Merhaba,
Herkese iyi pazarlar.
Hemen konuya girmek istiyorum. Yaklaşık 9 ay önce 1 yıllık ilişkimi bitirdim. Sebebi destek görmek istediğim bir zamanda yeterince yanımda olmamasıydı. Farklı şehirlerdeydik ve korona sebebiyle uzun süre görüşemedik. Görüştüğümüzde de eskisi gibi değildik.
İlişkimiz çok güzel başlamıştı ama son 1 ayımızda Çok tartışmıştık uzakkaştık haliyle birbirimizden ve toparlayamadık, görmezden gelindim, ağladım, umursanmadım. Ayrılacak cesareti o dönemde gösteremedim.
Derken daha fazla dayanamadım, ayrıldım.
Ayrıldıktan sonra zaman zaman kısa sohbetlerimiz oldu. 2 kere görüştük, son görüştüğümüzde korona bitince her şeyin eskisi gibi olacağını söyledi (?)
İlişki boyunca çok fazla gelecekten ve evlilikten konuştuk, plan yaptık. Hep aklıma o konuştuklarımız geliyor. Ayrıldıktan sonra kendimi tam toparlayamadım. Bu arada depresyon tedavisi de görüyorum.
Geçen ay hayatında birisi olduğunu öğrendim. Kendimi vazgeçilmiş, unutulmuş, ezik bir insan gibi hissediyorum. Kendi değerimi bilmediğim için hep küçümsüyorum kendimi. Sevgiler bitebilir kabullen artık diyorum ama inandıramıyorum kendimi. Güçsüz, keyifsiz, kendimi hiç bir mutluluğa yakıştıramıyorum son zamanlarda. Yeterince de duygusalım tabiki de.
Üzerinden zaman da geçtiği için hep iyi anıları hatırlıyorum, kendini kötü hissettiğim, değersiz hissettirildiğim zamanlar resmen aklımdan çıkıyor.
Ben artık hayatımdan birisi çıktığında dünyanın sonuymuş gibi hissetmek istemiyorum. Güçlü olmak, kendimi sevmek, kendime güvenmek istiyorum. Ağlamak istemiyorum artık. Dimdik, sapasağlam olmak istiyorum.
Nasıl yapacağım? Mutluluğum kimsenin varlığıyla olmasın artık.
Yapabilen var mı?
Dertleşelim mi biraz?