Merhaba kızlar, uzun bir aradan sonra yazmak istedim , yaşadığım erken doğum maceramın bir çok prematüre annesine umut olması için yazıyorum, biliyorsunuz ki ( bilenler bilir ) ben hamile kalamıyordum değerlerim baya kötüydü, gittiğim en iyi doktorlar da olumsuz konuşup
tüp bebek bile zor deyince kendimi spora verip bebek defterini kapamıştım, tam da bebek konusunu kapayıp kendi içimde bir yolculuğa çıkmışken aniden hamile olduğumu öğrendim, bu benim için inanılmaz bişeydi, grip oldum diye gittiğim doktorumun ikazı ile gebelik testi yaptırdım ve pozitifti, hamileligim boyunca hamile olduğuma inanamadan geçti süreç
hamileliğim gayet güzel ve huzurlu ilerliyordu ben kendimi alışverişe kaptırmış sürekli hazırlık yapıyordum çok heyecanlıydım , stres olmayayım diye eşimle tatile gidip orada baya kafa dağıtıp evime döndüm ve doğumuma 2 ay kala dur bir de evimi dip köşe temizleteyim dedim , tam o sıra ben kendimi kaptırmış giderken kontrol muayenemde bebeğe giden damarlarda daralma olduğunu ve bebeğin içeride sıkıntıya girdiğini öğrendim, dünyalar başıma yıkıldı , acilen yatışım yapıldı, doktorum hep olumsuz konuştu, bebegi bu gece bile alabiliriz dedi , ben bebeğimi özlem içinde beklerken kendimi bir anda böyle bir imtihanın içinde buldum , ağlıyordum ama bebeğim için de metanetli durmak istiyordum, riskli doğum uzmanına da göründükten sonra durumum netleşti ve preklamsi geçirdiğim teşhisi konuldu acilen fakülte hastahanesine yönlendirildim, bebeğim henüz 28 haftalıktı, doktor herseye hazırlıklı olun dedi , ciger geliştirici igne ve magnezyum desteği verdiler sezaryan olmadan 3 gün önce, yaşadıklarım tıpkı bir film şeridi gibi gözümün önünden geçerken ben büyük bir hayal kırıklığı yaşıyor ve bebeğimi bırakmak istemiyordum, benim hayatım da tehlikeye girince mecburen sezaryen olmayı kabul ettim , eşim , ailelerimiz ve ben perişan haldeydik, eşim bana kan aramaktan perişan oldu o gün, kan bulununca acil ameliyata alındım, doğum sırasında spinal olarak belden uyusturuldum fakat tansiyonum yüksek olduğu için uyuşmadım ve doktor ilk kesiği atar atmaz ben çığlığı bastım ve beni uyuttular ,kızımın doğum anına şahit olamadım ne yazık ki... Velhasıl gözümü açtığımda yoğun bakimdaydım yarı baygın haldeydim , uyanır uyanmaz bebeğimi sordum iyi küveze alındı dediler , eşim geldi mutlu mutlu gözlerimin içine bakıp kızımız çok iyi sağlıklı şükür sen de iyisin dedi ve ben baya rahatladım meğersem öyle değilmiş, eşim hala tansiyonum çok yüksek ve riskim devam ediyor diye beni kandırmış , sonradan öğrendim ki bebeğim 860 gr doğmuş ve hayatı riski varmış, 3 gün yoğun bakımda kaldıktan sonra servise çıkarıldım ve ben hemen bebeğimi görmek istedim, izin vermediler ancak 3. gün görebildim bebeğimi, eşimle yukarı çıktım ve bebeğimi gördüğüm o anı asla unutamam, o kadar küçüktü ki civciv gibiydi asla bu kadar minik beklemiyordum çok ağladım, o günden sonra savaşım başladı, kendime söz verdim kızım nefes aldıkça umut vardı, asla pes etmedim , hergün günde iki defa yavrumun yanına gidip süt sağdım( evden süt kabul etmiyorlardı) bu süreçte eşimle büyük bir savaş verdik , bol ağlamalı ve umut dolu bir bekleyiş oldu , kızım her geçen gün toparlandı ama kolay olmadı bazen nefesi daraldı bazen sütü hazmedemedi ve bazen de tekrardan oksijen desteği aldi , hele o satürasyon düşmeleri yok mu ömrümden ömür gitti , çok şükür 80. günün sonunda kızım 1. 960 gr olunca hasthaneden taburcu edildik, eve kimseyi kabul etmedik , cok titiz davrandım her gün evi sildim temizledim, hamdolsun kızım suanda düzeltilmiş 1 buçuk aylık 3 buçuk kiloyu devirdik
rabbim evladımı bana bağışladı, o kadar dualar edildi ki anlatamam , hem Eşimin ailesi hem benim ailem elinden gelen desteği verdiler, hani size demiştim ya gurbetteyim kimsem yok aslında varmış, rabbim o gün herkesi yardımıma koşturdu , hiçbir zaman umutsuz olmamak lazımmış, kızımın doğum sürecinde 10 yaş belki de 20 yaş yaşlandım, ahhh ne zormuş anne olmak , tüm prematüre annelerine sesleniyorum, sakın umutsuz olmayın, bebeklerimiz küçük ama bir o kadar savaşçı ve de güçlüler , yeter ki siz onlardan umudunuzu kesmeyin , orada yaşamaz bu bebek diye hastahaneye atılıp görüşe hiç gelmeyen ailelerin bebekleri de vardı, sadece kızım için değil çoğu zaman onlar için de ağladım ve bazen onlara da annecimmmm korkma diye seslendim , keşke her anne baba evladına sımsıkı sarılabilse.. Ay neyse bak ağlıycam yine, sulu göz oldum resmen
bebeğim şuanda karşımda beşikte uyuyor teyzeleri, eğer bir yazım yanlışım varsa affola, cevap veremezsem kızmayın, kızım uyurken yorumlarınızı merakla okuyacağım, sizlerin de prematüre bebegi varsa lütfen süreci paylaşın çünkü ben bu süreçte baya araştırdım ve maalesef çok yetersizdi bilgiler , her anne tecrübesini yazarsa prematüre anneleri daha az korkar ve daha çok umut eder, çok uzun oldu sabırla okuduğunuz için teşekkür ederim, sevgiyle kalın ❤