- 4 Temmuz 2018
- 837
- 1.535
- 33
Merhabalar, kadınlar kulübünün bilgin kadınları. Uzun süredir sayfayı üyelik almadan takip ediyorum. Ama yorumlarınız, açtığınız konular sayesinde bir çok konuda farklı fikirlere sahip oldum. Bir konu hakkında birbirini tanımayan bi çok insanın nasıl hemfikir olup ortak noktada buluştuklarını, aynı zamanda da ne çok fikir ayrılığı var deyip konunun çeşitli yönlerine kulak verdim.. Ve dedimki bu kulüb de bende var olmalıyım. Ve belkide farkında bile olmadan yorumlarınızla bi çok insanın hayatına yön verdiniz. Mesela ben gibi:)
Arkadaşlar şimdi konuma gireyim. Benim son zamanlarda kendime dert edindiğim bir konu var. Allah bağışlasın iki tane evladım var. Oğlum 5,kızım 2,5 yaşında. Genel anlamda huzurlu ve sakin yapılardalar. Ama kızım biraz daha hareketli, meraklı. Ve şu son olaylarda cabası olmak üzere aşırı derecede endişeli, korkulu ve insanlara karşı çocuklarımla ilgili güvensizim. Herkesi potansiyel suçlu olma adayı olarak görmekteyim ne yazıkki. Acaba bişey olur mu? çocuklarıma bi zarar gelir mi? Onlarla ilgili art niyet besleyen insanlar var mı?
Bu düşünceleri atsam kafamdan bu defada düşerler mi? Kafalarını bi yere çarparlar mı? Araba çarpar mı? Kafamda sürekli deli gibi senaryolar üretiyorum. Biri bitse diğeri başlıyor Acaba büyüyünce arkadaş çevresi ne olacak? İyi bir annemiyim? Çocuklarıma ne kadar yetebiliyorm? Kaderci bi insanım. Herşeyin bir nedeni, olduysa bi sebebi vardır derim. Ama bu benim ihmalimden kaynaklanırsa diyede ödüm kopuyor.
En basitinden bi örnek vereyim, leylanın ölüm haberinin geldiği gün piknikteydik. Kpgil ve benim ailem. Haberden snra moralimiz çok bozuldu ve pikniği yarıda kestik. Dönüş yolunda çeşme vardı kp geçerken oraya uğrayalım elimizi yüzümüzü yıkar su içeriz dedi. Tamam dedik. Kızım bizimle gelmek istemedi babannesine yapıştı resmen normalde ne kadr ağlasada alırdım ama 10 dk bi mesafe olduğu için, kvye arka koltukta beraber oturun dedim. Çeşmenin olduğu yere geldik. Kv arabadan kızımı bırakıp inmiş, camlar açık. Kp arabayı park ediyordu. İki adım uzunluğunda bi uçurum vardı. Kp farketmedi. Kızım camdan sarkıyor, herkes çeşme başına gidiyor. Ve ben arabanın o uçuruma doğru gittiğini görüyor ama hiç tepki veremiyorum. Adeta lal oldum, kardeşim farketti kpe seslendi, hemen fren yaptı. Arabanın çıkardığı o tekerlek sesiyle kendime geldim. Leyla yı duyduğumda içime akan göz yaşlarım bir bir kızıma doğru koşarken döküldü. Ya durmasaydı küçük bi mesafeydi araba sadece yan yatardı ama kızım camdan sarkıyordu camın altında kalabilir, fırlayabilirdi. Kızımı kucağıma aldım benim ağlamamdan oda etkilendi öyle bi sarıldıkki. Etrafta olayı görmeyen, hislerimi anlamayan bi dolu şaşkın gözler. Ya bi daha sarılamasaydım, öpemeseydim. Kendime yeni yeni geliyorum inanın. Sizce her anne böylemi, yoksa ben paranoyak mıyım? İnanın psikolojik destek almayı bile düşünüyorum. Ne olur benimle fikirlerinizi kırıcı olmdan paylaşırm ıısınız? uzun oldu, kusura bakmayın.
Arkadaşlar şimdi konuma gireyim. Benim son zamanlarda kendime dert edindiğim bir konu var. Allah bağışlasın iki tane evladım var. Oğlum 5,kızım 2,5 yaşında. Genel anlamda huzurlu ve sakin yapılardalar. Ama kızım biraz daha hareketli, meraklı. Ve şu son olaylarda cabası olmak üzere aşırı derecede endişeli, korkulu ve insanlara karşı çocuklarımla ilgili güvensizim. Herkesi potansiyel suçlu olma adayı olarak görmekteyim ne yazıkki. Acaba bişey olur mu? çocuklarıma bi zarar gelir mi? Onlarla ilgili art niyet besleyen insanlar var mı?
Bu düşünceleri atsam kafamdan bu defada düşerler mi? Kafalarını bi yere çarparlar mı? Araba çarpar mı? Kafamda sürekli deli gibi senaryolar üretiyorum. Biri bitse diğeri başlıyor Acaba büyüyünce arkadaş çevresi ne olacak? İyi bir annemiyim? Çocuklarıma ne kadar yetebiliyorm? Kaderci bi insanım. Herşeyin bir nedeni, olduysa bi sebebi vardır derim. Ama bu benim ihmalimden kaynaklanırsa diyede ödüm kopuyor.
En basitinden bi örnek vereyim, leylanın ölüm haberinin geldiği gün piknikteydik. Kpgil ve benim ailem. Haberden snra moralimiz çok bozuldu ve pikniği yarıda kestik. Dönüş yolunda çeşme vardı kp geçerken oraya uğrayalım elimizi yüzümüzü yıkar su içeriz dedi. Tamam dedik. Kızım bizimle gelmek istemedi babannesine yapıştı resmen normalde ne kadr ağlasada alırdım ama 10 dk bi mesafe olduğu için, kvye arka koltukta beraber oturun dedim. Çeşmenin olduğu yere geldik. Kv arabadan kızımı bırakıp inmiş, camlar açık. Kp arabayı park ediyordu. İki adım uzunluğunda bi uçurum vardı. Kp farketmedi. Kızım camdan sarkıyor, herkes çeşme başına gidiyor. Ve ben arabanın o uçuruma doğru gittiğini görüyor ama hiç tepki veremiyorum. Adeta lal oldum, kardeşim farketti kpe seslendi, hemen fren yaptı. Arabanın çıkardığı o tekerlek sesiyle kendime geldim. Leyla yı duyduğumda içime akan göz yaşlarım bir bir kızıma doğru koşarken döküldü. Ya durmasaydı küçük bi mesafeydi araba sadece yan yatardı ama kızım camdan sarkıyordu camın altında kalabilir, fırlayabilirdi. Kızımı kucağıma aldım benim ağlamamdan oda etkilendi öyle bi sarıldıkki. Etrafta olayı görmeyen, hislerimi anlamayan bi dolu şaşkın gözler. Ya bi daha sarılamasaydım, öpemeseydim. Kendime yeni yeni geliyorum inanın. Sizce her anne böylemi, yoksa ben paranoyak mıyım? İnanın psikolojik destek almayı bile düşünüyorum. Ne olur benimle fikirlerinizi kırıcı olmdan paylaşırm ıısınız? uzun oldu, kusura bakmayın.
