Bizim kendi arabamızda koltuğu var. Abisi büyüdüğü için ona sadece kemer takıyorum, kızımda ototkoltuğunda oturur. Kp arabanın yan aynalarıı otomatik. Kapanmış, snra iyi parkedemediğini düşünüp binmiş kızım inmek istememiş. Aynaları neden açmadığım, ne olduğunu anlayamadım. Normalde dikkatlidir ve genç. Ama ne olursa olsun, onun o dalgınlığı bize pahalıya patlayabilir. Haklısınız.Konu sahibi arkadaş lütfen ulaşım araçlarında çocuğunuzun güvenli bir şekilde yolculuk yapmasını sağlayın.Bazi şeyler olduktan sonra geri dönüş olmuyor ne yazık ki.En başında kizinizin otokoltugunda kemerleri bağlı şekilde yolculuk yapmasını sağlayın.Su an en hareketli dönemi çocuğunuzun ...üstelik neyden zarar geleceğini de bilmiyor.K.V çocuk kendisine emanet olmasına rağmen maşallah iki dakika sabredememis arabanın park etmesini!Çocuğunuz uçurumdan dusmese bile camdan ve ya açılan kapıdan düşüp arabanın kendi tekeri altında kalabilirdi.Kayinpederiniz ucurumla yolu ayırt edemeyecek durumdaysa ise lütfen hiçbir şekilde aracına binmeyin sevdiklerinizi bindirmeyin.Kendisini de araba kullanmamaya ikna etmeye çalışın en azından göz doktoruna gitmesini sağlayın .
Belkide annenizin bu tutumu sayesinde olası gelebilecek birçok olaydan kurtulmuşsunuzdur. Keşke her anne böyle olsa. O kadar rahat insanlar varki. Parkta kendisi oturuyor, konuşmaya dalıyor, küçücük çocuklar düşe kalka kaymaya çalışıyor, bahçeye gönderiyor bırak yanına inmeyi, balkondan bi kere seslenmiyor.Benim annem paranoyagin alasiydi. Ben hic erkek kuzenlerin oldugu eve yatiya gidemedim, hic bir arkadasimin evine oturmaya gidemedim, disarda oynuyorsak camdan gorunecek yerlerde oynamazsak halimiz fenaydi, hic bir kursa da ortaojula gecene kadar gidemedim, evimize erkek kardesimin arkadaslarini kabul etmezdi, oyle erkek herhangi bir birey bizi kucagina oturtamazdi vs vs. 30 yil once annem bile boyleyse simdi daha korumaci olunmasi anormal bir durum degil.
Yani olabilir, annem cok dikkatliydi a calistigi icin her zaman yanimizda degildi tabi. O zamanlar cok kizardim ona, kuzenleri cok severdik cunku kardes gibi buyuyorduk neden kalmama izin vermiyor, ne sapik dusunceli diye. Sonradan anliyor tabi insan...Belkide annenizin bu tutumu sayesinde olası gelebilecek birçok olaydan kurtulmuşsunuzdur. Keşke her anne böyle olsa. O kadar rahat insanlar varki. Parkta kendisi oturuyor, konuşmaya dalıyor, küçücük çocuklar düşe kalka kaymaya çalışıyor, bahçeye gönderiyor bırak yanına inmeyi, balkondan bi kere seslenmiyor.
Sizin gibiyim ve paranoyak oldugumu düşünmüyorum. Doğurup sokağa salanlar fazla rahat.Merhabalar, kadınlar kulübünün bilgin kadınları. Uzun süredir sayfayı üyelik almadan takip ediyorum. Ama yorumlarınız, açtığınız konular sayesinde bir çok konuda farklı fikirlere sahip oldum. Bir konu hakkında birbirini tanımayan bi çok insanın nasıl hemfikir olup ortak noktada buluştuklarını, aynı zamanda da ne çok fikir ayrılığı var deyip konunun çeşitli yönlerine kulak verdim.. Ve dedimki bu kulüb de bende var olmalıyım. Ve belkide farkında bile olmadan yorumlarınızla bi çok insanın hayatına yön verdiniz. Mesela ben gibi:)
Arkadaşlar şimdi konuma gireyim. Benim son zamanlarda kendime dert edindiğim bir konu var. Allah bağışlasın iki tane evladım var. Oğlum 5,kızım 2,5 yaşında. Genel anlamda huzurlu ve sakin yapılardalar. Ama kızım biraz daha hareketli, meraklı. Ve şu son olaylarda cabası olmak üzere aşırı derecede endişeli, korkulu ve insanlara karşı çocuklarımla ilgili güvensizim. Herkesi potansiyel suçlu olma adayı olarak görmekteyim ne yazıkki. Acaba bişey olur mu? çocuklarıma bi zarar gelir mi? Onlarla ilgili art niyet besleyen insanlar var mı?
Bu düşünceleri atsam kafamdan bu defada düşerler mi? Kafalarını bi yere çarparlar mı? Araba çarpar mı? Kafamda sürekli deli gibi senaryolar üretiyorum. Biri bitse diğeri başlıyor Acaba büyüyünce arkadaş çevresi ne olacak? İyi bir annemiyim? Çocuklarıma ne kadar yetebiliyorm? Kaderci bi insanım. Herşeyin bir nedeni, olduysa bi sebebi vardır derim. Ama bu benim ihmalimden kaynaklanırsa diyede ödüm kopuyor.
En basitinden bi örnek vereyim, leylanın ölüm haberinin geldiği gün piknikteydik. Kpgil ve benim ailem. Haberden snra moralimiz çok bozuldu ve pikniği yarıda kestik. Dönüş yolunda çeşme vardı kp geçerken oraya uğrayalım elimizi yüzümüzü yıkar su içeriz dedi. Tamam dedik. Kızım bizimle gelmek istemedi babannesine yapıştı resmen normalde ne kadr ağlasada alırdım ama 10 dk bi mesafe olduğu için, kvye arka koltukta beraber oturun dedim. Çeşmenin olduğu yere geldik. Kv arabadan kızımı bırakıp inmiş, camlar açık. Kp arabayı park ediyordu. İki adım uzunluğunda bi uçurum vardı. Kp farketmedi. Kızım camdan sarkıyor, herkes çeşme başına gidiyor. Ve ben arabanın o uçuruma doğru gittiğini görüyor ama hiç tepki veremiyorum. Adeta lal oldum, kardeşim farketti kpe seslendi, hemen fren yaptı. Arabanın çıkardığı o tekerlek sesiyle kendime geldim. Leyla yı duyduğumda içime akan göz yaşlarım bir bir kızıma doğru koşarken döküldü. Ya durmasaydı küçük bi mesafeydi araba sadece yan yatardı ama kızım camdan sarkıyordu camın altında kalabilir, fırlayabilirdi. Kızımı kucağıma aldım benim ağlamamdan oda etkilendi öyle bi sarıldıkki. Etrafta olayı görmeyen, hislerimi anlamayan bi dolu şaşkın gözler. Ya bi daha sarılamasaydım, öpemeseydim. Kendime yeni yeni geliyorum inanın. Sizce her anne böylemi, yoksa ben paranoyak mıyım? İnanın psikolojik destek almayı bile düşünüyorum. Ne olur benimle fikirlerinizi kırıcı olmdan paylaşırm ıısınız? uzun oldu, kusura bakmayın.
Merhaba, Allah dünyadaki tüm çocukları korusun. O el kadar çocuklara zarar verenleri Allaha havale ediyoruz...Merhabalar, kadınlar kulübünün bilgin kadınları. Uzun süredir sayfayı üyelik almadan takip ediyorum. Ama yorumlarınız, açtığınız konular sayesinde bir çok konuda farklı fikirlere sahip oldum. Bir konu hakkında birbirini tanımayan bi çok insanın nasıl hemfikir olup ortak noktada buluştuklarını, aynı zamanda da ne çok fikir ayrılığı var deyip konunun çeşitli yönlerine kulak verdim.. Ve dedimki bu kulüb de bende var olmalıyım. Ve belkide farkında bile olmadan yorumlarınızla bi çok insanın hayatına yön verdiniz. Mesela ben gibi:)
Arkadaşlar şimdi konuma gireyim. Benim son zamanlarda kendime dert edindiğim bir konu var. Allah bağışlasın iki tane evladım var. Oğlum 5,kızım 2,5 yaşında. Genel anlamda huzurlu ve sakin yapılardalar. Ama kızım biraz daha hareketli, meraklı. Ve şu son olaylarda cabası olmak üzere aşırı derecede endişeli, korkulu ve insanlara karşı çocuklarımla ilgili güvensizim. Herkesi potansiyel suçlu olma adayı olarak görmekteyim ne yazıkki. Acaba bişey olur mu? çocuklarıma bi zarar gelir mi? Onlarla ilgili art niyet besleyen insanlar var mı?
Bu düşünceleri atsam kafamdan bu defada düşerler mi? Kafalarını bi yere çarparlar mı? Araba çarpar mı? Kafamda sürekli deli gibi senaryolar üretiyorum. Biri bitse diğeri başlıyor Acaba büyüyünce arkadaş çevresi ne olacak? İyi bir annemiyim? Çocuklarıma ne kadar yetebiliyorm? Kaderci bi insanım. Herşeyin bir nedeni, olduysa bi sebebi vardır derim. Ama bu benim ihmalimden kaynaklanırsa diyede ödüm kopuyor.
En basitinden bi örnek vereyim, leylanın ölüm haberinin geldiği gün piknikteydik. Kpgil ve benim ailem. Haberden snra moralimiz çok bozuldu ve pikniği yarıda kestik. Dönüş yolunda çeşme vardı kp geçerken oraya uğrayalım elimizi yüzümüzü yıkar su içeriz dedi. Tamam dedik. Kızım bizimle gelmek istemedi babannesine yapıştı resmen normalde ne kadr ağlasada alırdım ama 10 dk bi mesafe olduğu için, kvye arka koltukta beraber oturun dedim. Çeşmenin olduğu yere geldik. Kv arabadan kızımı bırakıp inmiş, camlar açık. Kp arabayı park ediyordu. İki adım uzunluğunda bi uçurum vardı. Kp farketmedi. Kızım camdan sarkıyor, herkes çeşme başına gidiyor. Ve ben arabanın o uçuruma doğru gittiğini görüyor ama hiç tepki veremiyorum. Adeta lal oldum, kardeşim farketti kpe seslendi, hemen fren yaptı. Arabanın çıkardığı o tekerlek sesiyle kendime geldim. Leyla yı duyduğumda içime akan göz yaşlarım bir bir kızıma doğru koşarken döküldü. Ya durmasaydı küçük bi mesafeydi araba sadece yan yatardı ama kızım camdan sarkıyordu camın altında kalabilir, fırlayabilirdi. Kızımı kucağıma aldım benim ağlamamdan oda etkilendi öyle bi sarıldıkki. Etrafta olayı görmeyen, hislerimi anlamayan bi dolu şaşkın gözler. Ya bi daha sarılamasaydım, öpemeseydim. Kendime yeni yeni geliyorum inanın. Sizce her anne böylemi, yoksa ben paranoyak mıyım? İnanın psikolojik destek almayı bile düşünüyorum. Ne olur benimle fikirlerinizi kırıcı olmdan paylaşırm ıısınız? uzun oldu, kusura bakmayın.
Aslında bende sizin gibi düşünüyorum. Kısa mesafe olduğu için, izin verdim. Ama pişmanlık duydum. İçim de zaten hiç rahat etmemişti.Allah korusun tüm evlatları.
Endişelerinizde haklısınız.
Annelik zaten kalbin dışarda atması demek,bir de böyle üzücü şeyler duydukça paranoya iki katına çıkıyor,çıksın da.
Ben aynı yere gitsek de çocuklarımla aynı arabada gitmeyi kural koydum kendime.
Dedelerine veya annemlere güvenmediğimden değil ama insanlık hali başımıza ne gelirse bizim arabamızda gelsin,Allah muhafaza kaza da yapsak birlikte olalım.
Anlatabildim değil mi.
Benim yanımda yolculuk etmelerini isterim her zaman.
Siz de öyle yapın
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?