birlikte oluyoruz. Onun beni isteyip arzulayıp yaklaştığını hiç göremiyorum. Asla eskisi gibi değil. Yani ben hem kadın olarak çok gururum kırılıyor, inciniyorum. Hemde hamile kalmam zorlaşıyor - çünkü düzensiz bir ilişki var. Eskiden her gün ya da günaşırı olan ilişki yavaş-yavaş 3-4 günden bire çıktı, şimdi 5-10 günden bir, o da benim inadımla. Hatta son zamanlar ben ilişkiyi başlattığımda benimle şikayetlenerek sevişiyor arkadaş ya! Bildiğiniz offluyor pufluyor hatta diyor ki "off başıma iş açtın yine". Şakasına söylüyor güya ama kastettiği bu gerçekten.
Şimdi beni üzen konu daha çok çocuk konusu. Bu yüzden düşündüm ki, tamam düzensiz ilişki, tamam benim inadımla oluyor ama yeter ki ovülasyon günümde olsun bari hamile kalayım, çünkü yaşım da geçiyor oturup bekleyemem o ne zaman depresyondan çıkacak diye. Evet ilk önce cinselliğimizi, ilişkimizi yoluna koymalıyız, o da bana diyor sabırsızsın biraz sabret şu işlerim düzelsin iyi olacak diyor ama benim inancım az buna. Çünkü yok istek, tutku yok ve her gün daha da azaldı ben sabır ettikçe. Neyse bu ay ilk kez ovülasyon testi denedim veee dün piki gördüm. Yumurtladım yani. Ondan önceki gün ve dün ona yaklaşmak, sevişmek istedim, çok yorgunum dedi beni ilk defa geri çevirdi. Sadece sarılıp uyusak sevgiyle olur mu dedi, olur dedim öyle uyuduk. Dün gece de çok seksi gecelik giyindim, geldim koltukta yanında oturdum, banamısın demedi. Sonra yatağa gittim öylece, o da uyumaya geldi ama pijamalarını giyinip yatmak istedi. Bana da şakasına ya off sen de falan diyor, sarılıyor ediyor bu arada, sevgi gösteriyor. Bende soyundum geceliğimi normal pijamalarımı giyindim ve yatağa uzanmak isterken aniden bana ağlama krizi geldi. Sonrasında yine konuları açtım, hamilelik meselelerini, ovülasyon testlerinden falan bahsettim, hergün nasıl çocuk istediğimden bahsettim falan. Baya tartıştık yani.
Sonuç; ilk önce bana sarıldı seni çok seviyorum düzelicek dedi. Sonra kavgaya dönüştü, biz anlaşamıyoruz boşanalım o zaman diye konuştuk. Güya ben onu anlamıyormuşum. "Ben böyle lanet bir insanım, iş hayat konularını cinselliğe katıyorum, etkileniyorum" dedi. Sonra ben koltuğa gittim ayrı yatmaya. Sonrasında şok oldum, yeni uykuya dalmışken geldi salona beni kaldırdı sarıldı öptü sonra biz barıştık sandım uyuyacaz dedim, yatağa götürdü ve birlikteliğimiz oldu. Ne oldu niye oldu anlamış değilim. Şimdi o birliktelikten hamile kalmayı da istemiyorum açıkcası, böyle bir minvalle çocuğumun yaranmasını...
Sabah uyandığımda evet barışmıştık, kahvaltı falan yaptık. İyi ki beni uyandırdın, barıştık dedim, çünkü çok üzülmüştüm, seni çok seviyorum dedim. O da işte bir deliyle uğraşıyoruz dedi. Ama sorduğumda ki neden aniden dün gece benimle birlikte oldun, ona cevap yok. Ne düşündü de böyle oldu bilemedim hakikaten.
Şimdi güzel kadınlar, sizce ben nerede neyi yanlış yapıyorum? Benim hatam varmı? Bu yaşadığımız şeyler normal mi? Ben mi abartıyorum, neler yaşıyorum ben anlayamıyorum... Sizden fikir almak istedim. Bu yere kadar okuduğunuz için sağolun varolun. Uzun oldu kusura bakmayın.
2 yıldır evliyiz, 35 yaşlardayız. İlk başlarda çok tutkulu ilişkimiz vardı, neredeyse her gün ilişkiye girerdik ve gündüz gece farketmezdi. Sonra İstanbul'dan İzmir'e taşınma durumumuz oldu deprem korkusu yüzünden esas. Bu arada İstanbul'da Kadıköy merkezde oturuyorduk ve çok neşeli hayatımız vardı, sosyal, etkinliklerle dolu vs. Eşim esnaftı, dükkanı kapattı geldi İzmir'de yeni işler denemey başladı, olmadı. Sonra Fethiye'de bir dükkan devraldı ve 2 aydır Fethiye'deyiz, buraya yerleştik. İşler de yavaştan düzelmeye başladı.
Gelelim çocuk durumumuza; hiçbir zaman çok çocuk isteyen çift olmadık, hatta çocuk olsun mu olmasın mı diye kararsızdık. Sonra ben evliliğimizin 3.ayında pat diye hamile kaldım dikkatsizlik yüzünden. Ama ilk aylarda biz yeni alışma döneminde çok kavgalar ediyorduk, anlaşamama gibi durumlarımız söz konusuydu, yine de seviyorduk bir birimizi. Neyse bu dedi ki bana çocuk istemiyorum, şuan çok yeni evliyiz daha vs. hazır değilim gibi. Tamam dedim içim burkuldu ama bu durumda babası istemeyen çocuğu doğurmak istemedim, eş desteğim de yoktu kalbim de kırıldı diye gittim sapasağlam çocuğumu aldırdım 8. haftamda. Sonrasında çok depresyonlar geçirdik, sonra büyük deprem olayı oldu vs. taşınma ile hayatımıza devam ettik.
İzmir'e geldikten sonra birden o çocuğa okay duruma geldi. Bana dedi korunmayı kessek mi acaba. Ben çok sevindim tabi, sevinçten göğlere uçuyordum, ilk aydan hamile kalacağımı düşünüyordum hatta ama olmadı, 4. ayda hamile kaldım yine de. Çok sevinçliytik ikimiz de. Ama kızımı 5.5 aylıkken anomali yüzünden erken doğurmak zorunda kaldım, yani hamileliği sonlandırdım. Çok travmatik bir olaydı herkes için. Ama ben hala atlatamadım. Mayıs ayından beri hala toparlanamadım, etkisinden çıkamıyorum, hergün aklımda...
Neyse bu olaylar içerisinde tabi bizim bir sürü kavgalarımız oldu. Esasen de eşimin işlerinin yolunda gidememesi, kazanç elde edememesi yüzünden depresyonda ve bana ilgisi isteği tutkusu azaldı baya. (Ha bu arada ben uzaktan çalışıyorum yurtdışı firmasında ve bize yetecek kadar kazanıyorum, bu da ayrı bir not)
Şimdi şöyle ki; eskiden bana kendisi yaklaşırken, ilişkiyi başlatırken son 1 yıldır bunu çoook nadiren yapıyor. Hep ben teşvik ediyorum, başlatıyorum. Seksi gecelik giyorum mesela, ondan sonra yaklaşıyor. Veya işte kendim adım atıyorum. Kısacası; sadece ben istediğimde birlikte oluyoruz. Onun beni isteyip arzulayıp yaklaştığını hiç göremiyorum. Asla eskisi gibi değil. Yani ben hem kadın olarak çok gururum kırılıyor, inciniyorum. Hemde hamile kalmam zorlaşıyor - çünkü düzensiz bir ilişki var. Eskiden her gün ya da günaşırı olan ilişki yavaş-yavaş 3-4 günden bire çıktı, şimdi 5-10 günden bir, o da benim inadımla. Hatta son zamanlar ben ilişkiyi başlattığımda benimle şikayetlenerek sevişiyor arkadaş ya! Bildiğiniz offluyor pufluyor hatta diyor ki "off başıma iş açtın yine". Şakasına söylüyor güya ama kastettiği bu gerçekten.
Şimdi beni üzen konu daha çok çocuk konusu. Bu yüzden düşündüm ki, tamam düzensiz ilişki, tamam benim inadımla oluyor ama yeter ki ovülasyon günümde olsun bari hamile kalayım, çünkü yaşım da geçiyor oturup bekleyemem o ne zaman depresyondan çıkacak diye. Evet ilk önce cinselliğimizi, ilişkimizi yoluna koymalıyız, o da bana diyor sabırsızsın biraz sabret şu işlerim düzelsin iyi olacak diyor ama benim inancım az buna. Çünkü yok istek, tutku yok ve her gün daha da azaldı ben sabır ettikçe. Neyse bu ay ilk kez ovülasyon testi denedim veee dün piki gördüm. Yumurtladım yani. Ondan önceki gün ve dün ona yaklaşmak, sevişmek istedim, çok yorgunum dedi beni ilk defa geri çevirdi. Sadece sarılıp uyusak sevgiyle olur mu dedi, olur dedim öyle uyuduk. Dün gece de çok seksi gecelik giyindim, geldim koltukta yanında oturdum, banamısın demedi. Sonra yatağa gittim öylece, o da uyumaya geldi ama pijamalarını giyinip yatmak istedi. Bana da şakasına ya off sen de falan diyor, sarılıyor ediyor bu arada, sevgi gösteriyor. Bende soyundum geceliğimi normal pijamalarımı giyindim ve yatağa uzanmak isterken aniden bana ağlama krizi geldi. Sonrasında yine konuları açtım, hamilelik meselelerini, ovülasyon testlerinden falan bahsettim, hergün nasıl çocuk istediğimden bahsettim falan. Baya tartıştık yani.
Sonuç; ilk önce bana sarıldı seni çok seviyorum düzelicek dedi. Sonra kavgaya dönüştü, biz anlaşamıyoruz boşanalım o zaman diye konuştuk. Güya ben onu anlamıyormuşum. "Ben böyle lanet bir insanım, iş hayat konularını cinselliğe katıyorum, etkileniyorum" dedi. Sonra ben koltuğa gittim ayrı yatmaya. Sonrasında şok oldum, yeni uykuya dalmışken geldi salona beni kaldırdı sarıldı öptü sonra biz barıştık sandım uyuyacaz dedim, yatağa götürdü ve birlikteliğimiz oldu. Ne oldu niye oldu anlamış değilim. Şimdi o birliktelikten hamile kalmayı da istemiyorum açıkcası, böyle bir minvalle çocuğumun yaranmasını...
Sabah uyandığımda evet barışmıştık, kahvaltı falan yaptık. İyi ki beni uyandırdın, barıştık dedim, çünkü çok üzülmüştüm, seni çok seviyorum dedim. O da işte bir deliyle uğraşıyoruz dedi. Ama sorduğumda ki neden aniden dün gece benimle birlikte oldun, ona cevap yok. Ne düşündü de böyle oldu bilemedim hakikaten.
Şimdi güzel kadınlar, sizce ben nerede neyi yanlış yapıyorum? Benim hatam varmı? Bu yaşadığımız şeyler normal mi? Ben mi abartıyorum, neler yaşıyorum ben anlayamıyorum... Sizden fikir almak istedim. Bu yere kadar okuduğunuz için sağolun varolun. Uzun oldu kusura bakmayın.