Halkını kurtarmaya gelmiş süvarilerin sonları asla ne bir cenk meydanında ne de saray salonlarında sefa içinde bitmez. Hep (sansür)ce olur onların ölümü...
Ya bir ihanetin ardında,
ya da bir sehpanın ucunda.
Belki durup bir an yanı başından geçip gittikleri herhangi bir insanın gözbebeklerinin içindeki parıltıya bakabilseler, yüzündeki çizgilere işlenmiş acılara, dertlere bakabilseler...
Zamanı olmayanlar...
Zamansızlar...
Bir insanın çizgilerinden yüreğine giden yolu bulmak emek ister, ama böyle bir yol vardır da aynı zamanda... Zaaflarınla örülü, heyecanlarınla, tutkularınla, sevgilerinle bezelidir dört bir yanı....
Yaşam, insanın yüreğinde saklı bir umut değil mi?.. İşte o umuda at sürenler de bu ülke trajedisinin birer ürünüydüler. Yadırgamıyorum hiç, belki başka coğrafyaların düzlüklerinde at koştursalardı, o kadar trajik olmazdı sonları. Ama sonuçta insanın coğrafyasını da seçme şansı yok ki...
‘Ayrılıkları, ayrıntılar acıtır’. Soğuktan donmak üzeresin ve ateşe atıp da ısınabileceğin bir tek anıların kalmış geriye... İşte tüm kasveti ve albenisiyle çökerken üzerine yaşam, donarak ölmenin adıdır dostluk.
Bir gün, bir duvarın dibinde yapayalnız ağladığında, sırrını gözlerinin içine saklayabileceğin, acını gömebileceğin biri varsa...
Tanıdık, bildik bir coğrafyada saklı...
İleride bir gün belki çıkartabilme umuduyla...
Bazen acılarına da ihtiyacı olur insanın. İnsanın kendinden bir parçasını gömmesi ne demek bilir misiniz?..
O gözlere her baktığınızda, onu her andığınızda, gurbette yüreğini karalar bağlamış birinin ülkesine duyduğu özlemle, sevgiyle dolar yüreğiniz...
Bunun içindir o gözlerin karşısına her çıkışınızın çıkarsız, sorgusuz, sualsiz olması...
Peki ya bir gün dostluk terk ederse bizi, yaralı kalmaz mı kuşun kanadı o zaman?
Yaralı kuşlar uçabilir mi uzaklara ?