Merhabalar,
2 gündür düşünüp durduğum durumla ilgili konu açmak istedim. Biraz uzun yazmış olabilirim. Hem içimi döküp hem de belki birkaç mantıklı yorum alırım diye düşündüm.
Erkek arkadaşımla ara verdik, görüşmüyoruz yani.
Bu süre zarfında yeni birisiyle tanıştım. Erkek arkadaşımdan 5 yaş büyük. İkisi de aynı mesleği icra ediyorlar.
Geçenlerde buluştuk. Gayet şık bir şekilde geldi. Buluşma yeri olarak harika bir yer seçmiş; arkadaşlarına sormuş, internetten araştırmış. Uzun zamandır gittiğim en güzel yerlerden biriydi. Kısacası önem vermiş, özen göstermiş.
Güzel güzel sohbet ettik birbirimizi tanımaya yönelik. Garsondan fotoğrafımızı çekmesini rica etti. Kaliteli bir adam. Donanımlı, kendini iyi geliştirmiş. Geç bir vakit olmamasına rağmen evime bıraktı. Ortak özelliklerimiz o kadar fazla ki, arabasında sürekli dinlediğim radyo kanalı açıktı ki az sayıda dinleyicisi olan bir kanal.
Sanırım karşı tarafın elinin elime değmediği nadir ilk buluşmalarımdan biri.
Erkek arkadaşımla(daha doğrusu eski(?)) aramızdakiler çok daha farklıydı. Aramızda her daim bir cinsel gerilim vardı. Tutuşmaya ramak kala modundaydık birbirimizin yanında. Sürekli birbirimize saçma sapan laf sokmalar falan. Gerçi romantizmde yok diyemem.
Mantıken geçen görüştüğüm erkekle çok daha huzurlu, sakin ve geleceğe yönelik bir ilişkim olur. Muhtemelen sıkılmaya başlarım bir süre sonra. Ama erkek arkadaşımla ise muhtemelen yaşayabileceğimiz en büyük şey belki 10 yıl falan görüşmek, birlikte takılmak olur, o da tayini çıkmazsa.
İleride aile kurmak istiyorum. Çocuklarım olsun, güzel bir yuvam olsun..
Ama bedenimin, ruhumun her zerresi tutku ve ihtiras için deliriyor. Belki de ruhumu besleyen şeyler de budur benim..
Mantığımı mı dinlesem yoksa kalbimi, ruhumu, bedenimi mi dinlesem? Bilemiyorum.
Bilinmezlik içinde debelendiğimden öylece kalakaldım. Hiçbir hamle yapamıyorum. İnsanların duygularını kararsızlığımla incitmek istemiyorum. Bir seçim yapıp ona doğru yol almalıyım.
Sizlerin de diyeceklerinizi merak ediyorum.
