- 22 Kasım 2010
- 11.118
- 19.560
- 498
- Konu Sahibi TheQueeninthenorth
-
- #1
Sağ olsun iki arkadaş konumu kişiselleştirip dine ve hakarete getirince konum kapandı. Ben kendimi tam olarak ifade edemedim ve orda bana yardımcı olmak amacıyla yazan arkadaşlara da cevap yazamadım. Eski konumı okumak isteyenler burdan bakabilirler: http://www.kadinlarkulubu.com/forum...-hic-bu-kadar-utandigim-bir-an-olmadi.896879/
Yeni bazı gelişmeler oldu onları paylaşmak ve nasıl davranmam gerektiği konusunda tavsiye almak istiyorum. Bu sebeple konu devamı denilerek bu konum da kilitlenmezse çok sevineceğim.
Dün akşam çok daralmıştım, en yakın arkadaşımla kahve içmeye gittim ve eşime haber vermedim. Beni merak edip aramasını istediğim için bunu yaptım. Bir gece önce karlı havada üstünü değiştirip evden çıkmaya kalkan adam acaba iş çıkışı direk gelecek mi yoksa ailesine mi gidecek veya bir arkadaşıyla mı buluşacak dye merak ediyordum. Fakat her zamanki vakitte geldi eve ve beni evde göremeyince aradı. Direk "Nerdesin? " dedi, semti söyledim. "Ne yapıyorsun, kimlesin?" diye devam etti. Bunları da yanıtlayınca keşke haber verseydin dedi, gecikmeyeceğim birazdan evdeyim dedim ve kapattık. Fakat eve geldiğimde gene yüzüme bile bakmadı. Hatta kapıyı açar açmaz yüzüme bile bakmadan hoşgeldn demeden toz oldu. Dokunsalar ağlayacak bir moddaydım, onun bu buz gibi davranışları benim elimi ayağımı titretiyordu ama çaktırmamaya çalıştım. Biraz oyalanıp başka işler yaparak salona girdim, ayrı koltuklarda uyuyakaldık tv izlerke ve hiç konuşmadık. Sabah işe beraber gidiyoruz, evimize yakın bir pastanede kahvaltı ediyoruz ve ordan ben yürüyerek, eşim de servise binerek devam ediyoruz.
Sabah tek kelime etmeden hazırlandık, pastaneye girdik. Çayla poğaçalarımız gelene kadar tek kelime yok. Ben konuşmaya çalışsam ağlayacağım için konuşamıyordum, bu çok acayip bir duygu. Kendini sıkmak, kasılmak...Hem de en yakınının karşısında. Sonunda bu gergin sessizliğe dayanamamış olacak ki havadan sudan muhabbet açtı. İşiyle ilgili bir şeyler anlattı. Ama son derece soğuk, sanki yeni tanıştığı biriyle konuşur gibi. Bu arada yolda yürürken ederken el ele tutuşmak filan yok ve 8 senedir hiç böyle yürüdüğümüz olmamıştı.
Bu arada dün şifayı kapmışım nezle olacak gibiyim, gün içinde kötü hssedersen ara hastaneye gideriz dedi. Olur dedim. Sonra normal asker arkadaşıyla ayrılırmış gibi ayrıldık.
Bundan sonraki tavrı belli oldu gibi aslında, üstünü kapatıp bir şey olmamış gibi yapmaya çalışacak. Ama ben adım gibi biliyorum ki ilk ufak tartışmamızda bile bu karşıma çıkacak. Ben konuyu bu şekilde kapatmak istemiyorum, ben suçumu kabul ettim affet modunda olmak istemiyorum. Siz ne düşünüyorsunuz? Bu akşam konuyu açmalı mıyım? İnkar mı etmeliyim?
Yeni bazı gelişmeler oldu onları paylaşmak ve nasıl davranmam gerektiği konusunda tavsiye almak istiyorum. Bu sebeple konu devamı denilerek bu konum da kilitlenmezse çok sevineceğim.
Dün akşam çok daralmıştım, en yakın arkadaşımla kahve içmeye gittim ve eşime haber vermedim. Beni merak edip aramasını istediğim için bunu yaptım. Bir gece önce karlı havada üstünü değiştirip evden çıkmaya kalkan adam acaba iş çıkışı direk gelecek mi yoksa ailesine mi gidecek veya bir arkadaşıyla mı buluşacak dye merak ediyordum. Fakat her zamanki vakitte geldi eve ve beni evde göremeyince aradı. Direk "Nerdesin? " dedi, semti söyledim. "Ne yapıyorsun, kimlesin?" diye devam etti. Bunları da yanıtlayınca keşke haber verseydin dedi, gecikmeyeceğim birazdan evdeyim dedim ve kapattık. Fakat eve geldiğimde gene yüzüme bile bakmadı. Hatta kapıyı açar açmaz yüzüme bile bakmadan hoşgeldn demeden toz oldu. Dokunsalar ağlayacak bir moddaydım, onun bu buz gibi davranışları benim elimi ayağımı titretiyordu ama çaktırmamaya çalıştım. Biraz oyalanıp başka işler yaparak salona girdim, ayrı koltuklarda uyuyakaldık tv izlerke ve hiç konuşmadık. Sabah işe beraber gidiyoruz, evimize yakın bir pastanede kahvaltı ediyoruz ve ordan ben yürüyerek, eşim de servise binerek devam ediyoruz.
Sabah tek kelime etmeden hazırlandık, pastaneye girdik. Çayla poğaçalarımız gelene kadar tek kelime yok. Ben konuşmaya çalışsam ağlayacağım için konuşamıyordum, bu çok acayip bir duygu. Kendini sıkmak, kasılmak...Hem de en yakınının karşısında. Sonunda bu gergin sessizliğe dayanamamış olacak ki havadan sudan muhabbet açtı. İşiyle ilgili bir şeyler anlattı. Ama son derece soğuk, sanki yeni tanıştığı biriyle konuşur gibi. Bu arada yolda yürürken ederken el ele tutuşmak filan yok ve 8 senedir hiç böyle yürüdüğümüz olmamıştı.
Bu arada dün şifayı kapmışım nezle olacak gibiyim, gün içinde kötü hssedersen ara hastaneye gideriz dedi. Olur dedim. Sonra normal asker arkadaşıyla ayrılırmış gibi ayrıldık.
Bundan sonraki tavrı belli oldu gibi aslında, üstünü kapatıp bir şey olmamış gibi yapmaya çalışacak. Ama ben adım gibi biliyorum ki ilk ufak tartışmamızda bile bu karşıma çıkacak. Ben konuyu bu şekilde kapatmak istemiyorum, ben suçumu kabul ettim affet modunda olmak istemiyorum. Siz ne düşünüyorsunuz? Bu akşam konuyu açmalı mıyım? İnkar mı etmeliyim?