- 1 Mayıs 2015
- 615
- 330
- 38
- Konu Sahibi prensesilya
- #1
Merhaba arkadaşlar...Çok vaktinizi almadan direk konuya geçeyim. 1 ay olmadı doğum yaptım evde yalnızım. Eşim çoğunlukla dışarıda arkadaşları ile akşamları. Sanki Dünya'da bebeğim ve ben yalnız kaldık. Normalde çalışıyorum memurum dogum iznindeyim. Dogum iznine çıktım 2 hafta dolmadan suyum geldi 5 gun hastanede tek basima kaldim. 34 haftalik iken doğum yaptım. 2 gün de öyle hastanede kaldım Dr çıkarmadı. Sonra eve geldim kayinvalidemin ben hastanede iken evimi temizlemek maksadı ile mutfak ve yatak odamı komple eşyaların yerini değiştirdiğini gördüm ve sinir krizleri geçirdim 10 gün sürdü bu. Sürekli ağladım çünkü aradığım hiçbir şey yerinde yoktu. Annem bile benim dolabımı karistirmamistir hiç. K.valide iç camasirlarim dahil herseyi allak bullak etmiş ve eşim niyeti iyiydi diyerek ona hak verdi her seferinde. K.validem ve annem evde iken dışarıdan yemek söylediğim oldu zaten sezeryan acısı bi yandan bu durum bi yandan çok çok üzüldüm...
O ağrılarım varken evi eski haline getirdim...ama onun dokunduğunu bildiğim yeri değişen ozel ic camasirlarimi kesip çöpe attim. Ben biraz ayaklaninca herkes evine gitti.
Yalnız kaldım..eşim ise başladı akşamları arkadaşları ile çoğunlukla...
Benim sorunum yalnizlik değil çok büyük bir sıkıntım var bebeğimi çok seviyorum ben anneyim bu 2.anneligim ama bazen mesela uzanıyorum bebeğime zarar verme düşüncesi geliyor kendi ağzımı kapatıyorum ne diyorum ne düşünüyorum diye. Kendimden korkuyorum...3 univ.diplomam var aklım başımda biliyorum ama delirdiğimi düşünmeye başladım.
Olayı anlatmamin sebebi bu olay basit gibi görünse de o kadar ağladım ki ilk 10 gün. Hala etkisi mi kaldı bende bilmiyorum. Psikolog mu psikiyatri mi nereye gitmem lazım bunun için.
Az çok emziriyorum ama ev işleri, diğer oğlumun uzun süren ödevleri, artık yemek yap diyen eşim, temizlik fln derken bazen sut sagmaya bile zamanım olmuyor mama veriyorum. Zaten sütüm ile doymuyor bugün de çok kustu, sutumun yaramadigini düşünüyorum.
Geceleri uykusuz geçiyor uykusuzluk kafamı mı karıştırıyor diye düşünüyorum. Uykusuzluktan bazen gözlerim yanıyor ve yolun başındayım şimdiden çok yorgun hissediyorum...
Bu zarar verme düşüncesini aklımdan nasil atabilirim desteksiz yapabilir miyim tam da yazamıyorum bunu yazarken bile utanıyorum böyle bisi nasıl düşünebiliyorum diye...ona sonra kendime zarar verme düşüncesi otomatik beynime geliyor engel olamiyorum. Bazen pencereden atlamak istiyorum. Rüyamda atlar miyim acaba , diyorum dün gece pencereyi bantlamayi düşündüm. Eşim bunları bilmiyor anlatsam da lohusa sendromu diye bisiyi kabul etmediği için anlayacağını düşünmüyorum. Artik bunlari düşünmek istemiyorum. uf beynim bana oyunlar oynuyor çok kötüyüm gerçekten... Belki de delirdim, hiç iyi hissetmiyorum kendimi. Ne Dr una gitmem lazım, ilk hamileligimde hiç olmadı böyle bisi çünkü ilk eşim gece kalkar uyuturdu beni. Bebege bakardı. Şu anki eşim çok iyi bi insan ama sabah işe gittiği için gece kalkamazmis. Tüm yükü üzerimde hissediyorum. Şu an bunu yazarken bile bebegim uyanıyor eşim dışarıda arkadaşları ile. Ben yine yalnızım.
Özetleyecektim biraz uzun oldu buraya kadar okuduysaniz helal edin hakkınızı...
O ağrılarım varken evi eski haline getirdim...ama onun dokunduğunu bildiğim yeri değişen ozel ic camasirlarimi kesip çöpe attim. Ben biraz ayaklaninca herkes evine gitti.
Yalnız kaldım..eşim ise başladı akşamları arkadaşları ile çoğunlukla...
Benim sorunum yalnizlik değil çok büyük bir sıkıntım var bebeğimi çok seviyorum ben anneyim bu 2.anneligim ama bazen mesela uzanıyorum bebeğime zarar verme düşüncesi geliyor kendi ağzımı kapatıyorum ne diyorum ne düşünüyorum diye. Kendimden korkuyorum...3 univ.diplomam var aklım başımda biliyorum ama delirdiğimi düşünmeye başladım.
Olayı anlatmamin sebebi bu olay basit gibi görünse de o kadar ağladım ki ilk 10 gün. Hala etkisi mi kaldı bende bilmiyorum. Psikolog mu psikiyatri mi nereye gitmem lazım bunun için.
Az çok emziriyorum ama ev işleri, diğer oğlumun uzun süren ödevleri, artık yemek yap diyen eşim, temizlik fln derken bazen sut sagmaya bile zamanım olmuyor mama veriyorum. Zaten sütüm ile doymuyor bugün de çok kustu, sutumun yaramadigini düşünüyorum.
Geceleri uykusuz geçiyor uykusuzluk kafamı mı karıştırıyor diye düşünüyorum. Uykusuzluktan bazen gözlerim yanıyor ve yolun başındayım şimdiden çok yorgun hissediyorum...
Bu zarar verme düşüncesini aklımdan nasil atabilirim desteksiz yapabilir miyim tam da yazamıyorum bunu yazarken bile utanıyorum böyle bisi nasıl düşünebiliyorum diye...ona sonra kendime zarar verme düşüncesi otomatik beynime geliyor engel olamiyorum. Bazen pencereden atlamak istiyorum. Rüyamda atlar miyim acaba , diyorum dün gece pencereyi bantlamayi düşündüm. Eşim bunları bilmiyor anlatsam da lohusa sendromu diye bisiyi kabul etmediği için anlayacağını düşünmüyorum. Artik bunlari düşünmek istemiyorum. uf beynim bana oyunlar oynuyor çok kötüyüm gerçekten... Belki de delirdim, hiç iyi hissetmiyorum kendimi. Ne Dr una gitmem lazım, ilk hamileligimde hiç olmadı böyle bisi çünkü ilk eşim gece kalkar uyuturdu beni. Bebege bakardı. Şu anki eşim çok iyi bi insan ama sabah işe gittiği için gece kalkamazmis. Tüm yükü üzerimde hissediyorum. Şu an bunu yazarken bile bebegim uyanıyor eşim dışarıda arkadaşları ile. Ben yine yalnızım.
Özetleyecektim biraz uzun oldu buraya kadar okuduysaniz helal edin hakkınızı...
çok düşkündüm ona..hamileligimin son dönemleri çok ağladım belki ondan erken geldi suyum çünkü 34 haftalik doğurdum. Kuran ve duaları ben de deneyeceğim yatmak istiyorum deli gibi uykum var ama yatmak istemiyorum çünkü uyanınca geliyor aklıma hep bu düşünceler. O kadar yorucu ki. Kalbim hopluyor düşünmekten korkar mı insan, ben korkuyorum. İnşallah dediğiniz gibi geçer. Kalbim yoruluyor artık...11 kilo verdim bi ay olmadı daha. Çok üzülüyorum bana dua edin , babanizin mekani cennet olsun inşallah, cumlemizinkinin...inşallah ben de bir gub gecti derim...sevgiler...
