- 24 Şubat 2014
- 12.534
- 23.227
- 348
Senelerdir açık açık evlat ayrımı yapılarak büyüdüm , kendimi bildim bileli ben evin ikinci sınıf insanıyım abim evin gözde çocuğu.. Bu ayrım bu bayrama kadar böyle canımı acıtmamıştı...
Çocukluktan beri yapılanları anlatmam çok uzun sürecek ama en basiti abim dersaneye gönderildi , ben gönderilmedim , abim tatillere giderdi ben bütün yaz evde kalırdım , abime benim 3 katım harçlık verilirdi bana ya okula otobüsle gidecek yada öğle arası yemek alacak para verilirdi, geç kalkıp otobüse binmem gereken durumda okulda yemek alacak para olmazdı cebimde.
Gelelim bugünlere Babamgilin 2 evi var. Ben ünide öğrenci idim abim evleniyor diye evin kirasını abime vermeye başladılar , haberim bile olmadı. Abim evlenirken abime kredi çekildi eşyaları alındı , ihtiyaçları karşılandı. Ben evlenirken hiçbir aşamada tek harcama yapmadı ne benim ailem ne eşimin ailesi. Bunalıp babama "kimse yardım etmeyecek mi bana ? neye yetişeceğimi şaşırdım artık" dediğimde "hazırlığın yoksa evlilik işini ertele" dedi, gittim kredi çektim eşimle düğünümü De kimseden yardım almadan tek başımıza yaptık. Ayrıca babamın elinde bir araba parası kadar birikimi vardı , onu da komple abime "borç " verdiğini yeni öğrendim.
Bizim maddi duruma gelince , çok şükür evimize giren meblağ iyi idi , hem ev taksidi ödeyip hem de hemen hiçbir şeyden kısmadan yaşadık. Derken batıya tayin olduk , ben bir ay maaş alamadım , Yen'i iş yerine başladım ve oldukça yüklü miktar harcama yapmak zorunda kaldım iş yerine , buraya taşınır taşınmaz tüp bebek tedavisine başladık (çok şükür sonuç olumlu oldu ama 10 bin kadar da oraya gitti) artı taşınma masrafları , Yen'i eve depozito , kira zaten 3 kat arttı derken baya baya dibe girdik. Yaptırdığımız ev henüz bitmedi , ödemeleri de devam ediyor , benim maaş da burda azaldı neredeyse yarı yarıya. Bugüne kadar da aileme bir kere yansıtmadım maddi durumumuzu üzülmesinler diye (şimdi gülüyorum bu saflığıma)
Bayramda konusu açıldı nerden açıldıysa babamla konuşurken "bebek olunca ücretsiz izne ayrılacağım , evin taksidi bitiyor ama dolabını falan yaptırmaya yetmiyor , yaptırabilse idik hiç değilse kiraya verirdik, ben ücretsiz izne ayrıldığımda kira bizi biraz rahatlatırdı" dedim. Hani niye söyledim onu da bilmiyorum.... babam "ücretsiz izne ayrılma , başka çözüm bulmaya çalışın " dedi. "Senelerdir bu bebeği bekliyoruz , ücretli iznim bittiğinde bebek 3 aylık oluyor , kimseyi tanımam etmem kime bırakıcam minnacık bebeği" dedim "sen bilirsin sıkışacak olan sizsiniz ister çalış ister çalışma " dedi.... ya kızlar nasıl koydu bu söz , nasıl içim acıdı ya....
En son patlama noktam da babamlarla yemeğe gittik , o sırada abimin eşi aradı , babam bir panikle "sakın bir arada olduğumuzu söyleme" dediki.. niye ki neyi giZliyoruz dedim ama telefon çaldığı için de açıp dışardayız eşimle falan lafı geçiştirip babamın istediği gibi gizledim birlikte yemekte olduğumuzu. Yahu be adam Senelerdir ayan beyan her türlü yardımı iyiliği yapıyorsun onlara , benden hiçbirşeyi gizleme ihtiyacı hissetmeden! Şimdi bir kıytırık yemeğe gitmişiz ayın yılın başı bunun neyini gizliyorsun? Gelinini üzeceksin diye düşündüğünün binde biri kadar kızını üzer misin diye neden düşünmedin?????
Son gündü o gün ayrıldık memleketten. O gece hıçkıra hıçkıra ağlayarak uyandım zaten , bu kadar da olmaz ama diye... eşime anlattım , zaten hep ayrım yapılıyordu sen hiç farketmedin mi bugüne kadar ki bundan bu kadar etkilendin dedi..
Sakinleşmeye çalıştım , kimsenin kalbi kırılmasın diye 3/5 gün kimseye belli etmedim. Sonunda baktım ki konuşmadan içime oturup kalıyor bu durum babamı aradım , döktüm ne varsa içimde. Ne ayrım yaptığını kabul etti , ne de yemek mevzusunda saçmaladığını. Böyle düşünüyorsan diyecek bişeyim Yok Allah'a emanet ol dedi kapattı telefonu
Herşeyi anlatacak olsam konu günlük olacak. Aklıma ilk gelen güncel durumları yazdım sadece. Ancak bu kadar özet olabildi.
Son konuşmadan sonra ne ben babamı aradım ne babam beni. Dün doktora gittik bebeği gördük çok şükür iyi imiş , eşimin ailesini arayıp haber verince eşim sizinkileri de ara küslük yapma söyledin bitti , artık uzatma dedi. Aradım babam buz gibi konuştu , sanki ben hatalıyım gibi. Haklı olduğuma %100 eminim ama aklımdan da çıkmıyor... aklıma geldikçe üzülüyorum , geçmiyor bir türlü. Ne yapacağımı bilmiyorum... söylemesem içime yük olacaktı , söyledim değişen bişey olmadı bir de üstüne trip yiyorum... ne yapsam şimdi?
Çocukluktan beri yapılanları anlatmam çok uzun sürecek ama en basiti abim dersaneye gönderildi , ben gönderilmedim , abim tatillere giderdi ben bütün yaz evde kalırdım , abime benim 3 katım harçlık verilirdi bana ya okula otobüsle gidecek yada öğle arası yemek alacak para verilirdi, geç kalkıp otobüse binmem gereken durumda okulda yemek alacak para olmazdı cebimde.
Gelelim bugünlere Babamgilin 2 evi var. Ben ünide öğrenci idim abim evleniyor diye evin kirasını abime vermeye başladılar , haberim bile olmadı. Abim evlenirken abime kredi çekildi eşyaları alındı , ihtiyaçları karşılandı. Ben evlenirken hiçbir aşamada tek harcama yapmadı ne benim ailem ne eşimin ailesi. Bunalıp babama "kimse yardım etmeyecek mi bana ? neye yetişeceğimi şaşırdım artık" dediğimde "hazırlığın yoksa evlilik işini ertele" dedi, gittim kredi çektim eşimle düğünümü De kimseden yardım almadan tek başımıza yaptık. Ayrıca babamın elinde bir araba parası kadar birikimi vardı , onu da komple abime "borç " verdiğini yeni öğrendim.
Bizim maddi duruma gelince , çok şükür evimize giren meblağ iyi idi , hem ev taksidi ödeyip hem de hemen hiçbir şeyden kısmadan yaşadık. Derken batıya tayin olduk , ben bir ay maaş alamadım , Yen'i iş yerine başladım ve oldukça yüklü miktar harcama yapmak zorunda kaldım iş yerine , buraya taşınır taşınmaz tüp bebek tedavisine başladık (çok şükür sonuç olumlu oldu ama 10 bin kadar da oraya gitti) artı taşınma masrafları , Yen'i eve depozito , kira zaten 3 kat arttı derken baya baya dibe girdik. Yaptırdığımız ev henüz bitmedi , ödemeleri de devam ediyor , benim maaş da burda azaldı neredeyse yarı yarıya. Bugüne kadar da aileme bir kere yansıtmadım maddi durumumuzu üzülmesinler diye (şimdi gülüyorum bu saflığıma)
Bayramda konusu açıldı nerden açıldıysa babamla konuşurken "bebek olunca ücretsiz izne ayrılacağım , evin taksidi bitiyor ama dolabını falan yaptırmaya yetmiyor , yaptırabilse idik hiç değilse kiraya verirdik, ben ücretsiz izne ayrıldığımda kira bizi biraz rahatlatırdı" dedim. Hani niye söyledim onu da bilmiyorum.... babam "ücretsiz izne ayrılma , başka çözüm bulmaya çalışın " dedi. "Senelerdir bu bebeği bekliyoruz , ücretli iznim bittiğinde bebek 3 aylık oluyor , kimseyi tanımam etmem kime bırakıcam minnacık bebeği" dedim "sen bilirsin sıkışacak olan sizsiniz ister çalış ister çalışma " dedi.... ya kızlar nasıl koydu bu söz , nasıl içim acıdı ya....
En son patlama noktam da babamlarla yemeğe gittik , o sırada abimin eşi aradı , babam bir panikle "sakın bir arada olduğumuzu söyleme" dediki.. niye ki neyi giZliyoruz dedim ama telefon çaldığı için de açıp dışardayız eşimle falan lafı geçiştirip babamın istediği gibi gizledim birlikte yemekte olduğumuzu. Yahu be adam Senelerdir ayan beyan her türlü yardımı iyiliği yapıyorsun onlara , benden hiçbirşeyi gizleme ihtiyacı hissetmeden! Şimdi bir kıytırık yemeğe gitmişiz ayın yılın başı bunun neyini gizliyorsun? Gelinini üzeceksin diye düşündüğünün binde biri kadar kızını üzer misin diye neden düşünmedin?????
Son gündü o gün ayrıldık memleketten. O gece hıçkıra hıçkıra ağlayarak uyandım zaten , bu kadar da olmaz ama diye... eşime anlattım , zaten hep ayrım yapılıyordu sen hiç farketmedin mi bugüne kadar ki bundan bu kadar etkilendin dedi..
Sakinleşmeye çalıştım , kimsenin kalbi kırılmasın diye 3/5 gün kimseye belli etmedim. Sonunda baktım ki konuşmadan içime oturup kalıyor bu durum babamı aradım , döktüm ne varsa içimde. Ne ayrım yaptığını kabul etti , ne de yemek mevzusunda saçmaladığını. Böyle düşünüyorsan diyecek bişeyim Yok Allah'a emanet ol dedi kapattı telefonu
Herşeyi anlatacak olsam konu günlük olacak. Aklıma ilk gelen güncel durumları yazdım sadece. Ancak bu kadar özet olabildi.
Son konuşmadan sonra ne ben babamı aradım ne babam beni. Dün doktora gittik bebeği gördük çok şükür iyi imiş , eşimin ailesini arayıp haber verince eşim sizinkileri de ara küslük yapma söyledin bitti , artık uzatma dedi. Aradım babam buz gibi konuştu , sanki ben hatalıyım gibi. Haklı olduğuma %100 eminim ama aklımdan da çıkmıyor... aklıma geldikçe üzülüyorum , geçmiyor bir türlü. Ne yapacağımı bilmiyorum... söylemesem içime yük olacaktı , söyledim değişen bişey olmadı bir de üstüne trip yiyorum... ne yapsam şimdi?
