Merhaba, size derdimi anlatmak istiyorum çoğunuz benden büyük olduğunuz için belki bi çözüm bulabilirsiniz diye düşündüm sevgili ablalarım. Ben 20 yaşındayım, ikiz bebeklerim var, evde çalışanımız yok. Gün içinde iki bebeğe tek başıma bakıyorum ve aynı zamanda evin yemek temizlik işleriyle ilgileniyorum. Kendime bakmaya da özen gösteriyorum ama eşim başkalarının eşlerinin çok daha fazla şey yaptığından, iki bebeğe bakmayı çok abarttığımdan ve hiçbir şey yapmadığımdan bahsedip duruyor. Sürekli üstüme geliyor iki bebeğe bakmakta ne var diyor. Bu durum artık beni çok yaralamaya başladı, kendine de söyledim ama hala aynı şeyi devam ettiriyor. Aramızda 13 yaş var o 33 yaşında. Ben nerede hata yapıyorum lütfen beni aydınlatın.
1. Hata yaptığını düşünme. Ne hatası benim bir bebekle saftım kaydı.
2. O bebekleri tek başına yapmadın. Bunu ona hatırlat ve yardım etmesi gerektiğini söyle.
3. Karşılaştırma yapmasına izin verme. Ben başkası değilim buyum, işine geliyorsa de.
4. Alttan alıp kendini savunmaya çalışma, tepki göster ve kestirip at.
Niye bunları söylüyorum. Çünkü ben de farklı bir boyutunu yaşadım. Eşim kızımı anormal derecede sevdiği için beni annesi değil bakıcısı olarak görmeye başladı. Yedirmedin, giydirmedin, hasta ettin, üşüttün...
Alttan ala ala yorulmuştum. Bir gün patladım ama blöf yapmadan, benim anneligimi begenmiyorsan ben cocuguma bakamıyorsam boşanalım, velayeti de sen al. Sonra kime baktırmak istiyorsan baktır.
Sonuç; geri vites, saçmalama bir çocuğa annesinden daha iyi kim bakabilir....
Aradabir yine laf vurmaya çalışıyor , sen benim anneligime laf edemezsin diyorum susuyor.
Ama tercih senin. Böyle yaptığın için seni hırpalar mi bilmiyorum. Kötü bir şeye sebep olmak istemem.