Çok zor.Allah yardımcınız olsun.Cocuklarinizla hayata tutunmaya pes etmemeye çalışın.Zor olacak ama çocuklarınız için dayanın.Allah rahmet eylesin.Ve mekanı cennet olsun.4 ay oldu ama yokluğunu kabullenemiyorum. Çok gençti ani bir ölümdü. Benim gibi genç yaşta eşini kaybeden ya da çevresinde bu durumu yaşayan yakınınız var mı? Geçmiyor zaman, bazen nefes alamıyorum sanki. Çocuklarım da var küçük. Hayata onlar için tutunmaya çalışıyorum. Bu kadar küçük yaşta babasız kaldıkları için kahroluyorum. Zamanla alışacak mıyız yokluğuna, alışmak unutmak da istemiyorum ama böyle de acı katlanılmayacak bitmeyecek gibi..
Başınız sağ olsun, kayıp zordur; yaşadım. İllâki erken kayıp daha zordur, gencecik insanın yaşanmamış baharları, günleri, haftaları, yılları hep ukte kalıyor. Kardeşimin eşi çok ufakken, annesi de 30’larındayken babasını kaybetti. Alıştılar, insan her şeye alışıyor. Daha çok erken, yas dönemindesiniz; acınızı bastırmayın, yaşayın. Zaman iyi gelecek, izi kalacak, unutulmayacak;ama alışacaksınız. Hayat normal akışına dönecek.
Mekânı cennet olsun, huzurla uyusun; toprak incitmesin. Ben babamı kaybettim, insan ölümle yüzleşince bir daha asla eskisi gibi olamıyor. İçeride bir yerlerde hep bir boşluk, ara ara hissedilen ve özellikle özel günlerde yoklayan eksiklik hissiyatı, uzun zaman çok iyiyken birden kafanı ellerinin arasına alıp hüngür hüngür ağlama krizleri oluyor. Şu an ne desek acınızı hafifletmeyecek biliyorum; ama inanın yine mutlu günleriniz olacak, evlatlarınızla güleceğiniz günler gelecek, hayatın doğal akışında ölümü kabullenip yolumuza bakıyoruz. İnsan unutmasa zaten acısından ölür. İyi ki alışıyoruz. Umarım çok güzel bir hayatınız olur ve eşim burada olsa çok gurur duyardı diyeceğiniz günler yaşarsınız. Anısını ve adını yaşatın; hayatta bıraktığı meyvelerine iyi bakın. Çocuklarınızla, anılarıyla manen yaşıyor. Birbirinize sahip olduğunuz için çok şanslısınız.Çok güzel hayallerimiz vardı, her zaman birlikte yaşlanırız diye düşünmüştüm. Bu kadar erken kaybedeceğim aklımın ucundan geçmezdi. Her şey yarım kaldı. İyi bir baba eşti.Ne kadar şanslıyım derdim hep..çok teşekkür ederim.
Sizin de başınız sağolsun, mekanı cennet olsun sevdiğinizin. Ben de bazen daha iyi hissediyorum kendimi bazen ilk günkü gibi acıyla kıvranıyorum. Sabah kalktığımda çocukların koşturmasından 1 dk eşim aklıma gelmese hemen vicdan yapıyorum. Sanki unutsam ona haksızlık yapacakmışım gibi. Kendime o benim yerimde olsaydı nasıl davranırdı deyip ona göre çocuklarla ilgileniyorum, kendimi bırakmamalıyım bu dünyadaki görevim sorumluluğum bitmedi diyorum. Henüz terapi almadım ama ilerleyen süreçte düzelme kaydedemezsem başlayacağım. Unutmasak da hatırladığımızda tatlı bir tebessüm olacak yüzümüzde, güzel anılarımız sayesinde..Allah rahmet eylesin mekanı cennet olsun. Eşimi değil ama sevdiğimi depremde kaybettim. Yaza evlenecektik öylece kaldım. Boşlukta süzülüyorum. Siz gibi hayata tekrar adapte olmaya çalışıyorum. Bazen iyi hisseder gibi oluyorum ama sonra tekrar batıyorum. Bugün doktor rapor vermedi diye bir saat ağladım mesela. Baktım ağlama sebebim rapor değil özlemim.
Çok kişiyle konuştum geçecek mi diye terapi de alıyorum. Geçmeyecek ama alışacaksın dendi. İlk zamanla şimdiyi kıyasladığımda daha az acı çektiğimi görüyorum. İnsanların her türlü kayba alıştıklarını da görüyorum. Yıllar önceki üzüntülerimi de unuttuğumuda. Allah unutmayı vermiş elbette geçecek biliyorum ama böyle kolay yazdığıma bakmayın öyle hissetmiyorum.
Onu da ailesini de öylece unutmayacağım. Bu yaşımdaki ben her zaman onu seviyor olacak. Ölmeyi ve kavuşmayı dört gözle bekliyorum artık. Ama o vakte kadar toparlanıp hayata devam etmemiz gerekiyor. En ufak bir tat almasak bile.
Unutmayacağız alışacağız
Allah rahmet eylesin. Kendinizi düşünüyor bulduğunuzda hemen bir meşguliyet bulun. Zaten çocuklarınız küçükmüş boş kalmazsiniz bir şekilde alışıliyor. Daha çok yeni acınız çok taze. Sabırlar dilerim. Onsuz yaşamaya alışmak onu unutmak anlamına gelmez böyle düşünmeyin.4 ay oldu ama yokluğunu kabullenemiyorum. Çok gençti ani bir ölümdü. Benim gibi genç yaşta eşini kaybeden ya da çevresinde bu durumu yaşayan yakınınız var mı? Geçmiyor zaman, bazen nefes alamıyorum sanki. Çocuklarım da var küçük. Hayata onlar için tutunmaya çalışıyorum. Bu kadar küçük yaşta babasız kaldıkları için kahroluyorum. Zamanla alışacak mıyız yokluğuna, alışmak unutmak da istemiyorum ama böyle de acı katlanılmayacak bitmeyecek gibi..
Çok teşekkür ediyorum güzel dilekleriniz için. Çocuklara birlikte geçirdiğimiz güzel günleri sık sık anlatıyorum. O mutluluğu hep içinde taşısınlar diye, tabi eksikliğini hissedecekler ama elimden geldiğince ömrüm yettiğince yanlarında olacağım.Mekânı cennet olsun, huzurla uyusun; toprak incitmesin. Ben babamı kaybettim, insan ölümle yüzleşince bir daha asla eskisi gibi olamıyor. İçeride bir yerlerde hep bir boşluk, ara ara hissedilen ve özellikle özel günlerde yoklayan eksiklik hissiyatı, uzun zaman çok iyiyken birden kafanı ellerinin arasına alıp hüngür hüngür ağlama krizleri oluyor. Şu an ne desek acınızı hafifletmeyecek biliyorum; ama inanın yine mutlu günleriniz olacak, evlatlarınızla güleceğiniz günler gelecek, hayatın doğal akışında ölümü kabullenip yolumuza bakıyoruz. İnsan unutmasa zaten acısından ölür. İyi ki alışıyoruz. Umarım çok güzel bir hayatınız olur ve eşim burada olsa çok gurur duyardı diyeceğiniz günler yaşarsınız. Anısını ve adını yaşatın; hayatta bıraktığı meyvelerine iyi bakın. Çocuklarınızla, anılarıyla manen yaşıyor. Birbirinize sahip olduğunuz için çok şanslısınız.