El ile gelen düğün bayram demiş ya atalarımız..aslında doğru bir yerde.İnsan kendi derdinden muzdarip kişilerle karşılaşınca,daha bir güçlü oluyor sanki,çünkü çoğu hastalığı doktorumuzdan ilk duyduğumuzda,yalnız bizim başımızda var sanıyoruz..Kendimizi çaresiz ve yalnız hissediyoruz.
Ben de 2000 yılında,endometriyozis ile beraber sağ overimi de ameliyat masasında bıraktım..Ardından zoladex ile tam 12 ay adetten kestirildim..sonra doğum kontrol hapları ve ek hormonlar..
İki sene sonra,rutin kontrollerimde,tekrar kist tespit edildi ve hop...yeniden neşter altına..Sonra patolojiden gelen raporda, gördük ki halk arasında su kisti denilen eften püften bir şeymiş.Üstelik bu ikinci ameliyat sonrasında operasyonun ortasında uyandım üstelik,narkozu arttırdılar,sonra da uyanamadım,ölümle burun buruna geldim..Doktorumu dava edecektim neredeyse.Sonra çocuk yap dediler ama çok uğraştık olmadı...
Yapışıklıklarım ikinci ameliyatta açılmıştı,öyle dendi..Uzun süre bağırsak sorunları yaşadım.Uzun süre,üzerimde denenen d.kontrol haplarının yan etkileriyle boğuştum..neler neler..
Şimdi rahim ortasında bir myom var ama doktor dokunmuyor..Büyümüyor öylece duruyor..Sonra bir gün gebe kalıverdim..ama işte o myom bulunduğu konum nedeniyle çocuk için çok riskli bir yerde olduğundan,bebeğimin yaşamını ve anatomisini etkileyebileceğinden,bebeğimi aldırmak zorunda kaldım..
Şimdi zaman zaman hafif belirtiler yaşıyorum ama doktora gitmeye de hiç içim yanaşmıyor açıkçası..Duyacağım şeyi duymak istemiyorum herhalde..