Neden alışmaya çalışmıyorsunuz bebeğe ve yeni düzene?
Neden hep annem yada eşim gelsin yardım etsin kafasındasınız?
Annenizin huyu belli,70 yaşında tahammülsüz ,size katkısı,desteği olmayan biriymiş,neden ısrarla çağırıyorsunuz ki,size yardımı dokunmuyor üzerine bunca tartışıyorken?
Eşiniz destek olmalı,ona birşey diyemem ama beklentinizi minimumda tutmanız gerek,annenizi sevmiyor ısrarla annenizi çağırıyorsunuz yapmayın.
Benim kızım 5.5 yaşında şu an ama bebekken ne uykusu uykuydu,ne yemesi yemekti,öyle zor zamanlar geçirdim ki ikinciyi düşünemedim bile uzun süre,alıştım,olduğu gibi kabul ettim,kimseye minnet etmeden kendi başıma baktım bu yaşa getirdim. Başka çarem yoktu zaten. Her dakika annemi çağıramazdım yada işten yorgun gelen eşime al bebeğe bak diyemezdim.
Haftasonu destek istedim,izinliydi,dinlenmiş oluyordu nazım geçiyordu. Hafta içide yemeğini yiyip,duşunu alip biraz dinlenmesine müsade ettikten sonra veriyordum kızımı duşumu alıyordum,kahvemi içiyordum.
Gündüz kızım uyuyunca uyuyordum 1 saatte olsa. Tırnağın varsa kaşınırsın hesabı altından kalktım.
Sizde cidden artık alışmaya bakın,durumu kabullenmeye calışın.
Tabiki zorlanıyorsunuz eminim ama kim zorlanmıyor ki tek başına bebek büyütürken? Yaşınızda küçük değil,olgun bir yaştasınız. Kaldırabilirsiniz bu durumu.
Kimseye yaslanmak durumunda değilsiniz.
Maddi durumunuz bakıcı ve ev konusuna yetmiyormuş,eşiniz bunu yapamayacak belliki,dediğim gibi kabullenmekten başka yol yok.