Eşimi kaybettim, hayata küstüm.

Başınız sağolsun ç, sabır diliyorum.
Arkadaşım kazayla kaybetti eşini kızı tam iki yaşındaydı.
Senelerce yas süreci devam etti. O dönemde terapi desteği de aldı hem kızı için hem kendisi için. Şimdi daha iyi. Ama hala geceleri aklına geliyor. Yaşamayı öğreniyoruz bir şekilde demek ki.
Allah sabır versin

maviliada .!.:

4 ay oldu ama yokluğunu kabullenemiyorum. Çok gençti ani bir ölümdü. Benim gibi genç yaşta eşini kaybeden ya da çevresinde bu durumu yaşayan yakınınız var mı? Geçmiyor zaman, bazen nefes alamıyorum sanki. Çocuklarım da var küçük. Hayata onlar için tutunmaya çalışıyorum. Bu kadar küçük yaşta babasız kaldıkları için kahroluyorum. Zamanla alışacak mıyız yokluğuna, alışmak unutmak da istemiyorum ama böyle de acı katlanılmayacak bitmeyecek gibi..

Genişletmek için tıkla...

Kaynağından emin değilim ama aklımda bir musevi inancı diye kalmış, der ki bir sevdiğiniz öldüğünde kalbinizde 40 mum yakılır. Her gün o mumlardan biri söner. 40 gün sonunda son kalan mum hiç sönmez kalbinizde yanmaya devam eder.

Acınız kolay geçecek bir acı değil ama canınız hep ilk günkü kadar yanmayacak, acı gittikçe azalacak. Azalmasından korkmayın, utanmayın, kendinizi kötü hissetmeyin. Acının azalması, hayatın her gün biraz daha normale dönmesi suçluluk duyulacak şeyler değil. Hele iki küçük çocuğunuz varsa. Kendinizi küçük bir şeye gülümserken bulursanız sakın vicdan azabına kapılmayın. Siz nefes almaya devam ediyorsunuz.

Çocuklarınız ölümü anlayacak yaşta mı bilmiyorum ama onların sizin üzgün (perişan değil) görmesine izin verin, kendi üzüntülerini yaşamalarına imkan tanıyın. Her ne hissediyorlarsa bunun normal olduğunu söyleyin. Üzülmeye, özlemeye, hatta öfkelenmeye olduğu kadar çocukça davranmaya da hakları olduğunu bilsinler. Onları oyun oynarken, kahkaha atarken, yaramazlık yaparken, dondurma yerken gördüğünüzde mutlu olduğunuzu sürekli dile getirin. Etrafınızda "ölü evi" diye çocukları ve hatta sizi kısıtlamaya çalışan olursa karşı çıkın. Orası artık ölünün evi değil, geride kalan yaşayanların evi ve yaşam devam ediyor.

Size sabır, kuvvet ve gönül ferahlığı diliyorum.

maviliada .!.:

4 ay oldu ama yokluğunu kabullenemiyorum. Çok gençti ani bir ölümdü. Benim gibi genç yaşta eşini kaybeden ya da çevresinde bu durumu yaşayan yakınınız var mı? Geçmiyor zaman, bazen nefes alamıyorum sanki. Çocuklarım da var küçük. Hayata onlar için tutunmaya çalışıyorum. Bu kadar küçük yaşta babasız kaldıkları için kahroluyorum. Zamanla alışacak mıyız yokluğuna, alışmak unutmak da istemiyorum ama böyle de acı katlanılmayacak bitmeyecek gibi..

Genişletmek için tıkla...

Basiniz sag olsun. Cok zor bir imtihan. Yasamadan fikir vermekten utanirim ama belki şöyle dusunmeniz size biraz yardimci olabilir. Bu katlandiginiz sabir gosterdiginiz durum aileniz co cuklariniz icin yaptiginiz güçlü bir duruṣ ya kimbilir rahmetli eşiniz sizinle ne kadar gurur duyardi. Cocuklariniz ileride buyuduklerinde sizinle ne kadar gurur duyacaklar. Ve Rabbim belki sizi cennetin en guzel yerinde bulusturacak. Ates dustugu yeri yakar kesinlikle. O yuzden baska acilari dusunmek kalici etki yapmasada belki sık sık akliniza depremde bütün ailesini kaybetmis bu hayatta yapayalniz kalmis cocuk ve bebekleri dusunmek sizi daha guclu kilabilir. Onlar icinde dua ederek bu tekamul yolculugunuz daha dayanilir olabilir. Dualarimdasiniz. Allah im size ve cocuklariniza yar ve yardimci olsun huzur ve mutlu bir omur nasip etsin.

Başınız sağolsun... 3 ay önce görümcemi ani bir şekilde kaybettik. 45 yaşında... grip gibiydi, boğazım ağrıyor demişti... acile gittiler kurtaramadılar... bekardı... kvalidem yanlız kaldı... eşim annem atlatamadı diyor, atlatması mümkün görünmüyor... kızıydı. herşeyi birlikte yapıyorlardı... hem kızını hem arkadaşını kaybetmiş oldu.

kvalidem sürekli öleceğim derdi. görümcem çok üzülürdü... yanlız kalmaktan da korkuyordu.. evimizi onun için büyük almıştık. onun da odası olsun diye...

ama olmadı...

Allah sabır versin. müslümansanız İnşirah okuyun...

Çok üzüldüm. Diyecek bi şey de bulamadım. Allah size sabırlar versin, yüreğinizi feraha erdirsin.
Almıyorsanız profesyonel destek almanızı öneririm.

maviliada .!.:

4 ay oldu ama yokluğunu kabullenemiyorum. Çok gençti ani bir ölümdü. Benim gibi genç yaşta eşini kaybeden ya da çevresinde bu durumu yaşayan yakınınız var mı? Geçmiyor zaman, bazen nefes alamıyorum sanki. Çocuklarım da var küçük. Hayata onlar için tutunmaya çalışıyorum. Bu kadar küçük yaşta babasız kaldıkları için kahroluyorum. Zamanla alışacak mıyız yokluğuna, alışmak unutmak da istemiyorum ama böyle de acı katlanılmayacak bitmeyecek gibi..

Genişletmek için tıkla...

Başınız sagolsun çok zor. Ben de esimi kaybettim Bizim çocuğumuz yoktu. Evliligimizin 3. Yılına yeni girmiştik. Çok seviyordum çok iyi bir insandı. Mekani cennet olsun. Sabırdan başka çare yok. Sabır, dua... yaşayamadığımız hayaller oyle canimi acıtıyor ki. Allahim bu musibetten bize ecir versin. İmanla ölebilmeyi nasip etsin. Orda beraber oluruz inşallah.

maviliada .!.:

4 ay oldu ama yokluğunu kabullenemiyorum. Çok gençti ani bir ölümdü. Benim gibi genç yaşta eşini kaybeden ya da çevresinde bu durumu yaşayan yakınınız var mı? Geçmiyor zaman, bazen nefes alamıyorum sanki. Çocuklarım da var küçük. Hayata onlar için tutunmaya çalışıyorum. Bu kadar küçük yaşta babasız kaldıkları için kahroluyorum. Zamanla alışacak mıyız yokluğuna, alışmak unutmak da istemiyorum ama böyle de acı katlanılmayacak bitmeyecek gibi..

Genişletmek için tıkla...

Başınız sağolsun. Mekanı cennet olsun.
Acınız henüz çok taze. Kendinize zaman verin.
Hatta belki terapi alabilirsiniz.

maviliada .!.:

4 ay oldu ama yokluğunu kabullenemiyorum. Çok gençti ani bir ölümdü. Benim gibi genç yaşta eşini kaybeden ya da çevresinde bu durumu yaşayan yakınınız var mı? Geçmiyor zaman, bazen nefes alamıyorum sanki. Çocuklarım da var küçük. Hayata onlar için tutunmaya çalışıyorum. Bu kadar küçük yaşta babasız kaldıkları için kahroluyorum. Zamanla alışacak mıyız yokluğuna, alışmak unutmak da istemiyorum ama böyle de acı katlanılmayacak bitmeyecek gibi..

Genişletmek için tıkla...

Başını sağ olsun. Malesef unutulmuyor ama alisiliyor. Öyle de olmak zorunda. Bir süre sonra hayatın akışına uyman gerekiyor. Çünkü daha buyutmen gereken çocuklar var ve onların her anı biraz eksik kalacak.

başınız sağ olsun imtihaniniz büyük olmuş. ölüm kimseye yakışmıyor ama gençlere de hiç yakışmıyor. sabırlar dilerim. 2008 yılında çok yakın bir akrabamız hayatını kaybetti beyin kanamasından ani sekilde. karısı gencecik kaldı geriye 9 yaşında ve 9 aylık iki erkek cocukla. çok zor günler yaşadı hala da atlatmış değil aslında ama zamanla alışıliyor işte. dile kolay da kalbe zor bir durum. 34 yaşında ablamız dul kaldı ama takdiri ilahi yapacak bisey yok. Rabbım kimseye yaşatmasın ama ölümde bizler için. ne diyeyim bilemedim. Rabbım gönlünüze ferahlık versin