- 22 Aralık 2018
- 2.998
- 2.643
- 53
- 35
- Konu Sahibi Melahatabla
-
- #1
Merhaba arkadaşlar
21 Şubat 2020 de bebegimi spinal sezeryan ile kucağıma aldım. Daha önceden konu açmıştım, sezeryandan korktuğumu söylemiştim. Normal doğum için çok çabaladım iki gün de suni sancı çektim ama olmadı. Hiç beklemediğim ve planlamadığım bir şekilde bir anda kendimi ameliyat olurken buldum. Korktuğum gibi degildi ama bu durum ve öncesi beni psikolojik olarak çok etkiledi.
Çünkü zaten hassas bir yapım var. Cocukluk döneminde, ergenlik döneminde ve bundan iki yıl önce depresyon atlattım. Şimdi de sanırım yine depresyona girmek üzereyim,ya da girdim, bilmiyorum.
Psikolojik destek almak istemiyorum. Çünkü maddi durum olarak yetemem. Devlette de yeterince vakit ayırmıyorlar ve bir işe yaramıyor. Daha öncekilerden tecrubem fazlasıyla oldugu için bunları söylüyorum.
Hislerime gelince. Zaten bende her zaman olan belli düşünceler ve hisler var. Bunlar bu dönemlerde alevlenip beni huzursuz ediyor. Mesela yaşamak ve ölmek bana çok anlamsız geliyor. Nasılsa öleceğimiz bir hayatı severek yaşamak anlamsız geliyor. Bir de kaygı bozukluğu var ki sormayın. Sürekli ileriki yaşlarda yapayalnız kalırım, sevdiklerime bir şey olur korkusu. Asıl sebebi ise bu hayatı yalnız çekmekten korkmam. Ha bazen oluyor bu düşüncelerde olmama ragmen hayata baglı ve mutlu olabiliyorum. Ama bir süre sonra yine dipteyim. Bu kez de lohusalık sebebiyle böyle olabilirim.
Bebegime bu hallerim sütten geçer mi diye de düşünüyorum sürekli. Annesi yüzünden depresif olmaz inşallah.
Bu arada doğum Hikayemi K Kuf bu arkadaş için yazacaktım ama zaten normal olmadı :)
Neyse diğer sorunum ise cok takıntılı bir anneyim. Ama hastanede doktorlar da dahil herkes bir şey söyleyip kafamı karıştırdı ve bu takıntılı tetiklediler.
Mesela bebegim ikinci gün çok agladı aç dediler mama verdiler hangi marka mama verdikleri aklıma takıldı ve dert ettim. Bebegim iki haftalık ve bunun beş günü, günde otuz CC mama verdim durmadığı için. Sanki onu zehirlendim gibi dert ediyorum. Ama vermeyince de durmamıştı. Meğer ağır geldiği için uyuyormuş hemen, aç olduğu için degil. Bunu da saglık ocağında söylediler. İyice vicdan yaptım. Mamayı tamamen kestim sütümü sağıyorum ve emerken yetmezse onu veriyorum. Doğru mu bilmiyorum.
Bebegim meger gaz nedeniyle huzursuz oluyormuş. Masaj, banyo ve Sab adında ilaçla rahatlatmaya çalışıyorum. Başka tavsiyede bulunmak isteyen varsa çok sevinirim. Sab zararlı mı bir de ona taktım tabi.
Bu süreçte sahiplendiğim kedim de öldü.
Her şey çok anlamsız geliyor ve hayata eşim, bebegim ve imanım nedeniyle tutunabiırum
Konum çorba farkındayım. Yazma becerim sıfır. Bunun için özür diliyorum.
Bu arada 2018 Üniversite mezunuyum. Boş kalmamak için kpss çalışıp atanmak istiyorum. Sizce iyi geli r mi? Baska ne yapabilirim? Bebekle??
21 Şubat 2020 de bebegimi spinal sezeryan ile kucağıma aldım. Daha önceden konu açmıştım, sezeryandan korktuğumu söylemiştim. Normal doğum için çok çabaladım iki gün de suni sancı çektim ama olmadı. Hiç beklemediğim ve planlamadığım bir şekilde bir anda kendimi ameliyat olurken buldum. Korktuğum gibi degildi ama bu durum ve öncesi beni psikolojik olarak çok etkiledi.
Çünkü zaten hassas bir yapım var. Cocukluk döneminde, ergenlik döneminde ve bundan iki yıl önce depresyon atlattım. Şimdi de sanırım yine depresyona girmek üzereyim,ya da girdim, bilmiyorum.
Psikolojik destek almak istemiyorum. Çünkü maddi durum olarak yetemem. Devlette de yeterince vakit ayırmıyorlar ve bir işe yaramıyor. Daha öncekilerden tecrubem fazlasıyla oldugu için bunları söylüyorum.
Hislerime gelince. Zaten bende her zaman olan belli düşünceler ve hisler var. Bunlar bu dönemlerde alevlenip beni huzursuz ediyor. Mesela yaşamak ve ölmek bana çok anlamsız geliyor. Nasılsa öleceğimiz bir hayatı severek yaşamak anlamsız geliyor. Bir de kaygı bozukluğu var ki sormayın. Sürekli ileriki yaşlarda yapayalnız kalırım, sevdiklerime bir şey olur korkusu. Asıl sebebi ise bu hayatı yalnız çekmekten korkmam. Ha bazen oluyor bu düşüncelerde olmama ragmen hayata baglı ve mutlu olabiliyorum. Ama bir süre sonra yine dipteyim. Bu kez de lohusalık sebebiyle böyle olabilirim.
Bebegime bu hallerim sütten geçer mi diye de düşünüyorum sürekli. Annesi yüzünden depresif olmaz inşallah.
Bu arada doğum Hikayemi K Kuf bu arkadaş için yazacaktım ama zaten normal olmadı :)
Neyse diğer sorunum ise cok takıntılı bir anneyim. Ama hastanede doktorlar da dahil herkes bir şey söyleyip kafamı karıştırdı ve bu takıntılı tetiklediler.
Mesela bebegim ikinci gün çok agladı aç dediler mama verdiler hangi marka mama verdikleri aklıma takıldı ve dert ettim. Bebegim iki haftalık ve bunun beş günü, günde otuz CC mama verdim durmadığı için. Sanki onu zehirlendim gibi dert ediyorum. Ama vermeyince de durmamıştı. Meğer ağır geldiği için uyuyormuş hemen, aç olduğu için degil. Bunu da saglık ocağında söylediler. İyice vicdan yaptım. Mamayı tamamen kestim sütümü sağıyorum ve emerken yetmezse onu veriyorum. Doğru mu bilmiyorum.
Bebegim meger gaz nedeniyle huzursuz oluyormuş. Masaj, banyo ve Sab adında ilaçla rahatlatmaya çalışıyorum. Başka tavsiyede bulunmak isteyen varsa çok sevinirim. Sab zararlı mı bir de ona taktım tabi.
Bu süreçte sahiplendiğim kedim de öldü.
Her şey çok anlamsız geliyor ve hayata eşim, bebegim ve imanım nedeniyle tutunabiırum
Konum çorba farkındayım. Yazma becerim sıfır. Bunun için özür diliyorum.
Bu arada 2018 Üniversite mezunuyum. Boş kalmamak için kpss çalışıp atanmak istiyorum. Sizce iyi geli r mi? Baska ne yapabilirim? Bebekle??
Son düzenleme: