Çocuk okulda öğretmeninden fırça yese, hemşire damar yolu açarken 3 kere denemek zorunda kalsa, "çocuğumda travma oldu" diye yeri göğü yıkacak insanlar, tepesinin tası atınca hırsını el kadar bebekten çıkaran, öfke kontrolü olmayan adamları savunuyor, çok ilginç. Ona zarar gelmesini istemez demişsiniz de, hiçbir insan hiçbir çocuğa zarar gelsin istemez zaten, babalık kriteri değil ki bu.
Öğretmensizlik de çok kötü bir şey mesela, ilerde öğretmeni çocuğuna bağırsa "travmasız insan yok, bir şey olmaz" der misiniz? Hasta olunca doktorsuz hemşiresiz kalmak da çok çok kötü bir şey, onların kötü davranmaya hakkı var mı ?
Oğlum bana çok bağlı demişsiniz mesela, babadan yeterince anlayış görmediği için size kaygılı bağlanmış yüksek ihtimalle. Bu yaşta yavaş yavaş bağımsızlaşmaya başlaması gerekirdi. 0-3 yaşın çok önemli olmasının sebebi bu zaten, çocuk annesinden babasından sevgi, ilgi, anlayış görecek ki kendini güvende hissedip dış dünyayı keşfetmeye, birey olmaya başlasın. Çocuğa bir kere bağırınca çocuk mahvolur demiyorum. Benim de 2,5 yaşında bir oğlum var, biraz sesimizin yükseldiği oluyor tabi ama eşim de ben de 2 yaş krizi anında inatlaşmayız, sakin kalırız, o günkü modumuza göre bugün kızmadığımız şeye yarın parlamayız. Bunlar çocukta kafa karışıklığı ve güvensizlik oluşturur. Benim oğlum 2 yaşından beri tam gün kreşe gidiyor, sabahları "akşam görüşürüz annecim" diye el sallayıp gidiyor, benim oğlum bana bağlı değil mi sizce :)
Eşinizin mizacı çocuk bakmaya uygun değilse evin geçimini sağlasın bir zahmet, siz çocuğa bakın, illa çalışmanızı istiyorsa da bir psikiyatriste gitsin. Eşinizin duygusal gelişimi oğlunuzdan daha geride yüksek ihtimalle.
Öğretmensizlik de çok kötü bir şey mesela, ilerde öğretmeni çocuğuna bağırsa "travmasız insan yok, bir şey olmaz" der misiniz? Hasta olunca doktorsuz hemşiresiz kalmak da çok çok kötü bir şey, onların kötü davranmaya hakkı var mı ?
Oğlum bana çok bağlı demişsiniz mesela, babadan yeterince anlayış görmediği için size kaygılı bağlanmış yüksek ihtimalle. Bu yaşta yavaş yavaş bağımsızlaşmaya başlaması gerekirdi. 0-3 yaşın çok önemli olmasının sebebi bu zaten, çocuk annesinden babasından sevgi, ilgi, anlayış görecek ki kendini güvende hissedip dış dünyayı keşfetmeye, birey olmaya başlasın. Çocuğa bir kere bağırınca çocuk mahvolur demiyorum. Benim de 2,5 yaşında bir oğlum var, biraz sesimizin yükseldiği oluyor tabi ama eşim de ben de 2 yaş krizi anında inatlaşmayız, sakin kalırız, o günkü modumuza göre bugün kızmadığımız şeye yarın parlamayız. Bunlar çocukta kafa karışıklığı ve güvensizlik oluşturur. Benim oğlum 2 yaşından beri tam gün kreşe gidiyor, sabahları "akşam görüşürüz annecim" diye el sallayıp gidiyor, benim oğlum bana bağlı değil mi sizce :)
Eşinizin mizacı çocuk bakmaya uygun değilse evin geçimini sağlasın bir zahmet, siz çocuğa bakın, illa çalışmanızı istiyorsa da bir psikiyatriste gitsin. Eşinizin duygusal gelişimi oğlunuzdan daha geride yüksek ihtimalle.
bir de travmasız insan yoktur demişsiniz. Gerçekten ülkede dogurmamasi gereken kesim ısrarla üremeye devam ediyor hayret bir şey. 
