Umarım doğru yerde açıyorum konuyu, bana ancak sizin yardım edebileceğinizi düşünüyorum kızlar. 36 günlük bir bebeğim var şu an. sorun ise bebeğimi çok ama çok kıskanıyorum. yeni olan bir olay değil aslında. 3 senelik evliyim ve eşimi de kıskanıyordum fazlasıyla, evliliğim kaç kez bitme noktasına geldi. yalnız bu kıskançlık öyle bildiğimiz kıskançlık değil, ben ailemde baba konusunda çok kötü durumlar yaşadım, sevgisiz bir ailede, şiddet, kavga, kıyamet ne ararsanız olan bir ailede büyüdüm. babam annemi bıçaklamaya falan kalktı kaç kez. kapı dışarı çıkmak, arkadaşlarımın olması yasaktı. çocukluğum bile yalnız bir çocuk olarak evin içinde geçti, okul dışında arkadaşım olmadı hiç. 19 yaşımda kaçar gibi ama sevdiğim, istediğim biriyle erkenden evlendim. hatta bu evliliği yapabilmek içinde evleneceğim güne dek çok dayak yedim babam ve abilerimden. sonuç olarak psikolojisi alt üst bir insandım evlendiğimde. özgüveni yüzksek, hiçbirşeyi takmıyormuş gibi görünen bir insan gibi davranıyorum hep, öyle görünüyorum ama içten içe asla öyle değilim, sorunların bir çoğu benden kaynaklıydı evliliğimizdeama eşimde madde kullanıyormuş, sonraları farkettim.şimdi bu madde olayını çözüyoruz yavaş yavaş. karmakarışık anlattım ama daha bu tarz şeyler sonucunda evliliğim özellikle ilk zamanlar çok sorunluydu. eşimi çok ama çok sevdim, baba yerine, abi yerine, arkadaş yerine koydum onu, herşeyim o oldu, ailesinden, annesinden, küçük kızkardeşinden bile kıskandım onu. özellikle kardeşinden :2: çok kavga ettik bu yüzden, naptıysam engel olamadım kendime, ona gülümsemesi bile içten içe yedi bitirdi beni. halada öyle ama biraz daha tahammüllü olmaya çalışıyorum, kavgalarımız bitsin diye. ailesiyle görüşmedim, gitmek içimden gelmedi, çok yakın oturuyoruz zaten, sağolsun annesi falanda dırdır eden bi insan değil, anlayışlı davrandı hep ben gitmesemde, yüzüm gülmesede. şimdi ise bebeğimi kıskanıyorum daha çok. kimse kötülüğümüzü istemiyor biliyorum ama gelsinler, sevsinler dahi istemiyorum. kendimi ikna etmeye çalışıyorum ama kucaklarına aldıklarında elim ayağım boşalıyor, gülemiyorum yüzlerine, gitsinler istiyorum bi an önce. gitsinler gelmesinler hiç. eşimede anlatamıyorum kendimi yiyorum sürekli. temizlik takıntısı oluştu bu zamanlar içinde aşırı derecede. eşimin ailesi bu konudada tamamen bana ters, hijyene asla dikkat etmeyen insanlar, bu yüzdende ayrıca rahatsız oluyorum..evet belki eşim, çocuğum ve ben kapalı biyerde izole bi şekilde yaşayamayız ama içime, aklıma bunları anlatamıyorum. psikolojik destek almak istedim kaç kez ama eşimde buna karşı çıkıyor, bunları yaşadıklarıma değil benim kötülüğüme veriyor malesef, yardımcı olmuyor bana. boğulacak gibi oluyorum çoğu zaman. lütfen bi akıl verin bana