İyi geceler hanimlar. Babam vakti zamanında bize pek arka çıkmazdı mesela akrabalarimizin yanında onları tutardi onların yanında dururdu onlarla iyi olurdu onlar neler neler yaptı ama babam hep onlari bizden önde tuttu. Bizde hep kizdik bende hep kızdım hep icerledim ailesine sahip cikmiyorda yegenlerine baskalarina sahip çıkıyor diye gecelerce agladim küçükken. Annem çok ezildi bu sebeple.Neyse büyüdük başka sorunlarda oldu babamla ilgili o yüzden ona hep soğuğum aramızda buzlar var orası ayrida.
Bu sahislarin dugunlerinde babam biz çok çabalar sarfettik kosturduk arkalarında durduk. Su an ben düğün arefesindeyim ve bu sahislar benim ne istememe ne tanismama ne nisanima gelmedi arkadaşlar. Evet gelmediler. Babam yetim gibi kalakaldi... Öyle zoruma gidiyorki ya bu adamın hiç mi hatri yok yıllarca sizi tuttu sizin arkanızda durdu bizi bıraktı sizi tuttu hiç mi Allah'tan korkunuz yok
Öyle çok zoruma gidiyor ki halbuki bunu haketti babam ailesini bırakıp baskalarini sevmek tutmak başkaları için kendi çocuğunu üzmek dövmek bağırmak sövmek... Haketti ama işte benim de onun böyle öyle bir günde yapayalnız kalakalmasi çok zoruma gitti.
Daha da kötüsü sanki onlar olmadan (çünkü o taraftan pek başka akrabamız yok samimi) düğümü kinami yapamayacakmisim gibi sanki onlara muhtacmisim gibi bir his var içimde. Ezik miyim ben ezigim. Ezigim ben. En çok üzüldüğüm konuda gelin çıkarken evden yine onun yalnız kalacagini bilmek. Çünkü ipleri kopardım ben istememde. O öyle yine yapayalnız kalinca ben bu evden nasıl gelin çıkacağım kizlar. İçimde bir acı bir yandan merhamet bır yandan eziklik duygusu bir yandan yalnızlık
