- 1 Aralık 2011
- 3.412
- 4.650
- 36
Kızlar selam. Biraz dertleşmek için yazmak istedim. Okuyanlar vardır duvarıma yazmıştım. 1 yaşındaki oğlumun boynundan aşağıya sıcak çay döküldü bu sabah 
olay eşimle kahvaltı hazırladığımız sırada oldu. Çayı masaya eşim koymuştu ama masanın ortasına yakın bir yerdeydi. Normalde oğlum oraya uzanamıyor. Nasıl olduysa olmaz dediğimiz oldu. Buz dolabini açarken yan gözle oğlumun masadan bir şey çekip düşürdüğünü gördüm tam gülerek yine ne aldın diyecektim ki hala kulağımdan gitmeyen o çığlığını duymamla,titreyen ve bana uzanmış ellerini,korku ve acı dolu gözlerini buna ilaveten hemen önünde yerde boş duran çay fincanını görmemle birlikte aklımı oynatiyordum. Avazım çıktığı kadar "yandı çocuk" diye bağırıp oğlumu kucağıma aldım. Aldım ama sarılmaktan başka bişey yapamadım. Eşim çok mükemmel bir sogukkanlilikla bana ver dedi. Ben yine panik halde bağırınca bu sefer yüksek sesle bana ver dedi. Verdim,çocuğu tamda olması gerektiği gibi yavaşça,yapışma var mı kontrol ederek soymaya başladı ama ben o an bunu farketmeyip hızlıca çıkarmaya çalıştım üstündekileri. O an içeri git diye bağırdı ama ne mümkün. Heralde baktı olmayacak git banyoyu hazırla dedi. Banyoya gittim ama 2-3 dk banyoda boş boş döndüm ne hazırlayacağım ben burda diye. Sonra dank etti ılık suya tutmamız gerektiği ve bu yüzden suyu hazırlamam gerektiği. Oğlumuzu banyoya getirdiğinde ben titremekten duş başlığını bile tutamiyordum. Sonra zaten apar topar hazırlanıp acile gittik. Çok şükür oğlum şu an iyi. Pansuman yapıldı. Kremli sargı 2 gün üstünde duracak. Gelin görün ki ben kendimi ekstra kötü hissediyorum çünkü bu kadar paniklemis olmak beni hem hayal kırıklığına uğrattı,hem korkuttu. Ya yalnız olsaydım? Ya hiç bişey yapamayıp vakit kaybetseydim yada daha kötüsü ya yanlış bir uygulama yapsaydım. Üstelik ilk yardım eğitimi almış biriyim ben. Ona rağmen böyle oldu. Eşim de bu panik halime çok kızdı. Hayatımın en büyük tramvalarindan biri olarak kalacak bugün
olay eşimle kahvaltı hazırladığımız sırada oldu. Çayı masaya eşim koymuştu ama masanın ortasına yakın bir yerdeydi. Normalde oğlum oraya uzanamıyor. Nasıl olduysa olmaz dediğimiz oldu. Buz dolabini açarken yan gözle oğlumun masadan bir şey çekip düşürdüğünü gördüm tam gülerek yine ne aldın diyecektim ki hala kulağımdan gitmeyen o çığlığını duymamla,titreyen ve bana uzanmış ellerini,korku ve acı dolu gözlerini buna ilaveten hemen önünde yerde boş duran çay fincanını görmemle birlikte aklımı oynatiyordum. Avazım çıktığı kadar "yandı çocuk" diye bağırıp oğlumu kucağıma aldım. Aldım ama sarılmaktan başka bişey yapamadım. Eşim çok mükemmel bir sogukkanlilikla bana ver dedi. Ben yine panik halde bağırınca bu sefer yüksek sesle bana ver dedi. Verdim,çocuğu tamda olması gerektiği gibi yavaşça,yapışma var mı kontrol ederek soymaya başladı ama ben o an bunu farketmeyip hızlıca çıkarmaya çalıştım üstündekileri. O an içeri git diye bağırdı ama ne mümkün. Heralde baktı olmayacak git banyoyu hazırla dedi. Banyoya gittim ama 2-3 dk banyoda boş boş döndüm ne hazırlayacağım ben burda diye. Sonra dank etti ılık suya tutmamız gerektiği ve bu yüzden suyu hazırlamam gerektiği. Oğlumuzu banyoya getirdiğinde ben titremekten duş başlığını bile tutamiyordum. Sonra zaten apar topar hazırlanıp acile gittik. Çok şükür oğlum şu an iyi. Pansuman yapıldı. Kremli sargı 2 gün üstünde duracak. Gelin görün ki ben kendimi ekstra kötü hissediyorum çünkü bu kadar paniklemis olmak beni hem hayal kırıklığına uğrattı,hem korkuttu. Ya yalnız olsaydım? Ya hiç bişey yapamayıp vakit kaybetseydim yada daha kötüsü ya yanlış bir uygulama yapsaydım. Üstelik ilk yardım eğitimi almış biriyim ben. Ona rağmen böyle oldu. Eşim de bu panik halime çok kızdı. Hayatımın en büyük tramvalarindan biri olarak kalacak bugün 
Normalde kendi başıma bir şey gelince çok soğukkanlıyım oysa.
