Üyenin birine "çalışmıyor, sürekli evde oluyor olsam ben de bakarım " demişsiniz, sonrasında da psikolog işe başla dedi gittim başladım iyi geldi diye bir cümle kurmuşsunuz.Eğer evde olduğunuzda, sorunsuz bebeğinize bakabiliyorsanız, şu şartlarda işi bırakın bence.Her şeyden önce siz anne olmayı özümsememişsiniz gibi geldi bana, bir an önce bitmesini istediğiniz bir eziyete dönüşmüş sanki annelik.Eşinizin yardım etmesi gerekiyor, o noktada haklısınız, ben de eşimle bunun çok mücadelesini verdim, ama o da yarım saat oynamak dışında ki o da yaparsa pek bir şey yaptı diyemem. küçük bebeğim doğduğunda büyük bebeğim daha iki yaşına bile girmemişti. Biliyorum bebek bakmak gerçekten zor olabiliyor ama siz sanki biraz abartmışsınız durumu.Kendinize bir çeki düzen verin bence, bebeğinizi hayatınızın bir parçası kabul edin, dokuz aylıkmış bebek, yanınızda oynarken işlerinizi yapabilirsiniz, kusursuz olmasına gerek yok her şeyin.Ekonomik durumunuz el vermiyormuş, yatılı bakıcı filan biraz abartmışsınız sanki.Biraz sakinleşir, yaşamaya başlarsanız inanın her şey yoluna girer.Eşinizin ayrılacağını filan da sanmıyorum bu arada. Gelir merak etmeyin.