- 17 Ekim 2023
- 72
- 22
- 27
- Konu Sahibi electronica
- #1
Merhabalar yine uzun olacak fakat siteyi kullanmaya başladığımdan beri çok farklı bakış açıları kattı bana sizlerle durumumu paylaşmak fikirlerinizi almak istiyorum o yüzden.
Önceki konumda nişanlımla problemleri paylaşmıştım, ilişkimizde ve evlilik sürecimizde olan devasa manevi problemler vardı. 4 aydır iletişim kurmaya çalışmama rağmen "mış gibi" yapıyordu. Herşeyi farklı açıdan yorumlayan, olaylarda ve tartışmalarda yetişkin gibi geri dönüşler alamadığım, düzeltmek istiyor gibi yapıp tabiri caizse sistemi kandıran bana olan iletişim yollarını kendi bile farkına varmayarak kapatan birisiydi. En son duygusal olarak çok farklı yerlerde olduğumuza karar verip ayrılma kararı aldım 2 hafta oluyor. Çünkü hangi birini değiştirecektim?
1,5 yıldır nişanlı ve yakın zamanda evleneceğimiz olan eve geçmeme, ailemin şehir dışında olmasına, burada mevcutta bir işim olmasına rağmen tüm düzenimi bozmayı göze alıp kararlı şekilde olamayağımızı anlattım. Aylırısak onun hayatında birşey değişmiyor bu arada hayalindeki işe yakın zamanda kavuştu, ailesi bu şehirde yaşıyor bana göre ayarlanan durumlar yok yani benim hayatımın aksine.
Bu olay sonrasında aylardır kıramadığım duvarı biraz kırıldı. Kendisiyle ilgili sorunları, bazen kendini bile kandırdığını, hatalarını gerçekten anladı gibi (önceden anlamış gibi yapıyordu ama öyle hissetmiyordum) Duygusal olgunluğa ulaşmadığını, hayatı boyunca hata yapıp onu toparlamasına müsade edilmediğini aşırı kollanarak büyüdüğünü bunun zararını, hayatı benimle öğreniyor olduğunu ve tüm büyük hataları düzelteceğini ama bunun temel kişiliğinde bir bozukluk olduğunu kabul ettiğinden zaman alacağını, iyi psikologlarla görüşeceğini ve artık tek odak noktası ve hayatının ben olacağını ilerdeki ailemiz olacağını, benimle bir takım olacağını bunları farkettiğini ağlayarak söyledi. Çabalayacağım biz herşeyi beraber yaptık sensiz hayat düşünemiyorum, birimiz ölse diğerimiz bunu bilmicek mi hiç yani diye şeyler söyledi bende gerçekten biraz farkettiğini düşünüp hemen olmasa da tamam dedim. Blöf olarak ayrılmadım bu arada. Ama sanki bu ayrılma şoku etkisi kısa sürdü gibi.
Gelin görünkü, ben aylardır çabalıyorum bunları anlatmaya çalışarak, çift terapisine bile gittik 2 ay boyunca ve orda bile duvarı kırılmamıştı. Ama düzeliyoruz zannederek çabalamaya devam ediyordum. Sonra baktım ki elde var 0. Yine aynı şeyin olmasından "mış gibi" yapmasından korkuyorum. Tam benim gerçekten vazgeçtiğim zamanda farkettiğini söylüyor. Bu yüzden hemen eskisi gibi olamıyorum ve gerçek büyük adımlar bekliyorum hızlıca. Ve iyi davranıyor o günden beri zaten kavgayı tartısmayı sevmeyen hep güllük gülistanlık takılalım mottosunda biri. Ama sorun biraz da tartışamamız bundan kaçmasıydı. Şuan yine bekliyorum ki gerçekten farkettiyse gün içinde bişeyler aklını kurcalar, bişeylere takılır. Benle konuşmak ister, sorgular. Fakat çabasını öpüp koklayarak, sarılarak, normal sohbet ederek göstermeye çalışıyor, bireysel terapilere de gittikçe zamanla aşacağına inanıyor. Evet bir anda olmaz adamın sadece ilişkiyle değil kendiyle bile ilgili şeyleri düzeltmek. Duygusal hissizlik yaşadığını düşünüyor psikolojik hastalık olarak, benim tüm 4 aylık çabamda duyguların eksikliğinden boşa gidiyor zaten bunu ben de farketmiştim son aşamada. Ben duygusal paylaşım yok diyorum ben konuşmadıkça içsel şeyleri yine konusmuyor. Ve en önemlisi aklını gerçekten meşgul ediyor mu birşeyler bunu bilemiyorum. Etmiyorsa zaten çaba yoktur. Ve bu süreçte canım cicim olalım sevgiyle aşabiliriz diye düşünüyor. Ama ben kalbimi yine tamamen ona açmak için fazla yorgunum. Gerçek birşeyler görmeden düzelemem, bu sefer ben değişmeye çalışıyorum sen durumu kötüleştiriyorsun gibi oluyor. Şuan aynı evde yaşıyoruz ve sex bekliyor mesela. Ama çözülmeyen birsürü duygusal manevi şey varken benim içim atmıyor içimden gelmiyor, bunu da söylememe rağmen o düzelmeye çalışırken ben onu sexle cezalandırıyormuşum gibi tavırlara giriyor.
Adama kendi hastalığını farkettirdik eyvallah da ben de psikolojik hasta olucam artık şu durumlarla cebelleşicem diye ben beni kaybettim. Durumları önceki konumda bahsetmiştim biraz uzun uzun yazmayayım tekrar.
Ne şekilde ne yaklaşımla nasıl hayatıma devam edecem bilmiyorum yani. Sakince bekleyeyim diyorum ama sakince bekleyemiyorum büyük bişeyler olsun hadi göstersin diye içim içimi yiyo. Ama gerçekten bir anda olamayacağının da farkındayım. Ama ya yine anlamamışsa aslında büyük bir değişim zaten olmayacak, uyuyup o durumu göremez hale gelmek de istemiyorum. Gün içinde normal vakit geçiriyoruz kötü değiliz iyi vakit geçirmeye çalışıyoruz ama ister istemez kalbimi tam açamıyorum artık onda birşeyler görmedikçe ve bunu farkedince ben daha da zorlaştırıyormuşum işi gibi alıngan pasif agresif surat ifadeleri sergiliyor. Napcamı şaşırdım. Ayrıldığım ve onun aydınlanma yaşadığı zaman, en azından 1 hafta olsun görüşmeyelim dediğin gibi bir aydınlanmadaysan kendi basına düşün, ben de kendim kalayım biraz kafamızı toparlayalım dedim. Ama bırakmadı beni görmek istedi sürekli. Bu 1 hafta ayrı kalma düşüncemi uygulayamadık. Keşke uyguyabilseydik suan yine başa dönmekten korkuyorum.
Belki de anlatamadım bilmiyorum ama bana önerileriniz var mı?
Önceki konumda nişanlımla problemleri paylaşmıştım, ilişkimizde ve evlilik sürecimizde olan devasa manevi problemler vardı. 4 aydır iletişim kurmaya çalışmama rağmen "mış gibi" yapıyordu. Herşeyi farklı açıdan yorumlayan, olaylarda ve tartışmalarda yetişkin gibi geri dönüşler alamadığım, düzeltmek istiyor gibi yapıp tabiri caizse sistemi kandıran bana olan iletişim yollarını kendi bile farkına varmayarak kapatan birisiydi. En son duygusal olarak çok farklı yerlerde olduğumuza karar verip ayrılma kararı aldım 2 hafta oluyor. Çünkü hangi birini değiştirecektim?
1,5 yıldır nişanlı ve yakın zamanda evleneceğimiz olan eve geçmeme, ailemin şehir dışında olmasına, burada mevcutta bir işim olmasına rağmen tüm düzenimi bozmayı göze alıp kararlı şekilde olamayağımızı anlattım. Aylırısak onun hayatında birşey değişmiyor bu arada hayalindeki işe yakın zamanda kavuştu, ailesi bu şehirde yaşıyor bana göre ayarlanan durumlar yok yani benim hayatımın aksine.
Bu olay sonrasında aylardır kıramadığım duvarı biraz kırıldı. Kendisiyle ilgili sorunları, bazen kendini bile kandırdığını, hatalarını gerçekten anladı gibi (önceden anlamış gibi yapıyordu ama öyle hissetmiyordum) Duygusal olgunluğa ulaşmadığını, hayatı boyunca hata yapıp onu toparlamasına müsade edilmediğini aşırı kollanarak büyüdüğünü bunun zararını, hayatı benimle öğreniyor olduğunu ve tüm büyük hataları düzelteceğini ama bunun temel kişiliğinde bir bozukluk olduğunu kabul ettiğinden zaman alacağını, iyi psikologlarla görüşeceğini ve artık tek odak noktası ve hayatının ben olacağını ilerdeki ailemiz olacağını, benimle bir takım olacağını bunları farkettiğini ağlayarak söyledi. Çabalayacağım biz herşeyi beraber yaptık sensiz hayat düşünemiyorum, birimiz ölse diğerimiz bunu bilmicek mi hiç yani diye şeyler söyledi bende gerçekten biraz farkettiğini düşünüp hemen olmasa da tamam dedim. Blöf olarak ayrılmadım bu arada. Ama sanki bu ayrılma şoku etkisi kısa sürdü gibi.
Gelin görünkü, ben aylardır çabalıyorum bunları anlatmaya çalışarak, çift terapisine bile gittik 2 ay boyunca ve orda bile duvarı kırılmamıştı. Ama düzeliyoruz zannederek çabalamaya devam ediyordum. Sonra baktım ki elde var 0. Yine aynı şeyin olmasından "mış gibi" yapmasından korkuyorum. Tam benim gerçekten vazgeçtiğim zamanda farkettiğini söylüyor. Bu yüzden hemen eskisi gibi olamıyorum ve gerçek büyük adımlar bekliyorum hızlıca. Ve iyi davranıyor o günden beri zaten kavgayı tartısmayı sevmeyen hep güllük gülistanlık takılalım mottosunda biri. Ama sorun biraz da tartışamamız bundan kaçmasıydı. Şuan yine bekliyorum ki gerçekten farkettiyse gün içinde bişeyler aklını kurcalar, bişeylere takılır. Benle konuşmak ister, sorgular. Fakat çabasını öpüp koklayarak, sarılarak, normal sohbet ederek göstermeye çalışıyor, bireysel terapilere de gittikçe zamanla aşacağına inanıyor. Evet bir anda olmaz adamın sadece ilişkiyle değil kendiyle bile ilgili şeyleri düzeltmek. Duygusal hissizlik yaşadığını düşünüyor psikolojik hastalık olarak, benim tüm 4 aylık çabamda duyguların eksikliğinden boşa gidiyor zaten bunu ben de farketmiştim son aşamada. Ben duygusal paylaşım yok diyorum ben konuşmadıkça içsel şeyleri yine konusmuyor. Ve en önemlisi aklını gerçekten meşgul ediyor mu birşeyler bunu bilemiyorum. Etmiyorsa zaten çaba yoktur. Ve bu süreçte canım cicim olalım sevgiyle aşabiliriz diye düşünüyor. Ama ben kalbimi yine tamamen ona açmak için fazla yorgunum. Gerçek birşeyler görmeden düzelemem, bu sefer ben değişmeye çalışıyorum sen durumu kötüleştiriyorsun gibi oluyor. Şuan aynı evde yaşıyoruz ve sex bekliyor mesela. Ama çözülmeyen birsürü duygusal manevi şey varken benim içim atmıyor içimden gelmiyor, bunu da söylememe rağmen o düzelmeye çalışırken ben onu sexle cezalandırıyormuşum gibi tavırlara giriyor.
Adama kendi hastalığını farkettirdik eyvallah da ben de psikolojik hasta olucam artık şu durumlarla cebelleşicem diye ben beni kaybettim. Durumları önceki konumda bahsetmiştim biraz uzun uzun yazmayayım tekrar.
Ne şekilde ne yaklaşımla nasıl hayatıma devam edecem bilmiyorum yani. Sakince bekleyeyim diyorum ama sakince bekleyemiyorum büyük bişeyler olsun hadi göstersin diye içim içimi yiyo. Ama gerçekten bir anda olamayacağının da farkındayım. Ama ya yine anlamamışsa aslında büyük bir değişim zaten olmayacak, uyuyup o durumu göremez hale gelmek de istemiyorum. Gün içinde normal vakit geçiriyoruz kötü değiliz iyi vakit geçirmeye çalışıyoruz ama ister istemez kalbimi tam açamıyorum artık onda birşeyler görmedikçe ve bunu farkedince ben daha da zorlaştırıyormuşum işi gibi alıngan pasif agresif surat ifadeleri sergiliyor. Napcamı şaşırdım. Ayrıldığım ve onun aydınlanma yaşadığı zaman, en azından 1 hafta olsun görüşmeyelim dediğin gibi bir aydınlanmadaysan kendi basına düşün, ben de kendim kalayım biraz kafamızı toparlayalım dedim. Ama bırakmadı beni görmek istedi sürekli. Bu 1 hafta ayrı kalma düşüncemi uygulayamadık. Keşke uyguyabilseydik suan yine başa dönmekten korkuyorum.
Belki de anlatamadım bilmiyorum ama bana önerileriniz var mı?
Son düzenleme:
