Ben cocukken annemle babamın babaannem ve halamlar konusunda cok tartıstıklarına sahit oldum.
Hafta sonları kahvaltıda meze gibiydi babam ve ailesi..
Hic bitmedi problemler, hic cözülmedi.
Annem hep üzgün, sinirli bir insan oldu onlar yüzünden. Cok üzdüler annemi, mahvettiler.
Zamanla annem affetti hepsini, özellikle de dedemle, babaannemi. Cünkü onlar hatalarını anlamıstı.
Rahmetli olmadan kısa bir süre önce kahvaltı yaparken konusuyorduk, herseyi olayın ertesi günüymüs gibi aynı sinirle, üzüntüyle, kinle anlatıyordu.
Bir taraftan aglıyordu.
Benim nefretim kat be kat artıyordu.
Benim annemi üzdükleri icin, ve benim elimden birsey gelmedigi icin..
Hala müsveddesi bir gün bana '' sen dogdugun da annen aglamıstı, erkek istemisti o '' demisti. Ben soke oldum, ne tepki verecegimi sasırdım. Acaba gercekten öyle miydi? Annemin bana karsı olan tavırlarını hatırlamaya basladım. Bir gün üzgünken dayanamadım en sonunda dedim halam böyle dedi. Bir sinirlendi annem, isin dogrusu da '' annem tedavi sonucu cocuk sahibi olmus, beni kucagına alınca da sevincten aglamıs! '' Onların yordukları yere bakın ama..
Cocugunuz simdi anlayamasa bile ilerde mutlaka görüstürmemenizin aslında onun iyiligi icin oldugunu anlayacaktır.. Keske böyle insanlarla bizi de görüstürmeselerdi, zaten büyüdügüm zaman yakın olmamıza ragmen ayda, yılda bir gidiyordum.. Bayram da bile gitmiyorum her zaman..
Annem 8 ay önce rahmetli oldu, o hala müsveddelerine iki cift laf etmek istedim ama izin vermediler..
Sizi suan annemin yasadıklarına bizzat tanık oldugum icin cok iyi anlıyorum..
