Tatlım yazdıklarını okuyunca o kadar tanıdık geldi ki..Geçen sene ben de bir çocukla karşılaşmıştım ve anında bir şeyler hissetmiştim.Midem, başım,ellerim ,ayaklarım..Hangisi uzuv hangisi organım bilememiştim ve günlerce onu düşünmüştüm.Tek fark biz sık sık karşılaştık çoğu zaman bakıştık.Artık ben onu görme ümidiyle dışarı çıkar olmuştum ve ne zaman görsem gün,ay,yıl bilincimi kaybettim.Sen de bu tür duyguları hiç yaşamamış biriysen benim gibi allak bullak olduğunu tahmin edebiliyorum:)Ben yaklaşık 2 -3 ay kimdir nedir ne yapar hiçbir şey öğrenemedim.Sonra bir arkadaşıma anlatırken sanırım o çocuk bizim fakültede dedi ben de rica ettim hiç değilse adını falan öğren de faceten ekleyeyim.Yani benim aklıma başka bir seçenek gelmemişti tatlım çünkü kız arkadaşı olabilir, dengesiz bir herif olabilir tehlikeye atılamadım.Nitekim buldum ve ekledim de.O yazana kadar yazmadım sonra başladık konuşmaya.Bir iki hafta sonrada buluştuk, görüştük.Ben bu çocuğu o kadar istiyordum ki, ne pahasına olursa olsun ilerledim yoluma..Senden istediğim benim yaptığım hatayı yapma.Gözünü kör etmesin, kimseyi çok fazla isteme, hayırlısını iste.Çünkü bazı insanların yokluğu varlığından daha hayırlı oluyormuş ben onunla bunu anladım.Giderken bana bıraktığı paramparça bir kalp, aylarca döktüğüm gözyaşları,yitirilmiş duygular, inançlar,kendine küsmüşlük,pişmanlık ve göz göre göre aldatılmışlık..Umarım senin için en iyisi olur :)
(
